Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό, εκδηλώνεται υπεράνω εθνών, θρησκειών, ιδεολογιών, πλούσιων και φτωχών. Λαοί, μηδέ πανίσχυρων κρατών εξαιρουμένων, εξεγείρονται γκρεμίζοντας σύμβολα καθεστηκυίας μεμψιμοιρίας, βγαίνουν στους δρόμους ξεφαντώνοντας για διεθνούς εμβέλειας επιτυχίες αθλητών ή εθνικών τους ομάδων. Είναι η μαζική, συγγνωστή φρεναπάτη υπεροχής έναντι των ξένων, φίλων ή εχθρών, σε έναν τονωτικό πόλεμο με οπλικά συστήματα αρχαίας γενιάς το ευ αγωνίζεσθαι και την άμιλλα, αυτές τις καθαγιασμένες θεάρεστες πρακτικές.
Αυτονόητο: Οταν μια χώρα αλέθεται σε πέτρινα χρόνια, έχει ταπεινωθεί, εκτίει πολυετή ποινή, τότε ένα ιστορικό γκολ, ένα τρίποντο, ένα χρυσό μετάλλιο, μία νίκη με θύμα εκπρόσωπο της φυλής των Γολιάθ, διαστέλλεται σε εθνική περηφάνια, αλλάζοντας συναινετικά και χωρίς συλλαλητήρια την ταυτότητα: «άλλη Ελλάδα». Τα υπερκομματικά συχαρίκια, το «δεύτε λάβετε» διά χειρός φωτοδότη Στέφανου Τσιτσιπά –μιλάμε πια για την εθνική μας ρακέτα– εικονογράφησαν το παραμύθι που ο ίδιος σαν παιδί είπε ότι ζει και μας το αφηγήθηκε με αφιέρωση από την άλλη άκρη του κόσμου. Αν πιστέψουμε στα λεγόμενά μας, η στοχοπροσήλωση, η αξιοσύνη, οι θυσίες, το ταλέντο και το ήθος του προτύπου ενός, συνθέτουν τον θεμέλιο αναγεννητικό κώδικα της «άλλης Ελλάδας» που μας ταιριάζει, αυτή μας αξίζει, και που άλλες γκρίζες δυνάμεις, κινούμενες ανάμεσά μας, δεν την αφήνουν να ανθίσει. Πάντως, μην είμαστε αχάριστοι. Ευκαιρίες να νιώσουμε εθνικά περήφανοι μας δόθηκαν βροχηδόν τα τελευταία χρόνια από μπροστάρηδες μιας «άλλης Ελλάδας». Ενδεικτική και μόνον αναφορά: Πύρρος Δήμας, Κάχι Καχιασβίλι, Ιωάννης Μελισσανίδης, Νίκος Κακλαμανάκης, Κώστας Κεντέρης, Κατερίνα Θάνου, Φανή Χαλκιά, οι φρέσκοι Λευτέρης Πετρούνιας, Αννα Κορακάκη, Κατερίνα Στεφανίδη, τόσοι και τόσοι άλλοι.
Λονδίνο 1908, Ολυμπιακοί Αγώνες, Κώστας Τσικλητήρας, έξοχος άνθρωπος, μπόι α λα Τσιτσιπάς. Αργυρά μετάλλια στο μήκος και στο ύψος άνευ φοράς. Κι όμως πεισμώνει. Στοκχόλμη, 1912. Χρυσό στο μήκος άνευ φοράς, χάλκινο στο ύψος, περήφανη γι’ αυτόν η Ελλάδα· αμέσως μετά ξεσπά ο Α΄ Βαλκανικός πόλεμος και ο μυθικός Τσικλητήρας σπεύδει να καταταγεί. Πέρασε στην αιωνιότητα στα 25 του, χτυπημένος από μηνιγγίτιδα.
Χρυσό μετάλλιο σε στίβο Ολυμπιακών Αγώνων ξαναπήραμε 80 έτη μετά, το 1992, Βαρκελώνη. Τότε που η Βούλα Πατουλίδου έκοψε το νήμα «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο», προφανώς συμπεριλαμβάνοντας και την τότε κυοφορούμενη «άλλη Ελλάδα».