Πρόσωπα της Εβδομάδας

3' 48" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πάνος Καμμένος: Ο χορός της σβούρας

Πρόσωπα της Εβδομάδας-1

Τ​​ο ζευγάρι έζησε αρμονικά. Ο Τσίπρας έδινε πάντα στον εταίρο του ό,τι χρειαζόταν για να τον κρατήσει. Του έδωσε τον Φίλη. Του έδωσε τον Κοτζιά. Τον επωμίστηκε ακόμη και σε υποθέσεις βαρέως προσωπικές, όπως η πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία. Του συγχώρησε ακόμη και τον τορπιλισμό της εξωτερικής πολιτικής στο Μακεδονικό.

Η αρμονία της συμβίωσης βασιζόταν σε ένα ισοζύγιο πολιτικής ισχύος που πλέον έχει ανατραπεί: Ο Καμμένος με το Μακεδονικό έχασε το ακροατήριο που του είχε απομείνει, καταλήγοντας έτσι να χάσει και τους βουλευτές του, που δεν έχουν κοντά του ελπίδα επιβίωσης.

Η βαθύτερη ανισορροπία που δικαιολογεί και τον ίλιγγο του προέδρου των ΑΝΕΛ αφορά το αύριο. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, παρά τις μεταλλάξεις και την επακόλουθη φθορά, θα υπάρχουν και την επομένη των εκλογών. Τους το αναγνωρίζουν εκείνοι που πρώτοι, στο όνομα της δική τους επιβίωσης, θα περίμενε κανείς να τους το αμφισβητούν: Οι κεντροαριστεροί όλου του φάσματος, από Δανέλλη μέχρι Μαλέλη, αναγνωρίζουν την πρωτοκαθεδρία που έχει εμπεδώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο του πάλαι ΠΑΣΟΚ. Ο φθίνων ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει έτσι να αποφεύγει τη μοίρα του αντιμνημονιακού πυροτεχνήματος. Εχει αποφύγει τη μοίρα των ΑΝΕΛ. 

Οι σβούρες του Καμμένου τα τελευταία εικοσιτετράωρα είναι η χορογραφία του τέλους. Σαν θέλει, φεύγοντας, να συμπυκνώσει όλο το ρεπερτόριο που τον καθιέρωσε: Μελοδραματικοί αποχαιρετισμοί (στα όπλα), πεζοδρομιακές προσβολές (στις νυφούλες), ντιλ πολιτικά και ντιλ αντισταθμιστικά. Και όλα αυτά με φόντο την αποθεωτική υποδοχή που επιφύλαξε η κυβέρνηση, και οι μιντιακές της απολήξεις, στη Μέρκελ.

Φάνηκε έτσι πόσο ο Καμμένος δυσκολεύεται να συμφιλιωθεί όχι μόνο με το νέο του μέγεθος, αλλά με την ιστορική φάση που του το έχει επιβάλει – τη φάση όπου τα νταούλια του εθνικολαϊκισμού παιανίζουν ύμνους στην ευρωπαϊκή τους διαπαιδαγώγηση. Το σκηνικό αυτό δείχνει ότι δεν τελειώνει απλώς η θητεία του υπουργού Αμυνας.

Δεν λήγει απλώς η εξουσία του. Είτε φύγει είτε φύγει μένοντας· είτε παραιτηθεί κανονικά είτε παραιτηθεί πάλι από τις παραιτήσεις του, το τέλος δεν αλλάζει. Εκπνέουν πια οι έκτακτες συνθήκες που επέτρεψαν σε αυτό το παράδοξο πολιτικό προϊόν να αποκτήσει τέτοιο εκτόπισμα.

Γιατί παράδοξο; Διότι, πέρα από οποιαδήποτε ιδεολογική αξιολόγηση, δεν υπάρχει άλλος όρος διαθέσιμος για να ορίσει κανείς κάποιον που ομολογούσε ότι έμενε σε μια κυβέρνηση όχι επειδή συμφωνεί μαζί της, αλλά επειδή δεν είχε ακόμη αποφασίσει το Κοινοβούλιο μιας ξένης χώρας.

Αλέξης Τσίπρας: Χρόνος για χάσιμο

Πρόσωπα της Εβδομάδας-2

Ο​​,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Αν ήθελε να βρει κάποιος ένα μασημένο κλισέ που να βρίσκεται σε αισθητική συμμετρία με την αυτοεικόνα του κλυδωνιζόμενου Τσίπρα θα ήταν αυτό: Ο Καμμένος που δεν κατάφερε να τον σκοτώσει, κατέληξε, σε πρώτη ανάγνωση, να τον ενισχύσει.

Παρότι αποδυναμωμένος, ο πρωθυπουργός έδειξε ότι είναι σε θέση να εκβιάζει τον εταίρο του, περισσότερο απ’ ό,τι εκβιάζεται από αυτόν. Εδειξε ότι μπορεί ακόμη να συλλέγει αδέσποτα στελέχη – έστω κι αν η ποιότητα της συλλογής τον καταξιώνει μόνο ως ρακοσυλλέκτη.

Παρότι τραυματισμένος πολλαπλώς από τη συμφωνία των Πρεσπών, ο Τσίπρας έδειξε ότι έχει, χάρη σε αυτήν, εκμαιεύσει την αναγνώριση του ευρωπαϊκού πυρήνα. Εχει ακόμη, πάλι διά του Μακεδονικού, καταφέρει να σκιάσει τις σχέσεις της Νέας Δημοκρατίας με τους φυσικούς εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Απόδειξη η εκκωφαντική αδιαφορία της Αγκελα Μέρκελ για τις παράπλευρες, προεκλογικές, αντηχήσεις των ξερών δηλώσεών της.

Οντως. Μπορεί όλοι να προεξοφλούν την ήττα του. Μπορεί ακόμη και ο ίδιος να μιλάει πια ανοιχτά σαν να κατοικεί στο παρελθόν, λιβανίζοντας στις συνεντεύξεις του την «παρακαταθήκη» του. Ομως, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Τσίπρας κατορθώνει ακόμη να περισώζει την εξουσία του. Κατορθώνει να στέκεται με αποτελεσματικότητα δυσανάλογη του εξαντλημένου πολιτικού του κεφαλαίου.

Τι σημαίνει αυτή η αντοχή εκτός από σκέτη παράταση; Θα αλλάξει άραγε η στάση του εκλογικού σώματος απέναντι στις Πρέσπες μετά την επικύρωσή τους;

Μήπως θα καταφέρει ο πρωθυπουργός να καταστήσει το κόμμα του περισσότερο ελκυστικό, τώρα που θα το κοσμήσει με τους βετεράνους των ΑΝΕΛ;

Ή μήπως θα αλλάξει την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ το εμπόριο τροπολογιών και ευχολογίων της τελευταίας ώρας – όπως η εξαγγελλόμενη ονομαστική αύξηση του κατώτατου μισθού;

Ο Τσίπρας δέχεται επαίνους για μια οικονομία που εξακολουθεί να έχει την πιστοληπτική αδυναμία της δικής του (αν)αξιοπιστίας. Δέχεται επαίνους από κέντρα που δεν γνωρίζουν ή δεν ενδιαφέρονται να γνωρίζουν τι συμβαίνει, πέρα από τους δημοσιονομικούς δείκτες, στα ελληνικά πανεπιστήμια ή στα ελληνικά ανακριτικά γραφεία.

Ο Τσίπρας δέχτηκε τους επαίνους της καγκελαρίου για τις προόδους του, ενώ η μόνη «πολιτική» που εκτυλίσσεται στη χώρα είναι το παίγνιο εξουσίας: Ενας τζόγος μεταξύ του ιδίου και του εταίρου του. Ενας τζόγος με τους θεσμούς.

Ο Τσίπρας φαίνεται να κερδίζει χρόνο. Αλλά με τον λίγο αυτό χρόνο δεν φαίνεται πια να μπορεί να κερδίσει τίποτε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή