Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κέρδισε την ψήφο εμπιστοσύνης. Υστερα από μερικές ημέρες, το ένα από τα δύο συνθετικά της διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη, ώστε να καταφέρει η κυβέρνηση που υποτίθεται πως ήταν η ίδια με αυτήν που πήρε την ψήφο εμπιστοσύνης να κερδίσει μια δεύτερη κρίσιμη, και μάλλον κρισιμότερη ψηφοφορία για τη συμφωνία των Πρεσπών. Θύμα της δεύτερης αυτής ψηφοφορίας ήταν και το Ποτάμι. Η τύχη των ΑΝΕΛ δεν με ενδιαφέρει και δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει και πολλούς. Ηταν ένα συγκυριακό μόρφωμα του αντιμνημονιακού μετώπου χωρίς πολιτικό έρμα και με κύριο χαρακτηριστικό του την ασυνέπεια. Από τη μια εθνικιστικές κορώνες για τους αφελείς και από την άλλη η έμπρακτη υποστήριξη μιας Αριστεράς για τους ρεαλιστές. Μια μάλλον κακόγουστη πολιτική παράσταση, με στολές και μεγαλοστομίες που όμως, ας μην το ξεχνάμε, είναι συνυπεύθυνη για ό,τι συνέβη στη χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σε κανέναν δεν κάνει νομίζω εντύπωση η μεταμόρφωση της κυρίας Κουντουρά σε μαντόνα της Αριστεράς.
Δεν ισχύει το ίδιο και για το Ποτάμι. Το κόμμα που ίδρυσε ο Σταύρος Θεοδωράκης εμφανίστηκε ως εναλλακτική λύση στην κουρασμένη πολιτική σκηνή. Συγκέντρωσε αξιόπιστες προσωπικότητες, από τις οποίες όμως αποψιλώθηκε στη διάρκεια των ετών, και οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι δεν παραδόθηκε ποτέ στη γοητεία του λαϊκισμού. Μετά την κρίση, είναι ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που δεν γεννήθηκε από την πλατεία των Αγανακτισμένων. Οι συνεχείς παλινωδίες του όμως που πότε το απομάκρυναν και πότε το έφερναν πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, η αδυναμία του να παίξει ηγεμονικό ρόλο στη διαμόρφωση της Kεντροαριστεράς, το συρρίκνωσαν. Η ήττα του Θεοδωράκη στις εκλογές για το ΚΙΝΑΛ και η αποχώρησή του από το κίνημα το αποτέλειωσαν. Το Ποτάμι είχε παραδώσει το πνεύμα του πολύ πριν από την αποσύνθεσή του με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών. Κρίμα. Δεν συμφωνούσα πάντα μαζί του και πολλές φορές με εξόργιζε η εμμονή του στην πολιτική ορθότητα. Η μετριοπαθής του παρουσία όμως ήταν απαραίτητη για τα εύφλεκτα υλικά της πολιτικής σκηνής. Το Ποτάμι θα χρησίμευε ως δύναμη καταλλαγής σε όσα έχουμε να ζήσουμε όταν, με το καλό, απαλλαγούμε από το σημερινό καθεστώς. Ομως το δίλημμα του Αμλετ, «να ζει κανείς ή να μη ζει», δεν συνιστά κεντρώα πολιτική. Και ο Δανός πρίγκιπας, όσο κι αν είναι συμπαθής ως τραγικός ήρωας, δεν θεωρείται πρότυπο πολιτικού ηγέτη. Στο τέλος, η σκηνή όπου πρωταγωνίστησε είχε γεμίσει πτώματα.
Ομως, όπως και να το κάνουμε, το πρόβλημά μας δεν είναι το Ποτάμι. Το ερώτημα είναι «και τώρα τι γίνεται;». Συγχαρητήρια καταφθάνουν από όλον τον πολιτισμένο κόσμο για τη συμφωνία των Πρεσπών. Είναι η μεγάλη εικόνα. Η μικρή όμως, αυτή που μας αφορά, μόνον ευφορία δεν εμπνέει. Τη συμφωνία την ενέκριναν δύο Κοινοβούλια, της ΠΓΔΜ και της Ελλάδας, με τεχνητές πλειοψηφίες. Στη μεν γείτονα απελευθέρωσαν κρατουμένους, στη δε Ελλάδα διέλυσαν δύο κόμματα. Ακόμη κι αν αγνοήσουμε το κοινοβουλευτικό σουλάτσο που παρακολουθήσαμε, δύσκολο είναι να αγνοήσουμε την εκπεφρασμένη αντίθεση της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Εκφράζεται στις δημοσκοπήσεις, θα μου πείτε, άρα δεν είναι αξιόπιστη. Αν όμως ο Τσίπρας δεν τολμάει να προκηρύξει εκλογές είναι επειδή φοβάται τα ποσοστά που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις. Αξιόπιστες ή όχι, κάτι δείχνουν. Στέλνουν μηνύματα και, το κυριότερο, το μήνυμα που του λέει ότι υπάρχει αναντιστοιχία ανάμεσα στην κοινωνία και στην κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση.
Και τώρα τι γίνεται; Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Οι δύο απανωτές κοινοβουλευτικές νίκες της κυβέρνησης δεν απάντησαν σε κανένα από τα ερωτήματα του πολίτη. Οι Πρέσπες μπορεί να μη μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον, όμως τη μακεδονική σαλάτα που παρασκεύασαν με τις γλώσσες και τις εθνότητες θα τη γεύεται η διπλωματία μας εις το διηνεκές. Οπως και οι επιχειρηματίες. Τι όμως γίνεται με όλα τα υπόλοιπα; Τι γίνεται με την καθημαγμένη από τους φόρους και τις εισφορές οικονομική, κατ’ ευφημισμόν δραστηριότητα; Τι γίνεται με την αποσάθρωση της Παιδείας και τη διάλυση του συστήματος υγείας; Τι γίνεται με τη δημόσια ασφάλεια; Η κ. Παπακώστα έστυψε το στιβαρό της μυαλό και αποφάσισε να ψηφίσει για τις Πρέσπες. Ελπίζω να της απέμειναν μερικοί νευρώνες και για την αστυνομία.
Και τώρα τι γίνεται;
Και τώρα γίνονται εκλογές.