Το 2018 ήταν έτος εορτασμού των εκατό χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ. To 2019 είναι το έτος εορτασμού των εκατό χρόνων από τη γέννηση του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου.
Οι επέτειοι δεν θα είχαν σχέση μεταξύ τους. Δεν θα είχαν, αν δεν τους προσέδιδε πολιτική συνάφεια ο τρόπος με τον οποίο υπερασπίζεται το Κίνημα Αλλαγής την απειλούμενη ύπαρξή του. Tη στιγμή ακριβώς που ο Τσίπρας προσπαθεί, διά του Μακεδονικού, να εμπεδώσει το μονοπώλιό του στον χώρο της Κεντροαριστεράς, το ΚΙΝΑΛ ορθώνει σαν άμυνα τα εικονίσματα της Δημοκρατικής Παράταξης. Κραδαίνει, όπως η Φώφη Γεννηματά προχθές στη Βουλή, «τα όπλα του Ανδρέα Παπανδρέου».
Δεν ήταν, βέβαια, η πρώτη φορά. Οποτε το ΠΑΣΟΚ –με όποιο όνομα κι αν αναβαπτίζεται– έρχεται στην ανάγκη να αυτοπροσδιοριστεί έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρεί να στηρίξει την επιβίωσή του στο παρελθόν του.
Τι θυμίζει αυτό το αντανακλαστικό; Τι θυμίζει ένα κόμμα που κάποτε έδινε υπόσταση σε μια παράταξη και τώρα δεν βρίσκει άλλον τρόπο να διατηρήσει την αυτόνομη ταυτότητά του παρά σαν μουσείο πολιτικής μνήμης;
Η αλήθεια είναι ότι η Γεννηματά προσπάθησε να αποφύγει τη μοίρα της «κουκουεδοποίησης» του κόμματός της. Ρίσκαρε την ηγεσία της προκειμένου να εξασφαλίσει την ενοποίηση όσων δυνάμεων του Κέντρου δεν είχε ήδη απορροφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και μετά την ανοιχτή (επαν)εκλογή της, έδειξε ανοχή στα προσωποπαγή κόμματα και στις ταμπέλες κομμάτων, που διατήρησαν εκπροσώπηση στο νέο σχήμα δυσανάλογη προς το πραγματικό του μέγεθος, με την ελπίδα ότι έτσι θα έδινε στο εγχείρημα μεγαλύτερο εκτόπισμα.
Δεκατέσσερις μήνες μετά, το σχήμα ετοιμάζεται να επανιδρυθεί, με ποιον σκοπό; Για να αφομοιώσει οργανωτικά τον Γ. Παπανδρέου – τον μόνο που απέμεινε από τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, μετά την απόσχιση του Ποταμιού και της ΔΗΜΑΡ.
Ο,τι συμβαίνει σήμερα –η δεύτερη λεηλασία της πάλαι ποτέ πασοκικής επικράτειας από τον Τσίπρα– είχε επακριβώς προβλεφθεί. Ολοι στην Κεντροαριστερά έβλεπαν πώς ο Τσίπρας μεθόδευε την αποκόλλησή του από τον Καμμένο· πώς σκόπευε να χρησιμοποιήσει όχι μόνο τις Πρέσπες, αλλά κυρίως το δέλεαρ της εξουσίας και της δημοσκοπικής υπεροχής του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να διαρρήξει τις γραμμές τους σε όλα τα επίπεδα – από τους δήμους και τις περιφέρειες μέχρι τη Βουλή.
Ολοι το έβλεπαν, αλλά δεν μπόρεσαν να το αποτρέψουν – εκτός από εκείνους που δεν ήθελαν καν να το αποτρέψουν, επειδή είναι συριζαίοι εγκλωβισμένοι σε πασοκικά σαρκία. Το ελαφρυντικό είναι ότι καμία δύναμη στην ευρωπαϊκή πολιτική οικογένεια του ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να αντέξει στις νέες πολώσεις – πλην των Εργατικών της Βρετανίας, που αλώθηκαν ένδοθεν.
Κάπως έτσι, εκατό χρόνια μετά τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ κάνει συνέδριο για να ενσωματώσει ξανά τον γιο του Παπανδρέου. Και τον αδελφό του Παναγούλη.