Γέμισαν το τελευταίο 24ωρο αφίσες οι δρόμοι πόλεων στη Βόρεια Ελλάδα με τις φωτογραφίες βουλευτών της περιοχής –που προτίθενται να υπερψηφίσουν τη συμφωνία των Πρεσπών– και τη λεζάντα: «Εσύ θα προδώσεις τη Μακεδονία μας;». Η δυσαρέσκεια του ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον υποκριτική, αφού αντίστοιχα το κυβερνών κόμμα όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση στοχοποιούσε ονομαστικά βουλευτές που υποστήριζαν το μνημόνιο και απειλούσε τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου ως εθνικό μειοδότη. Στις πλατείες της αγανάκτησης και στα Εξάρχεια, οι κρεμάλες, τα ελικόπτερα, οι φωτογραφίες επικήρυξης και τα υβριστικά συνθήματα δεν απευθύνονταν μόνο σε πολιτικούς, αλλά και σε «αλήτες, ρουφιάνους, δημοσιογράφους».
Η κουλτούρα του Φαρ Ουέστ δεν ανήκει στο παρελθόν. Απλώς μετακόμισε στην άλλη όχθη. Διαβάζουμε στα ρεπορτάζ των θεωρητικά προοδευτικών σάιτ και των φιλελεύθερων εφημερίδων περί «προθύμων» βουλευτών και ηγετών κομμάτων να εκτοξεύονται υπαινιγμοί περί προδοσίας, δωροδοκίας, ανταλλαγμάτων. Σε μια προσπάθεια νομιμοποίησης των ασφυκτικών πιέσεων προς τους βουλευτές, ο αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου της Ν.Δ. Κώστας Κυρανάκης εξέφρασε πρόσφατα την καινοφανή άποψη ότι τα τηλεφωνήματα σε βουλευτές προκειμένου να μην υπερψηφίσουν τη συμφωνία των Πρεσπών «δεν είναι απλά δικαίωμα αλλά συνταγματική υποχρέωση» κάθε ψηφοφόρου. Δηλαδή, σύμφωνα με αυτήν τη λογική, ο έλεγχος της δράσης κάθε βουλευτή δεν ασκείται μέσω του δικαιώματος του ψηφοφόρου να τον επανεκλέξει ή να τον «μαυρίσει» στην επόμενη αναμέτρηση, αλλά στη «συνταγματική υποχρέωση» του πολίτη να πρήζει τον βουλευτή του στα τηλέφωνα κάθε φορά που διαφωνεί με όσα κάνει. Αλλη μία αυθαίρετη άποψη περί –τηλεφωνικής– αμεσοδημοκρατίας, από τη συντηρητική παράταξη αυτήν τη φορά. Μέσα στις κομματικές αντιπαραθέσεις και στον εκκωφαντικό ήχο των Μιράζ, αποσιωπήθηκε πάντως μια σοβαρή είδηση: ότι η αλβανική γλώσσα ορίστηκε η δεύτερη επίσημη της ΠΓΔΜ. Η γειτονική χώρα, μετά την τραυματική διαδικασία αλλαγής του ονόματός της, προχωράει σε πιο σοβαρές αλλαγές που διασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή της και τη σταθερότητά της. Οπως συνέβη και με τη συμφωνία των Πρεσπών, ο συντηρητικός πρόεδρος της χώρας, Γκιόργκι Ιβάνοφ, αρνήθηκε να υπογράψει τον σχετικό νόμο. Ενας καλός οδηγός για να χαράσσει την πολιτική της η Αθήνα, θα ήταν να παρακολουθεί τη στάση του Ιβάνoφ και να υιοθετεί αυτόματα την αντίστροφη στάση.