Μας γεμίζουν υπερηφάνεια σε μια περίοδο που ψάχνουμε να βρούμε «δοκάρια» για να νιώσουμε ότι ακουμπάμε κάπου. Λάνθιμος, Τσιτσιπάς, Αντετοκούνμπο, Δασκαλάκης και πολλοί ακόμη εκπροσωπούν μια γενιά Ελλήνων που πάλεψαν, προετοιμάσθηκαν σκληρά, αντίκρισαν τον υπόλοιπο κόσμο χωρίς φόβο και δέος, και πέτυχαν. Το έχουμε ανάγκη ως λαός να πιαστούμε από τα παραδείγματά τους, σε μια στιγμή που η εθνική μας αυτοπεποίθηση βρίσκεται στο ναδίρ. Μπορεί η ιστορία και η παράδοσή μας να μας γεμίζουν υπερηφάνεια, αλλά χρειαζόμαστε ζωντανές αποδείξεις ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και σήμερα.
Είναι όμως καλό να θυμόμαστε ότι για κανένα από τα σύγχρονα είδωλά μας δεν έφτασε το ταλέντο για να αγγίξουν την κορυφή. Προφανώς κανείς δεν τους διόρισε στην κορυφή. Κανείς δεν ρώτησε τι ψηφίζουν ή «ποιανού γιος είσαι;». Δεν βγήκαν από τις τάξεις της ελληνικής ψευτοελίτ, ούτε όμως και από κανένα κομματικό θερμοκήπιο.
Εχουμε πάρα πολλά ταλέντα, εντός και εκτός Ελλάδος. Σε κάθε τομέα: γιατρούς, επιστήμονες, επιχειρηματίες, τεχνικούς, καλλιτέχνες. Οσοι έχουν αποφασίσει να μείνουν στη χώρα το παλεύουν, έχοντας να αντιμετωπίσουν απίστευτα εμπόδια. Θαυμάζει κανείς πώς τα καταφέρνουν, όταν κάθε μέρα το κράτος είτε τους φορολογεί παράλογα είτε σκαρφίζεται κάποιον τρόπο για να κάνει την επόμενη μέρα αφόρητη γι’ αυτούς και τις δουλειές τους. Οσοι είναι έξω λατρεύουν τον τρόπο που μπορούν και λειτουργούν, αλλά θα ήθελαν πολύ να είναι εδώ, στον τόπο τους, τα… απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα. Μιλάνε πολύ για το πόσο θέλουν να επιστρέψουν, αλλά περιμένουν μια καλύτερη μέρα για να το κάνουν.
Χρειαζόμαστε τον επαγγελματισμό τους, την αντιβίωση στη μιζέρια, το εργασιακό τους ήθος. Είναι όλα αυτά που, όταν παντρεύονται με το ελληνικό δαιμόνιο, την ευρηματικότητα και την προσαρμοστικότητα, κάνουν θαύματα.
Προς το παρόν πάντως, εκτός από εκείνους που μας κάνουν υπερήφανους διεθνώς, ομολογώ –και ας επαναλαμβάνομαι– πως θαυμάζω ακόμη περισσότερο όλους εκείνους που έμειναν στην Ελλάδα και κάνουν σπουδαία πράγματα στις πολλές νησίδες αριστείας που άντεξαν την κρίση και την παρακμή. Είναι όλοι αυτοί που, όταν ακούν εκείνο τον στίχο του Πορτοκάλογλου που λέει «από πείσμα και τρέλα θα ζω στην έρημη χώρα, ώσπου να βρω νερό γιατί ανήκω εδώ», νιώθουν ότι τους αφορά.