Μη επανδρωμένο φαίνεται ότι θα είναι το μέλλον της αεροπορικής
ισχύος γενικότερα, καθώς τα UAV ( Unmanned Air Vehicles) αποκτούν
όλο και μεγαλύτερη σημασία στους σχεδιασμούς των ενόπλων δυνάμεων
των ΗΠΑ, αλλά και άλλων χωρών.
Αν και τα «μεγάλου» (αν και πάλι θεωρούνται μικρά σε σχέση με
«συμβατικά» αεροσκάφη) μεγέθους UAV, όπως τα Reaper και Predator
αποτελούν τους κύριους εκπροσώπους των UAV στα ΜΜΕ, δεν θα έπρεπε
να παραβλεφθεί το γεγονός ότι είναι πολύ περισσότερα τα πολύ μικρού
μεγέθους σκάφη υψηλών δυνατοτήτων.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το RQ-11B Raven, της
AeroVironment (Καλιφόρνια) το οποίο χρησιμοποιείται ευρέως από τις
αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις και θυμίζει αεροπλάνο από συλλογή
αερομοντελισμού. Αποσυναρμολογημένο χωράει σε ένα σακίδιο. Η
«απογείωσή» του είναι πολύ εύκολη: απλά ο χρήστης το συναρμολογεί
και το πετά στον αέρα, όπου προωθείται από μία ηλεκτρική έλικα.
Ζυγίζει δύο κιλά- κάτι που σημαίνει πως η ετήσια «προμήθεια» του
αμερικανικού στρατού (1.300 σκάφη) ζυγίζει λιγότερο από ένα πλήρως
εξοπλισμένο Reaper. Αν και οι πιλότοι μαχητικών θεωρούν πως δεν
πρόκειται για τίποτα παραπάνω από ένα τηλεκατευθυνόμενο παιχνίδι,
οι στρατιώτες το θεωρούν εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο, και μεγάλοι
αριθμοί αποστέλλονται στο Αφγανιστάν.
Το τηλεχειριζόμενο αεροσκάφος μπορεί να λειτουργήσει ως ένα
ζευγάρι «μάτια» στον ουρανό, που μπορεί να πλησιάσει απαρατήρητο
στις θέσεις του εχθρού. Εφοδιασμένο με GPS, μπορεί να δώσει στους
χειριστές του μία πάρα πολύ λεπτομερή εικόνα ενός πεδίου μάχης,
μέρα ή νύχτα. Επίσης, μπορεί να καταδείξει στόχους με λέηζερ για
ακριβή πλήγματα.
Επίσης, αυτά τα αεροσκάφη είναι εξαιρετικά εύχρηστα. Το
τηλεχειριστήριό τους θυμίζει υπολογιστή tablet ή χειριστήριο
παιχνιδομηχανής – οι περισσότεροι χειριστές εκπαιδεύονται μέσα σε
λίγες ημέρες, τη στιγμή που τα Predator πιλοτάρονται εξ αποστάσεως
από πραγματικούς πιλότους. Ακόμη, επίκειται αναβάθμιση τα οποία θα
καταστήσει τα Raven τμήματα ενός ενιαίου δικτύου, στο οποίο
συμπεριλαμβάνονται άλλα ρομποτικά σκάφη/ οχήματα και συστήματα.
Η AeroVironment συνεργάζεται με την DARPA, την υπηρεσία
τεχνολογικών ερευνών του Πενταγώνου, στο πλαίσιο ενός προγράμματος
ονόματι HART (Heterogeneous Airborne Reconnaissance Team), που
περιλαμβάνει σμήνη μη επανδρωμένων αεροσκαφών τα οποία ίπτανται
πάνω από το πεδίο μάχης. Όταν ένας στρατιώτης θέλει να έχει εικόνα
μίας περιοχής ή ενός οχήματος, απλά κάνει κλικ σε μία «ζώνη» στο
χάρτη. Το σύστημα βρίσκει το κοντινότερο σκάφος, το στέλνει στο
στόχο και στη συνέχεια ακολουθεί η λήψη εικόνων, χωρίς να
χρειάζεται καν η επίβλεψη ανθρώπου χειριστή.
Επίσης, μελλοντικά σκάφη τέτοιου είδους θα μπορούσαν να
λειτουργήσουν και ως αεροσκάφη κρούσης: μικροσκοπικά
«βομβαρδιστικά», που θα πλήττουν στόχους με βλήματα μεγέθους
χειροβομβίδας, καθώς και «καμικάζι» ρομποτικά αεροσκάφη, φορτωμένα
με εκρηκτικά που ακολουθούν έναν στόχο (παρά τους πιθανούς
περίπλοκους ελιγμούς αποφυγής) και εκρήγνυνται όταν πλησιάσουν. Σε
τέτοιο πνεύμα, η εταιρεία σχεδιάζει το Switchblade, που, σε
συνδυασμό με το Raven, θα μπορούσε να αποτελέσει μία πολύ
αποτελεσματική ομάδα αναζήτησης- κρούσης ( «hunter-killer» ).
Το κόστος: 56.000 δολάρια έκαστο, που αναμένεται να μειωθούν. Σε
σχέση με τα 5 εκατομμύρια που κοστίζει ένα Predator (και τα 5.000
την ώρα που κοστίζει μία πτήση), γίνεται εύκολα αντιληπτό για
ποιους λόγους το Πεντάγωνο σχεδιάζει την προμήθεια μεγάλων αριθμών
τέτοιων σκαφών κάθε χρόνο.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από Economist