Μακάρι να ήταν μόνο συμβολική η βία στο ποδόσφαιρο. Ή να περιοριζόταν στις κλωτσιές και τις αγκωνιές μεταξύ των ποδοσφαιριστών. Δυστυχώς, όλο το κουκούλι, όλη η σφαίρα μέσα στην οποία ζει ο κόσμος του ποδοσφαίρου, είναι σφαίρα βίας. Λεκτικής και φυσικής. Οι διαιτητές είναι ο πιο πρόσφορος στόχος. Ο,τι κι αν κάνουν, και άψογα αν σφυρίξουν, θα τους γιουχαΐσουν, θα βρίσουν με ομοιοκατάληκτη χυδαιότητα τη μάνα τους, τη σύζυγό τους, τα παιδιά τους, θα τους πετροβολήσουν, θα τους ράνουν με κροτίδες και πλαστικά. Τόσο που να σκέφθεται κανείς ότι μόνο από μαζοχισμό αποφασίζουν να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο επάγγελμα.
Οι σεξιστικότατες κερκίδες μας για ένα είναι βέβαιες: ότι ο διαιτητής είναι πουλημένος. Τα ’χει πάρει για να σφάξει την αγαπημένη τους ομάδα. Ξέρουν με το νι και με το σίγμα το ιστορικό του καθενός: ποιους αγώνες έχει σφυρίξει, πότε δεν τους έδωσε εκείνο το πέναλτι που «ήταν ολοφάνερο», πότε «ευνόησε τους αντιπάλους». Ξέρουν, επίσης, το τηλέφωνο και τη διεύθυνσή του. Κι αν οι τηλεφωνικές απειλές δεν φέρουν αποτέλεσμα, τότε θα πάνε στο σπίτι του και θα του κόψουν τα ποδάρια. Λεβέντικα και φίλαθλα. Τρεις ή πέντε έναντι ενός. Οπως συνέβη στη Λάρισα με τον Θανάση Τζήλο, το πολλοστό θύμα αυτού του πολέμου. Ή θα πάνε στο κατάστημά του και θα τα κάνουν γυαλιά-καρφιά, ακόμα και με δυναμίτη. Ή θα του κάψουν τη μοτοσικλέτα και το αυτοκίνητο. Για να βάλει μυαλό.
Είναι γεγονός. Το σύστημα VAR υπάρχει από πολλά χρόνια τώρα στην Ελλάδα: είναι παιδί της προστακτικής «βαράτε». Βαράτε αλύπητα. Και πάντα «παιδαγωγικά», προς παραδειγματισμό. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι ακήρυκτος. Κηρυγμένος είναι. Κρατάει από την εποχή που το ποδόσφαιρό μας ήταν –υποτίθεται– ερασιτεχνικό. Μόνο που από δεκαετία σε δεκαετία εμπλουτίστηκε και ενισχύθηκε ο οπλισμός. Και πολλαπλασιάστηκαν οι πομποί μίσους, φανατισμού και προκατάληψης. Οι οπαδικές εφημερίδες, αυτές οι ίδιες που έχουν βγάλει πουλημένο τον Θανάση Τζήλο, τον Πέτρο Κωνσταντινέα, τον Κύρο Βασσάρα, τον Τάσο Σιδηρόπουλο, για ένα ανάποδο φάουλ ή για ένα οφσάιντ που οι τηλεθεατές το βλέπουν δέκα φορές σε επανάληψη για να βεβαιωθούν· αυτές που πουλάνε αφιόνι για λίγα φύλλα παραπάνω ή για να πείσουν τους προέδρους ότι «μάχονται», τώρα δηλώνουν τον αποτροπιασμό τους… Από κοντά και οι παράγοντες, που πλέον εκδίδουν δηλητηριώδεις ανακοινώσεις ακόμα και στη διάρκεια του παιχνιδιού. Τι παράγουν οι «πάντα αδικημένοι» παράγοντες; Μίσος. Και βία.