Βιβλίο: Ζητήματα ζωής & θανάτου

Βιβλίο: Ζητήματα ζωής & θανάτου

2' 25" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η καθημερινότητα με ένα ξεχωριστό παιδί και η ζωή μετά την απώλεια ξεδιπλώνονται στις σελίδες ενός μυθιστορήματος και ενός βιβλίου με προσωπική υφή.

Βιβλίο: Ζητήματα ζωής & θανάτου-1

Tα γνωρiζεις, τα έχεις δει. Τα έχεις δει στα πάρκα, στα σούπερ μάρκετ, στα αεροδρόμια. Είναι εκείνα τα χαρούμενα παιδιά και τα προσέχεις επειδή είναι χαρούμενα. Χαμογελούν στους ξένους· όταν τα κοιτάζεις ανταποκρίνονται με χαμόγελο. Έτσι γεννήθηκαν,  λες μέσα σου, και συνεχίζεις σκεφτικός το δρόμο σου». Ένα τέτοιο ξεχωριστό παιδί με ελαφρά νοητική υστέρηση και η μητέρα του είναι τα κεντρικά πρόσωπα στο 18ο μυθιστόρημα της Margaret Drabble, Μωρό από ατόφιο χρυσάφι. Η 77χρονη Βρετανίδα συγγραφέας είχε δηλώσει πριν από χρόνια σε συνέντευξή της ότι θα είχε τρομερό ενδιαφέρον να γράψει για άτομα που δεν έχουν επίγνωση της κατάστασής τους. Την ιστορία της την εμπνεύστηκε από την κόρη μιας φιλικής της οικογένειας και της πήρε πέντε χρόνια να την ολοκληρώσει. Η Τζες, κοινωνική ανθρωπολόγος στο Λονδίνο τη δεκαετία του ’60, δεν δείχνει να παραπονιέται για τη μοίρα της και περιβάλλει με αγάπη το κοριτσάκι της, χωρίς να αναζητά εναλλακτικές λύσεις για να ανακουφιστεί από το βάρος της ευθύνης της. Δεν έχει ύφος μάρτυρα, ζει τη ζωή της αποδεχόμενη τις νέες συνθήκες, τελειώνει το διδακτορικό της, ερωτεύεται, δημιουργεί φιλίες, νοιάζεται για τον περίγυρό της, περιλαμβάνοντας σε κάθε της δραστηριότητα το «προβληματικό» παιδί της. Ο γενναίος και τρυφερός τρόπος που αντιμετωπίζει την κόρη της έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την υποδοχή που επιφυλάσσουν οι δυτικές κοινωνίες τις περισσότερες φορές στους τρωτούς, τους ψυχικά, σωματικά ή και νοητικά αδύναμους, καταδικάζοντάς τους να ζουν στο περιθώριο των δυνατών. Η αναπηρία, εδώ, περιγράφεται όντως ως μια δυνατότητα ευτυχίας, όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο. —Εκδόσεις Πόλις

 

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ

Βιβλίο: Ζητήματα ζωής & θανάτου-2

Οι πιο καταραμένοι ρηματικοί χρόνοι είναι οι παρελθοντικοί. Εκείνοι που χρησιμοποιείς για να μιλήσεις για πρόσωπα αγαπημένα που έχασες, που εξορίζουν τους ακριβούς σου στο χθες, αφήνοντάς σε να διαχειριστείς το κενό που προκαλεί η απουσία τους. Κάθε αναφορά σε αόριστο, παρατατικό, υπερσυντέλικο είναι και ένας μικρός θάνατος, σημειώνει η δημοσιογράφος Τασούλα Επτακοίλη. Στο συγκινητικό ημερολόγιο που ξεκίνησε να γράφει λίγο μετά την απώλεια του συζύγου της, Κώστα Μοσχούδη, με τίτλο Το άλλο μου ολόκληρο, του απευθύνεται – τις περισσότερες φορές – στον ενεστώτα. Του θυμίζει τις μικρές λεπτομέρειες που διάνθιζαν την κοινή τους ζωή, τον ταξιδεύει στα παιδικά του χρόνια στην Αλεξάνδρεια, στην ημέρα που την περίμενε γαμπρός σε μια εκκλησία του Πειραιά, μοιράζεται μαζί του, όπως έκανε πάντα, τις εντυπώσεις της από τα επαγγελματικά της ταξίδια, του εκμυστηρεύεται τις αναμετρήσεις της με τα αν και τις ματαιώσεις, καταμετρά σε έναν επώδυνο κατάλογο τους επιθετικούς προσδιορισμούς που περιγράφουν το χαμό του. Δεν έχω αποφασίσει πώς λειτουργεί η μνήμη σε αυτές τις περιπτώσεις: αν είναι βαρίδι ή σύντροφος σε μια ανυπόφορη καθημερινότητα, αν βοηθάει να ραγίζεις με κάθε θύμηση μέχρι να βρει η ζωή μια σχισμή για να περάσει. Μάλλον και τα δύο ισχύουν. «Άλλοτε τρυφερή παρέα, άλλοτε αγκάθι που με τρυπάει και με ματώνει», όπως παρατηρεί η ίδια. —Εκδόσεις Πατάκη

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή