Η σεροτονίνη είναι ευφορική ορμόνη. Την καταναλώνει σε μορφή χαπιού ο νέος ήρωας του Μισέλ Ουελμπέκ για να αντιμετωπίσει την κατάθλιψή του. Από αυτή την ορμόνη πήρε και τον τίτλο του το τελευταίο μυθιστόρημα του χαρισματικού προβοκάτορα, που κυκλοφορεί σήμερα στη Γαλλία.
Κατάθλιψη από τι; Από πολιτισμικά αίτια. Πανταχόθεν ανασφαλής –χωρίς έγκυρο θεό, χωρίς σίγουρη δουλειά, χωρίς τη σεξουαλική κυριαρχία που του εξασφάλιζε κάποτε η κλυδωνιζόμενη σήμερα πατριαρχία–, ο μεσήλικας ήρωας του Ουελμπέκ, και, ευθέως, ο ίδιος ο συγγραφέας, συσχετίζει την προσωπική του παρακμή με αυτό που αντιλαμβάνεται ως «αυτοκτονία της Δύσης».
Θα μπορούσε κάποιος να απορρίψει αυτή τη σύνδεση, μεταξύ ιδιωτικών ματαιώσεων και πολιτικών κρίσεων, ως ρηχό ψυχολογισμό. Θα μπορούσε, αν δεν ήταν τόσο εύκολη η αντιστοίχιση αυτών των εσωτερικών ανασφαλειών και με την πολιτική μόδα που σαρώνει τις σύγχρονες δημοκρατίες.
Ακουγες τον νέο πρόεδρο της Βραζιλίας να υπόσχεται μετά την ορκωμοσία του να απελευθερώσει τη χώρα του από «τις διεφθαρμένες αξίες και την πολιτική ορθότητα»· άκουγες έναν 63χρονο απόστρατο να κηρύττει συνοφρυωμένος την πάταξη «της ιδεολογίας του φύλου», τη διάσωση «της οικογένειας και της ιουδαιοχριστιανικής μας παράδοσης», δίπλα στην κατά είκοσι πέντε έτη νεότερη σύζυγό του, που τον άκουγε χαμογελαστή μέσα στο κουφετί φόρεμά της. Και ήταν σαν να βλέπει διαθλασμένο στην οθόνη της παγκόσμιας πολιτικής ένα από αυτά τα μνησίκακα και πεισιθάνατα πλάσματα των μυθιστορημάτων του Ουελμπέκ. Τα υπαρξιακά αδιέξοδα των λευκών, μεσήλικων ανδρών παίρνουν την εξουσία.
Ο Τραμπ συνεχάρη, φυσικά, μέσω τουίτερ τον Ζαΐρ Μπολσονάρο για τη «σπουδαία» ομιλία του. Στην ορκωμοσία του Βραζιλιάνου προέδρου χοροστάτησαν ο Νετανιάχου και –ποιος άλλος;– ο Βίκτορ Ορμπαν.
Σε ένα άρθρο του στο τελευταίο τεύχος του Harper’s, που μοιάζει προορισμένο να προκαλέσει αποπληξία στους φιλελεύθερους αναγνώστες, ο Ουελμπέκ πλέκει το εγκώμιο του Τραμπ. Παραδέχεται, βέβαια, ότι ο πρόεδρος είναι «κάπως αποκρουστικός» σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά με την ίδια ατζέντα «ένας αυθεντικός συντηρητικός χριστιανός –δηλαδή ένα αξιοπρεπές και ηθικό πρόσωπο»– θα ήταν ιδανικός. Η Ευρώπη, λέει, «δεν υπάρχει· δεν θα συγκροτήσει ποτέ λαό· ήταν μια ηλίθια ιδέα που έγινε σταδιακά ένα κακό όνειρο». Η «αρχή του τέλους της Ευρώπης ήταν το σχίσμα του 1054».
Μέσα σε λίγες φράσεις, ο Ουελμπέκ εξηγεί, ακουσίως, τους πολιτικούς ομολόγους του. Ακόμη κι εκείνοι που έχουν τα εφόδια για να εντοπίσουν τις αποτυχίες του ύστερου καπιταλισμού και αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν «κενό νοήματος» των μετανεωτερικών κοινωνιών, τι προτείνουν; Προτείνουν επιστροφή στο έθνος και στο χωριό. Στην κοινότητα και στη χριστιανοσύνη του Μεσαίωνα.