Πώς πέφτουν οι κυβερνήσεις;

Πώς πέφτουν οι κυβερνήσεις;

2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​Η σταθερότητα των κυβερνήσεων ήταν πάντοτε ζητούμενο στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Εσχάτως ανακάλυψε τη γοητεία της και ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού δοκίμασε τα καλούδια της εξουσίας. Αν και καταψήφισε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον κ. Σταύρο Δήμα, ώστε να προκαλέσει τις νικηφόρες για τον ίδιο αλλά αχρείαστες εκλογές του 2015, προτείνει τώρα στη συνταγματική αναθεώρηση να καταργηθεί ο μόνος τρόπος να πέσει μια κυβέρνηση παρά τη θέλησή της. Στις τρεις ψηφοφορίες που προβλέπει το Σύνταγμα για την εκλογή Προέδρου ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει κι άλλες: «Αν δεν επιτευχθεί ούτε και στην τρίτη ψηφοφορία η αυξημένη πλειοψηφία, οι ψηφοφορίες επαναλαμβάνονται ανά μήνα μέχρις ότου επιτευχθεί η πλειοψηφία των τριών πέμπτων ή μέχρι τη συμπλήρωση εξάμηνου από την έναρξη της διαδικασίας εκλογής. Μετά την παρέλευση του εξαμήνου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται μεταξύ των δύο προσώπων που πλειοψήφησαν στην τελευταία ψηφοφορία, με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία από τους πολίτες που έχουν εκλογικό δικαίωμα, όπως νόμος ορίζει».

Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια και ο ΣΥΡΙΖΑ από κυβιστήσεις, αλλά εδώ προκύπτει ένα ερώτημα και μια αντίφαση για όλους τους αντιπολιτευόμενους. Πώς αντικαθίσταται μια κυβέρνηση που κατά την εκτίμησή τους είναι η χειρότερη της μεταπολίτευσης και κάνει μεγάλο κακό στον τόπο; Κι αν ποτέ αποκτήσουμε ημίτρελο πρωθυπουργό, πώς καθαιρείται; Στις ΗΠΑ τουλάχιστον οι γερουσιαστές και οι βουλευτές δεν στοιχίζονται σε κομματικές γραμμές. Καταψηφίζουν νομοσχέδια και στην έσχατη περίπτωση μπορεί να προχωρήσουν στην αποπομπή του. Στην Ελλάδα το πρωθυπουργικό σύστημα είναι απολύτως θωρακισμένο. Ακόμη και τώρα, στη μεγάλη συζήτηση που γίνεται για το μέλλον των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μπορούμε να δούμε ότι η συνταγματική μηχανική είναι υπέρ της κυβέρνησης. Η εμπιστοσύνη χρειάζεται λιγότερες από 150 ψήφους (πλειοψηφία επί των παρόντων) και η δυσπιστία 151 και άνω.

Βεβαίως, τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι πρέπει να διατηρηθούν οι αναχρονιστικές πρόνοιες του άρθρου 32 που προβλέπει ότι αν κατά την εκλογή Προέδρου «δεν επιτευχθεί ούτε και στην τρίτη ψηφοφορία η αυξημένη αυτή πλειοψηφία, η Βουλή διαλύεται μέσα σε δέκα ήμερες από την ψηφοφορία, και προκηρύσσεται εκλογή για ανάδειξη νέας Βουλής». Τα ζήσαμε και τα είδαμε κι εκτός αυτού είναι παράλογο να πηγαίνουμε στις κάλπες για έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας που δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες. Απλώς θέλουμε να υπογραμμίσουμε αυτό που έλεγε ο Οσκαρ Ουάιλντ, «όταν οι θεοί θέλουν να μας τιμωρήσουν απαντούν στις προσευχές μας» και το γεγονός ότι στην πολιτική, όπως και στη ζωή, όλα έχουν δύο όψεις. Η σταθερότητα των κυβερνήσεων, που ήταν το ζητούμενο, ισχύει για όλες τις κυβερνήσεις. Ακόμη και γι’ αυτήν…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή