Εδώ που έχουμε φτάσει, στα ανείπωτα, μετά οκτώ χρόνια κρίσης, θα περίμενε κανείς ότι τα πολιτικά κόμματα θα έπαιρναν στα σοβαρά θεσμούς όπως ο δήμος της Αθήνας. Οτι ειδικά τώρα, που οι ανάγκες είναι δυσθεώρητες και η διαχείρισή τους απαιτεί περίτεχνους ελιγμούς στα στενά περιθώρια που αφήνει η οικονομική κατάσταση της χώρας, στον δημόσιο βίο θα εισέρχονταν άνθρωποι με πραγματικά εφόδια, ικανοί να προσφέρουν. Δεν είναι μόνο το βιογραφικό του Νάσου Ηλιόπουλου το θέμα (αν και η επιτυχημένη καριέρα του στα όργανα του κόμματος όπου είναι ενταγμένος, ένας θεός ξέρει γιατί πρέπει να νοιάζει τους κατοίκους της Αθήνας). Η σφοδρή κριτική, όμως, που άσκησε στον απερχόμενο δήμαρχο Γιώργο Καμίνη, ερωτηθείς από το ΑΠΕ-ΜΠΕ, αν μη τι άλλο αποκαλύπτει άνθρωπο που δεν έχει εμβαθύνει στα ζητήματα της πόλης. Θα έπρεπε, για παράδειγμα, να είναι πια κοινός τόπος ότι το κουβάρι των οικονομικών του Δήμου Αθηναίων άρχισε να λύνεται επί δημαρχίας Καμίνη (για την ακρίβεια, η δουλειά της όποιας επόμενης δημοτικής αρχής θα είναι πολύ πιο εύκολη εξαιτίας του συμμαζέματος που προηγήθηκε).
Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι η αντίληψη του κ. Ηλιόπουλου για τα της οικονομίας είναι συνολικά περίεργη. Στην ομιλία του ως απερχόμενος γραμματέας της Νεολαίας Συνασπισμού, στο 7ο Συνέδριο Νεολαίας Συνασπισμού το 2013, είχε θυμηθεί τη φράση «δεν φτάνει να είσαι υπέρ των φτωχών, πρέπει να είσαι και κατά των πλουσίων». «Ζούμε σε μια χώρα που εν μέσω κρίσης για το 2011 οι 500 πιο κερδοφόρες βιομηχανικές επιχειρήσεις αύξησαν τα κέρδη τους 18,2% με τζίρο 35 δισ.», είχε πει χαρακτηριστικά (ως κάτι αρνητικό, ας διευκρινίσουμε). Για να είναι ευχαριστημένος ο Νάσος Ηλιόπουλος, έπρεπε όλες οι επιχειρήσεις στη χώρα να έχουν γονατίσει από την κρίση και να παρουσιάζουν ζημίες (για να τις κατακεραυνώσει στη συνέχεια με την ησυχία του για τις περικοπές προσωπικού).
Το πνεύμα της ισοπέδωσης, πάντως, διαπνέει διάφορες αποφάσεις της κυβέρνησης σε σχέση με την οικονομία και την αγορά. Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη απόφαση του υπουργείου Εργασίας, όπου θήτευσε τελευταία ο κ. Ηλιόπουλος, για την υποχρεωτική, εκ των προτέρων (!), δήλωση των υπερωριών «ώστε να αντιμετωπιστούν φαινόμενα παραβατικότητας εκ μέρους των εργοδοτών και να προστατευτούν τα δικαιώματα των εργαζομένων». Γιατί να σκάσεις να αναζητήσεις άλλες λύσεις; Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι.