«Λέει ένα παιδί, θέλω να γίνω αεροπόρος. Το ερώτημα δεν είναι αν μπορεί ακριβώς αλλά αν πραγματικά θέλει αυτό που νομίζει ότι θέλει». Ο Δημήτρης πετιέται από το χυτήριο του πατέρα του, κάθε φορά που τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα επιχειρούν κατά του Δημοκρατικού Στρατού στον Εμφύλιο. Αποφασίζει να γίνει Ίκαρος, αφήνει τα Βοδενά, φτάνει μέχρι το Τέξας και στην πρώτη του δοκιμαστική πτήση έρχεται αντιμέτωπος με τους φόβους του. Το σώμα του τον προδίδει ενώ βρίσκεται στον αέρα και ο ίδιος ντροπιάζεται φρικτά. Απρόθυμος να επιστρέψει στη γενέτειρά του, αξιοποιεί την ευκαιρία που του δίνεται και γράφεται χωρίς εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων. Λίγο αργότερα, κάνει αίτηση για να ακολουθήσει το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα που αναχωρεί για την Κορέα.
Το βιβλίο του Ηλία Μαγκλίνη «Πρωινή Γαλήνη» σκιαγραφεί, μέσα από την πορεία ενός έφηβου προς την άνδρωση, μια Ελλάδα εθνικού διχασμού, μια γενιά με καταπιεσμένες επιθυμίες και δανεικά όνειρα, έναν λαό που πορεύεται με μια ηθική ευπροσάρμοστη στις περιστάσεις. Μιλά, επίσης, για την κοντή συλλογική μας μνήμη, ξεθάβοντας έναν άγνωστο, ξεχασμένο πόλεμο στην άλλη άκρη του κόσμου. «Τι ήταν η Κορέα εδώ που τα λέμε; Ήταν ένας πόλεμος χωρίς μνήμη, κονιορτοποιημένος ανάμεσα στο Δεύτερο Παγκόσμιο και τον Εμφύλιο… Σήμερα, η Κορέα είναι σαν να μη συνέβη ποτέ», διαπιστώνει με πίκρα ο μικρός αδελφός του Δημήτρη. —Εκδόσεις Μεταίχμιο