Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι καταξιωμένος συγγραφέας. Ολα τα βιβλία του –από το πρώτο («Το Σοφό Παιδί», 1993) μέχρι και το τελευταίο («Ο Φοίνικας» 2018)– είναι ευπώλητα. Μια πρόσφατη διαμάχη του με την εφημερίδα «Αυγή» αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί, όπως σημείωσε ο ίδιος, όσα γράφτηκαν γι’ αυτόν «είναι εξόχως διαφωτιστικά σχετικά με την αντίληψη και εντέλει την ουσία της κυβερνώσας παράταξης».
Αφορμή ήταν ένα άρθρο της συγγραφέως κ. Λίλα Χαμπίμπη («Αιδώς, Αργείοι», «Αυγή» 3.1.2019) που ψέγει τον κ. Χωμενίδη για την ομιλία του στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Οχι γι’ αυτά που είπε, αλλά για το γεγονός καθαυτό. Θεωρεί «προκλητική παρουσία στους χώρους της Δεξιάς των μέχρι χθες αριστερών (νομίζαμε) διανοουμένων με τον γνωστό απόγονο ένδοξων προγόνων να βγάζει λόγο σε συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας αποποιούμενος, αν όχι την αριστερή του ένταξη, τουλάχιστον τη συνέχειά της (…) η συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση συνεπιφέρει, τυχόν, και κάποια πλεονεκτήματα αρχίζοντας από τη δεδομένη και απτή δημοσιότητα μέχρι τυχόν άλλα τα οποία ακόμα δεν έχουν αναδειχθεί στην επιφάνεια».
Μέχρις εδώ, ας πούμε «εντάξει! Συνηθισμένοι οι σταλινικοί χώροι από δίκες προθέσεων». Υπάρχει όμως κάτι που πρέπει να προσέξουμε. Αναφέρεται σε εκείνους τους «διανοουμένους (σ.σ.: σαν τον κ. Χωμενίδη) τους οποίους σε μεγάλο βαθμό ανέδειξαν προωθώντας τους οι ιδεολογικοί μηχανισμοί της Ανανεωτικής Αριστεράς, όλα αυτά τα χρόνια, από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν». Το ερώτημα λοιπόν είναι τι σόι μηχανισμούς είχε στη μεταπολίτευση ένας πολιτικός χώρος που κατέγραφε, δεν κατέγραφε 3% στις εκλογές, έτσι ώστε να «αναδεικνύει διανοουμένους»; Το εντυπωσιακό είναι πως ούτε ο καταξιωμένος συγγραφέας αρνείται την ύπαρξη αυτών των μηχανισμών. Το μόνο που διαψεύδει είναι η εύνοιά τους: το άρθρο «υπαινίσσεται ότι χρωστώ την ανάδειξή μου στους “ιδεολογικούς μηχανισμούς” της Ανανεωτικής Αριστεράς. Μα ούτε καν για το “Σοφό Παιδί”, το 1993, είχε πει μια κουβέντα η Αριστερά! Μόνο τα τρολ του Σύριζα με είχαν περιλάβει την εποχή του Αντιμνημονιακού τους Αγώνα για να μου πετάνε λάσπη…» (Facebook 3.1.2019).
Ισχύει λοιπόν (και μάλιστα σε προέκταση) αυτό που έλεγε ο κ. Διονύσης Σαββόπουλος ότι «πριν από το ’74 αν ήσουν Αριστερός δεν έβγαζες ούτε δίπλωμα οδήγησης. Μετά το ’74 αν δεν ήσουν Αριστερός ούτε γκόμενα δεν έβγαζες» , αλλά ούτε βιβλίο δεν μπορούσες να πουλήσεις; Κι αν ισχύει, ποια είναι η κληρονομιά αυτών των μηχανισμών που «αναδείκνυαν διανοουμένους στη μεταπολίτευση»; Δεν αναφερόμαστε μόνο στα παιδιά που ήταν στο κόμμα και τώρα είναι στην κυβέρνηση, αλλά στη γενικότερη ιδεολογική χωριατοσαλάτα που επικρατεί καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης στη χώρα μας.