Είπαμε να μιλήσει ή, έστω, να γράψει μερικές λέξεις, αλλά αυτός το παράκανε! Η δήλωση του Κώστα Καραμανλή είναι ένα κείμενο, κρατηθείτε, 134 λέξεων.
Καταλαβαίνω ότι κάτι τόσο μεγάλο δεν είναι εύκολο να το διαβάσετε, ώστε να γνωρίζετε τη θέση του Καραμανλή. Το έκανα εγώ για εσάς και σας παρουσιάζω τη σύνοψη. Εκ των 134 λέξεων, λοιπόν, οι 45 της πρώτης παραγράφου αφορούν την ουσία, για την οποία παραπέμπουν σε παλαιότερες δηλώσεις της Ντόρας Μπακογιάννη. Οι 43 της δεύτερης παραγράφου εκφράζουν τη συμφωνία του με τη θέση της Ν.Δ. και, τέλος, με τις 46 λέξεις της τρίτης παραγράφου, ο πρώην πρωθυπουργός καταγγέλλει το κλίμα οξύτητας, το οποίο και καταλογίζει στις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης.
Η κεντρική ιδέα του κειμένου βρίσκεται σε ένα απόσπασμα μόλις 15 λέξεων: «Αλλοι είναι εκείνοι που επείγονται για τη διευθέτηση του θέματος. Οπωσδήποτε όμως όχι η Ελλάδα», επισημαίνει ο Κ. Καραμανλής και αυτό είναι η ουσία της πολιτικής θέσης του: τα ζώα μου αργά. Θα μπορούσε να είχε αρκεστεί μόνο σε αυτό – οι υπόλοιπες 121 του κειμένου περιττεύουν. Γνωρίζω και καταλαβαίνω. Είναι στάση ζωής για τον Κώστα Καραμανλή…
Τι φοβόμαστε;
Σε αυτό το ερώτημα, σοβαρή απάντηση από τους διαφωνούντες με τη συμφωνία των Πρεσπών προσωπικώς δεν βρήκα από τη συζήτηση στη Βουλή. Ο Αντώνης Σαμαράς ανέφερε το παράδειγμα της μικρής Κούβας, με την οποία οι ΗΠΑ είχαν διακόψει διπλωματικές σχέσεις για περισσότερο από μισόν αιώνα. Εφόσον το επιτρέψουν οι συνθήκες, πίσω από μικρά κράτη, τόνισε ο πρώην πρωθυπουργός, συνασπίζονται μεγάλα συμφέροντα, εξ ου και ο κίνδυνος για την Ελλάδα από την αναγνώριση Βόρειας Μακεδονίας, μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας. Το ίδιο επιχείρημα άκουσα προ ημερών και από τον καθηγητή Αγγελο Συρίγο, ο οποίος χρησιμοποίησε άλλο παράδειγμα, εκείνο της Ταϊβάν, την οποία η Κίνα δεν αναγνωρίζει ακριβώς επειδή πίσω της συνασπίζονται μεγάλες δυνάμεις.
Εχω την εντύπωση ότι μεθοδολογικά είναι λίγο παράτολμο να συγκρίνουμε την Ελλάδα με υπερδυνάμεις ή μεγάλες δυνάμεις, όπως είναι οι ΗΠΑ και η Κίνα. Στα μεγέθη αυτά, άλλες είναι οι δυνατότητες άσκησης εξωτερικής πολιτικής και δεν νομίζω ότι μπορούν να συγκρίνονται με την ελληνική περίπτωση. Μήπως παίρνουμε τον εαυτό μας λίγο πιο σοβαρά από όσο θα έπρεπε; Ρητορικό το ερώτημα – όχι με την έννοια που δίνει στον όρο ο Τσίπρας.
Επειτα, δεν καταλαβαίνω, επειδή κάποιοι μπορεί κάποτε να κρυφτούν πίσω από το γειτονικό κράτος για να βλάψουν την ωραία, ανέμελη και πάντα αθώα πατρίδα μας, είναι αυτός λόγος ώστε εμείς να κρατούμε το θέμα ανοικτό; Αυτή είναι η λογική, που θα μας ήθελε, στην ακραία συνέπειά της, να μη ξαναβγούμε ποτέ από το σπίτι μας, γιατί, ξέρετε, μπορεί να πέσει μια γλάστρα από κάποιο μπαλκόνι και να μας σκοτώσει. Ισως κάτι ξέρει ο Κ. Καραμανλής και μένει στο σπίτι του. Από ουρανοκατέβατες γλάστρες, πάντως, δεν κινδυνεύει…
Τελείως αδιάφορο
Από την ώρα που πολλοί από τους διαφωνούντες με τη συμφωνία των Πρεσπών χρησιμοποιούν την εσωτερική αστάθεια της ΠΓΔΜ ως επιχείρημα εναντίον της κύρωσης της συμφωνίας, είναι προφανές ότι η σταθερότητα του γειτονικού κράτους δεν τους ενδιαφέρει. Είναι μια στάσις, νιώθεται, το λέει και ο ποιητής. Ομως υποψιάζομαι ότι δεν έχουν εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο της διάλυσης του λεγομένου κρατιδίου. Απλώς, τους βολεύει το επιχείρημα και το χρησιμοποιούν. Είναι και η αναισθησία μια στάσις. Και αυτή νιώθεται…
Αντίο, ταγάρι
Η εξουσία μεταμορφώνει. Στην περίπτωση της μεταμόρφωσης που υφίστανται οι αριστεροί από την εξουσία, το φαινόμενο ονομάζεται «πασοκοποίηση» ή «εκπασοκισμός» – δεν έχω καταλήξει στον όρο που προτιμώ. Λαμπρό το παράδειγμα σχετικώς της κ. Αικατερίνης Ιγγλέζη (ΣΥΡΙΖΑ, εκλέγεται στη Χαλκιδική).
Λόγω εντοπιότητας, η κ. Ιγγλέζη πρωταγωνιστούσε στην επικαιρότητα την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνιζόταν να ματαιώσει την επένδυση των Καναδών στην εξόρυξη του χρυσού της Χαλκιδικής. Τραγική φιγούρα τότε. Κατσαρό αχτένιστο μαλλί, απέξω κόκκινο, στις ρίζες μαύρο και ντυμένη με κάτι πολύχρωμα εθνίκ. Τσάντα δεν θυμάμαι, αλλά δεν θα εξέπληττε καθόλου αν ήταν ταγάρι. Χθες στη Βουλή, η κάμπια είχε γίνει σχεδόν πεταλούδα. Μαλλί ισιωμένο, βαμμένο μαύρο απαστράπτον και κομμένο καρέ, σακάκι, από κάτω σιθρού μπλούζα με κεντήματα, σωστό μακιγιάζ και σκουλαρίκια. Τη βλέπω έτοιμη για το πρώτο της μποτοξάκι, αν και είναι πολύ αργά…
Περί κομμωτικής
Οσοι διασκεδάζουν με τις σημειολογικές παρατηρήσεις, θα εκτιμήσουν, ελπίζω, ότι η σοβαρότητα του θέματος, που συζητήθηκε τις προηγούμενες δύο ημέρες στη Βουλή, αντανακλάται σε ορισμένες κομμωτικές μεταβολές, οι οποίες παρατηρήθηκαν σε πρόσωπα-σύμβολα του κοινοβουλευτικού βίου. Ο ποιητής και αντιπρόεδρος της Βουλής Τάσος Κουράκης ξαφνικά άσπρισε! Οχι μόνο δεν είναι πια ασβός (μαλλί κατράμι, με τρία δάχτυλα κατάλευκη ρίζα), αλλά έκοψε και την αλογοουρά. Ευτυχώς, διατήρησε την τσαχπινιά. Ο Δημήτρης Κρεμαστινός, αντιπρόεδρος της Βουλής επίσης, γκριζάρισε και αυτός ξαφνικά! Βέβαια, μιλούμε για ένα υπέροχο γκρίζο ασημί, με ανεπαίσθητες κόκκινες ανταύγειες, που δίνουν συνολικά στην κόμμωση ένα ροζέ βάθος. Ετσι είναι τα εθνικά θέματα, ξέρετε. Οσοι νιώθουν το βάρος τους το πληρώνουν…