Οκτάχρονος: Μπαμπά, να μιλήσουμε για κόμματα;
Πατέρας: Φυσικά, παιδί μου! Πώς κι ενδιαφέρεσαι;
Ο: Να, στο σχολείο τσακώνονται.
Π: Κι εσύ τι κάνεις;
Ο: Τους είπα να μη λένε κακές λέξεις.
Π: Μπράβο! Και σταμάτησαν;
Ο: Σταμάτησαν και τα βάλανε όλοι μαζί μου, ο καθένας γιατί δεν είμαι με το μέρος του. Και τι δεν άκουσα! «Απλυτε», φώναζε ο ένας, «προδότη» ο άλλος! Κι έπειτα ξεφωνίζανε «εσύ, εσύ ξεπούλησες τη Μακεδονία μας». Και οι άλλοι με σπρώχνανε, «χάσου, φασίτσια», κάπως έτσι. Τι σχέση έχει η Μακεδονία και τα παστίτσια; Εγώ για καλό μίλησα, μήπως και παίζαμε όλοι μαζί. Είμαι άπλυτος, προδότης και παστίτσιας, μπαμπά;
Π: Οχι, παιδί μου.
Ο: Γιατί δεν κάνουν κάτι να χαίρονται όλοι, κάτι καλό για όλους;
Π: Καθένας προτιμά δικά του συμφέροντα.
Ο: «Συμφόρατα»;
Π: Συμφέροντα… Οταν κοιτάς μόνο την πάρτη σου.
Ο: Θα γίνουν εκλογές;
Π: Εκλογές; Μάλλον, κάποια στιγμή…
Ο: Και θα βγει η «Νέα Δημοκοπία»;
Π: Εννοείς, Νέα Δημοκρατία;
Ο: Ναι, έτσι.
Π: Μάλλον…
Ο: Μπαμπά, τι είναι «Νέα Δρομοκαϊτία»;
Π: Είναι κουμμουνιστικό κρατικιστικό κόμμα.
Ο: Δηλαδή;
Π: Σαν αυτό που κυβερνούσε τα Σοβιέτ, μια χώρα που διαλύθηκε.
Ο: Γιατί διαλύθηκε;
Π: Πάλιωσε, δεν λειτουργούσε;
Ο: Σαν τη φρυγανιέρα μας που δεν κάνει τοστ;
Π: Κάπως έτσι. Οπως όλη η Ελλάδα σήμερα. Αλλά τα κόμματα εδώ λειτουργούν ακόμα σαν σοβιετικές φρυγανιέρες.
Ο: Πώς λειτουργούν;
Π: Θεωρούν πως το κόμμα έχει δίκιο σε όλα. Το κράτος ανήκει στο κόμμα, το κάνει ό,τι θέλει. Ολα ανήκουν στο κόμμα.
Ο: Ποιοι ψηφίζουν κάτι τέτοιο;
Π: Πολλοί. Οι περισσότεροι ζούνε από το κράτος. Συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι, ακόμα και ιδιώτες επιχειρηματίες από το κράτος περιμένουν. Ψάχνουν να ανήκουν στο κόμμα που θα του ανήκει το κράτος, ώστε να τους ανήκει το κράτος. Ξέρουν τι κάνουν οι άνθρωποι όταν ψηφίζουν.
Ο: Κι οι νέοι τι ψηφίζουν;
Π: Φαίνεται έμμεσα στις εκλογές κομματικών νεολαιών.
Ο: Τι είναι αυτές;
Π: Κάτι σαν κουμμουνιστικός διαγωνισμός ομορφιάς. Οι κομματικές νεολαίες στήνουν τραπέζια…
Ο: Κι ανεβαίνουν επάνω κοπέλες με μαγιό και χορεύουν;
Π: Οχι ακριβώς. Πάντως η Νέα Δημοκρατία διαθέτει τη μεγαλύτερη, οργανώνει πάρτι με πασαρέλες.
Ο: Ποιος αρχηγεύει στα κόμματα;
Π: Συνήθως αποτυχημένοι. Στα κουμμουνιστικά κόμματα, οι αποτυχημένοι ηγέτες παραμένουν συνέχεια στα πράγματα αρκεί να είναι αρκετά θρασείς. Αν είναι εντελώς αποτυχημένοι γίνονται και πρόεδροι δημοκρατίας, είναι η μεγαλύτερη τιμή. Ομως έχουν μαζευτεί τόσοι τζούφιοι ηγέτες, που δεν ξέρω πόσοι θα προλάβουν να γίνουν πρόεδροι δημοκρατίας.
Ο: Γιατί δεν φέρνουν νέους καλύτερους;
Π: Τους νέους τους διαλέγουν οι παλιοί, ώστε να διαλέξουν πάλι τους χειρότερους.
Ο: Τι άλλο κάνουν τα «μουκουνιστικά» κόμματα;
Π: Τα κουμμουνιστικά κόμματα παθιάζονται για συνδικαλιστικά.
Ο: Τι σημαίνει αυτό; Γαργαλιστικά ακούγεται.
Π: Συνδικαλιστικά. Συνδικαλιστές, άνθρωποι που δυσκολεύουν τη ζωή των άλλων. Περνάνε αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα. Ολα τα κόμματα κάνουν συλλογές με συνδικαλιστές.
Ο: Οπως εγώ κάνω συλλογή με ρομποτάκια;
Π: Ωραία τα λες. Συμπεριφέρονται όντως σαν ρομποτάκια, επαναλαμβάνουν το ίδιο πράγμα ό,τι και να τους πεις, ό,τι και να συμβεί. Η Νέα Δημοκρατία, που λέγαμε, έχει πάμπολλους, σαρώνει από ιατρούς, δικηγόρους, μέχρι αγρότες.
Ο: Σοφοί ασχολούνται με κόμματα;
Π: Εννοείς διανοούμενοι; Φυσικά, οι περισσότεροι σοφοί είναι κουμμουνιστές και ερωτευμένοι. Ερωτεύονται εύκολα με κόμματα. Το ομολογούν, πρόσφατα η καρδιά τους ανήκει στη Νέα Δημοκρατία. Μετά θα ανήκει αλλού.
Ο: Μπαμπά, τι είναι «Σφύριζα»;
Π: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι νεοφιλελεύθερο κόμμα.
Ο: Νεοφθιφθοφθέ…, φτου σκουληκομυρμηγκότρυπα!
Π: Νε-ο-φι-λε-λεύ-θε-ρο. Είναι κρατικιστικό κόμμα που διαλύει το κράτος. Θυμάσαι τότε που αγανάκτησες και πήρες ένα αεροπλανάκι και το στούκαρες στον τοίχο; Ετσι κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο,τι πιάσει γίνεται σμπαράλια. Αποτελεσματικότατος, το ξεθεμέλιωσε το κράτος τελείως. Επίσης ξεπουλάει ό,τι είναι του κράτους όσο όσο, να τα ξεφορτωθεί. Αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηρόδρομους, σπίτια, ακόμα και ιστορικά μνημεία. Ορισμένα πράγματα βέβαια δύσκολα πουλιούνται.
Ο: Σαν τι;
Π: Να, έστω έχεις ένα πανεπιστήμιο ερείπιο, για πέταμα. Σκέφτεσαι να το δώσεις σε βιομηχανία γιαουρτιών να φτιάχνει τουλάχιστον κεσεδάκια αγελαδινό. Αλλά δεν χωνεύεται ολόκληρο πανεπιστήμιο να γίνει λιπαρά 2%. Οπότε ό,τι δεν πουλιέται, τουλάχιστον καταστρέφεται.
Ο: Πώς;
Π: Με νόμους που το ξεχαρβαλώνουν. Ή αφήνοντάς το σε ανήσυχους νέους που ψάχνονται και φλέγονται.
Ο: Δηλαδή;
Π: Ψάχνουν καδρόνια και βάζουν φωτιά σε σκουπιδοντενεκέδες.
Ο: Και το ΚΙΝΑΛ;
Π: Μπα πιπέρι στη γλώσσα σου! Παλιά το λέγανε ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα χάλια, διαλύθηκε. Οι λίγοι που απομείνανε ντρέπονται ακόμα και να πουν πώς λέγονται.
Ο: Γιατί;
Π: Κάν’ το δικό σου. Αν το επίθετό σου ήταν Στραβοκιανάποδος, θα έβγαινες εύκολα έξω να συστηθείς «Γιώργος Στραβοκιανάποδος, χάρηκα»;
Ο: Οχι.
Π: Οπότε αλλάξανε όνομα. Θεωρούν ότι δεν είναι πλέον οι εαυτοί τους. Κατοικούν ξένα σώματα, κάτι σαν avatar.
Ο: Δηλαδή ήταν ό,τι χειρότερο το ΠΑΣΟΚ;
Π: Μπα, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ είναι τα ίδια χάλια.
Ο: Και γιατί δεν διαλύθηκαν;
Π: Δεν έχουν λογική αυτά τα πράγματα.
Ο: Πόσα άλλα κόμματα έχουμε;
Π: Πολλά.
Ο: Με τόσα κόμματα γιατί δεν γίνεται κάτι καλό;
Π: Ψάχνεις λογική πάλι; Γιατί ευτελίζονται γρήγορα όλα γύρω μας.
Ο: Τι σημαίνει αυτό;
Π: Σημαίνει όλα γίνονται πολύ φτηνά.
Ο: Καλή δεν είναι η φτήνια; Θα αγοράζω περισσότερες τσιχλόφουσκες.
Π: Αλλο τσιχλόφουσκες, άλλο άνθρωποι που φτηναίνουν. Μετά αγοράζονται όλοι κι όλα εύκολα.
Ο: Δηλαδή μπορεί να έρθει ένα κόμμα να με αγοράσει;
Π: Μην ανησυχείς. Εγώ είμαι εδώ.
Ο: Μπαμπά, να αφήνεις ανοιχτό το φως το βράδυ.
Π: Γιατί;
Ο: Να μη σε αγοράσουν όσο κοιμάσαι.
* Ο κ. Ιωάννης Π.Α. Ιωαννίδης είναι καθηγητής Παθολογίας, Ερευνας και Πολιτικής Υγείας, Επιστημών Δεδομένων, και Στατιστικής στο Πανεπιστήμιο Stanford των ΗΠΑ.