Το βράδυ της Παρασκευής, μία αεροπορική πτήση από Θεσσαλονίκη για Αθήνα ακυρώθηκε λόγω της κακοκαιρίας. Ενας φίλος, ο Κώστας Χαμπίδης, βρισκόταν ανάμεσα στους περίπου 150 επιβάτες που στις 2 π.μ. έπρεπε να βγουν από το κτίριο του αεροσταθμού και να επιβιβαστούν σε λεωφορείο για τη Θεσσαλονίκη. «Ε, εκεί, έγινε ο χαμός», έγραψε στο Facebook. «Η μοναδική αστυφύλακας δεν είχε κανένα ενδιαφέρον να βοηθήσει στην τήρηση της τάξης, το προσωπικό του αεροδρομίου δεν είχε κάνει το παραμικρό για να καθαρίσουν από το χιόνι την έξοδο από τον αεροσταθμό και οι κοπέλες πραγματικά δεν επαρκούσαν να βάλουν σε τάξη όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν μάθει να ζουν με τον νόμο της ελληνικής κοινωνικής ζούγκλας: όποιος προλάβει πρώτος. Αρχισε λοιπόν μία κούρσα πάνω στο παγωμένο χιόνι για το ποιος θα φθάσει πρώτος, θα μπει πρώτος στο λεωφορείο και να φορτώσει τις βαλίτσες του. Ασφαλώς κι άλλα λεωφορεία ήρθαν στα επόμενα 10 λεπτά, αλλά γιατί κάποιος να δώσει σημασία. Αδικα οι κοπέλες τόνιζαν πως προηγούνται οικογένειες με παιδιά, καθώς και έγκυοι. Αν κάποιος ήθελε να ζήσει μία πραγματική δεκάλεπτη εμπειρία άγριας επιβίωσης αυτή ήταν η ευκαιρία του». Εύλογα αναρωτήθηκε ο Κώστας: «Τι θα γινόταν σε περίπτωση φωτιάς ή σεισμού ή άλλου έκτακτου γεγονότος, όταν πρέπει να εκκενωθεί το αεροδρόμιο; Μία ακόμα φορά ήρθε στο μυαλό μου το πώς οι υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων φόρτωσαν με τάξη και ασφάλεια 600 παιδιά σε λεωφορεία τον Ιούλιο του 2018».
Εγώ πάλι θυμήθηκα δύο μαρτυρίες από το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του Netflix για τις τρομοκρατικές επιθέσεις του Νοεμβρίου 2015 στο Παρίσι («November 13: Attack on Paris»). Αναζήτησα το απόσπασμα: «Κάτω πυροβολούν ακόμα. Είμαστε 40-50 άτομα σε ένα δωματιάκι 15 τ.μ.» λέει ο Νικολά, που με τη σύντροφό του Λιλί βρίσκονταν στον εξώστη του Μπατακλάν. «Κάναμε ουρά για να σκαρφαλώσουμε στην ψευδοροφή της τουαλέτας. Δεν θυμάμαι κάποιον πανικόβλητο. Να φωνάζει “θέλω να βγω πρώτος”. Ολοι περίμεναν τη σειρά τους». Η Λιλί φοβόταν ότι επειδή είναι εύσωμη δεν θα τα καταφέρει. «Προσπαθώ να στηριχθώ στο καζανάκι και σπάει. Σκέφτομαι “θα τους σκοτώσω όλους, δεν θα καταφέρω να ανέβω, θα έρθουν οι τρομοκράτες και θα μας σκοτώσουν σαν κουνέλια”. Σκέφτηκα ότι όσοι ήταν πίσω μου θα μου έβαζαν τις φωνές που δεν σκαρφάλωνα, αλλά ο κόσμος με εμψύχωνε. “Ελα, μπορείς!”». Τελικά, τα κατάφεραν. Ολοι μαζί.