Πριν από όχι και τόσο πολύ καιρό για τα ψηφιακά δεδομένα του μέσου ανθρώπου αρκούσαν μια δυο δισκέτες, ενώ είχαμε την εντύπωση πως ένα gigabyte μπορούσε να χωρέσει μια ολόκληρη ζωή. Προφανώς, οι ζωές μας σήμερα έχουν διασταλεί σημαντικά, αφού δυσκολευόμαστε να στριμώξουμε τα «ίχνη» τους σε σκληρούς δίσκους, στικάκια και διαδικτυακούς χώρους αποθήκευσης. Καθημερινά αποθηκεύουμε εικόνες, ταινίες, κείμενα και μουσική, χωρίς δεύτερη σκέψη και σίγουρα χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι οι παγκόσμιες «αποθήκες» δεδομένων έχουν συγκεκριμένη χωρητικότητα. Ακόμα και τα αρχεία που διαγράφουμε δεν εξαφανίζονται εντελώς, αλλά συσσωρεύονται σε ανεξερεύνητα σημεία των υπολογιστών μας δημιουργώντας άυλες «χωματερές». Ως το τέλος της δεκαετίας, εκτιμάται ότι κάθε χρόνο θα παράγουμε 44 zettabytes, δηλαδή 44 τρισεκατομμύρια gigabytes, ενώ, σύμφωνα με τον Mark Whitby, στέλεχος της εταιρείας Seagate, που το 1980 κατασκεύασε τον πρώτο σκληρό δίσκο, ο συνολικός διαθέσιμος χώρος του πλανήτη δεν αποκλείεται να εξαντληθεί μέσα στα επόμενα χρόνια.
Το πιθανότερο, βέβαια, είναι πως η τεχνολογία θα δώσει τη λύση – ήδη, ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον κατάφεραν να αποθηκεύσουν δεδομένα σε DNA. Αλλά καμία επιστημονική ανακάλυψη δεν πρόκειται να επιλύσει το πολύ απτό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι σε συστηματική βάση ενώ προσπαθούμε μάταια να βρούμε ένα αρχείο ανάμεσα σε χιλιάδες ή να θυμηθούμε που τραβήξαμε αυτή την ωραία φωτογραφία, αφού, απορροφημένοι καθώς ήμασταν με το να καταγράφουμε κάθε δευτερόλεπτο στο κινητό μας, δεν έχουμε σχεδόν καμία ανάμνηση από το ταξίδι.