H αφετηρία της συγγραφής του μυθιστορήματος «Τάμα στη Μύκονο» πρέπει να αναζητηθεί σε μια βραδιά γενεθλίων τον προηγούμενο Σεπτέμβριο. Μας είχε καλέσει η εορτάζουσα Νατάσα Λ. στο Hakkasan για φαγητό και μετά στα Άστρα για ένα ποτό. Κεντρικό θέμα των συζητήσεων εκείνη την έναστρη νύχτα υπήρξε η εξάρθρωση ενός κυκλώματος ναρκωτικών και μαστροπείας με εμπλεκόμενο το όνομα μιας εστεμμένης των καλλιστείων.
Πηγαίνω ανελλιπώς στο νησί των ανέμων από το 1979, αλλά πρώτη φορά μια ιστορία αστυνομικού ενδιαφέροντος με ενέπνευσε για να γράψω ένα βιβλίο. Επίσης, πρώτη φορά δοκιμάζομαι στο είδος του ερωτικού αστυνομικού θρίλερ. Τα μέρη που περιγράφω είναι πραγματικά, ορισμένοι θα αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους, αλλά σπεύδω να διευκρινίσω ότι οι περισσότερες καταστάσεις είναι προϊόν μυθοπλασίας.
Άγιος Σώστης
Άστρα
Χρηστός Ζαμπούνης
Στον Πάνορμο προ δεκαετίας με την κόρη του
Τάμα στη Μύκονο από τις εκδόσεις Φερενίκη
Ας ασχοληθώ όμως με τον πραγματικό πρωταγωνιστή, τη Μύκονο. Όταν ονειρεύομαι τον παράδεισο, ονειρεύομαι τη διαδρομή με φουσκωτό έως τα Ρήνεια. Τα Ρήνεια είναι ένα σύμπλεγμα ακατοίκητων νησιών δίπλα στη Δήλο με έρημες παραδεισένιες παραλίες. Εκεί κατευθύνονται οι happy few όταν υπάρχει πολυκοσμία και όταν ο καιρός το επιτρέπει. Έτερος φίλτατος προορισμός για μπάνιο είναι οι παραλίες του Αγίου Σώστη και του Πανόρμου, η πρώτη χωρίς ομπρέλες ακόμη. Το Nammos αποτελεί μια κοσμοπολίτικη λύση, ιδίως όταν έχω ξένους φίλους. Μιας που μιλάμε για ξένους, το πρώτο πράγμα που τους προτείνω όταν με ρωτούν πού να πάνε είναι ο αρχαιολογικός χώρος της Δήλου. Είχα την ευκαιρία να τον πρωτοεπισκεφθώ με τη Σχολή Ξεναγών και είχα το προνόμιο να μείνω εκεί ένα βράδυ, όταν ετοίμαζα ένα αφιέρωμα για τα 150 χρόνια της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής στο Figaro Μagazine. Πρόκειται για έναν πολιτιστικό θησαυρό.
Εάν τύχει και ξεμείνω στη Χώρα τα μεσημέρια κατευθύνομαι στην ταβέρνα του Νίκου, πίσω από το Δημαρχείο, με ποικιλία ψαριών και οστράκων, που λατρεύω. Γενικώς η γαστρονομική εξέλιξη της Μυκόνου είναι αξιοζήλευτη, από το Nobu έως το Katrin’s, και φοβούμαι αναφέροντας άλλα ονόματα ότι θα στενοχωρήσω πλείστους ικανούς φίλους εστιάτορες. Πέραν του φαγητού, σταθερά σημεία αναφοράς αποτελούν το ραντεβού στου Καίσαρη, ο βραδινός περίπατος στα Ματογιάννια, οι νυχτερινές εξορμήσεις σε κέντρα όπως το 4711 ή το Cavo Paradiso, όπου επιτελείται μια διονυσιακή διάχυση της χαράς της ζωής.
Επί πολλά χρόνια, όσο ζούσε ο αείμνηστος φίλος μου Ηλίας Παπαγεωργίου, έβρισκα καταφύγιο στο Santa Marina ή στο παρακείμενο σπίτι του στον Ορνό. Τώρα έχω την τύχη να φιλοξενούμαι σε ένα από τα ωραιότερα σπίτια πάνω από το Νέο Λιμάνι, με ανεμπόδιστη θέα στο ωραιότερο ηλιοβασίλεμα των Κυκλάδων. Εκεί βιώνω την υπέρτατη πολυτέλεια ενός ιδιότυπου εσωτερικού διαλόγου με τον εαυτό μου. Η σχέση μου με τη Μύκονο έχει περάσει από πολλές φάσεις, από την ξέφρενη διασκέδαση δίχως αύριο των ’80s έως την αμήχανη υπέρβαση του 2000, για να καταλήξει σε μια ισορροπημένη, θέλω να ελπίζω, απόλαυση της ουσίας της σήμερα. Και ποια είναι η ουσία της; Η μέχρι παρεξηγήσεως ομορφιά της. Τόσο απλά.
PHOTOS: ΝΙΚΟΣ ΚΟΚΚΑΣ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΥΡΟΓΙΑΝΝΗ