Μπορεί να το δοκιμάσει κανείς σαν τεστ. Να διαβάσει τις ομιλίες του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου στη συζήτηση για την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Η παράλληλη ανάγνωση μπορεί να βοηθήσει να αναδειχθούν οι πολιτικές –αν όχι και οι στυλιστικές– διαφορές μεταξύ των παραδόσεων που εκπροσωπούν οι δύο πρώην εταίροι. Μπορεί να φανεί πως ακόμη και δύο πολιτικοί που έχουν ζυμωθεί συγκυβερνώντας, ακόμη και σε ένα θέμα που ψηφίζουν στην ίδια γραμμή, φέρουν ωστόσο έκδηλα τα ίχνη των διαφορετικών καταβολών τους.
Εντάξει, πρόκειται για λίγο εξεζητημένη απάντηση στο κοινότατο ερώτημα πώς μπορεί σήμερα να ξεχωρίσει κανείς τη Δεξιά από την Κεντροαριστερά. Εκεί που, πάντως, μπορεί εύκολα να τις ξεχωρίσει είναι στον τρόπο που αντιμετώπισαν το Μακεδονικό και την κυβερνητική κρίση που αυτό προκάλεσε: Η Δεξιά κατόρθωσε, αμυνόμενη, να περιχαρακώσει το παλαιό της ακροατήριο· η Κεντροαριστερά δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί ούτε καν τα δεξιά τσιρότα χάρη στα οποία διατηρείται ακόμη η τσιπρική πλειοψηφία. Δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει το γεγονός ότι αυτός που αξιώνει «προοδευτικά» μέτωπα είναι πρωθυπουργός της Παπακώστα.
Τοξικολόγος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ο Βενιζέλος έχει τα τελευταία χρόνια αφιερωθεί στην ανατομία μιας εξουσίας χωρίς προηγούμενο – μιας εξουσίας που πολλές φορές δίνει την εντύπωση ότι δεν ξέρει καν ποιους κανόνες καταπατά. Αρθρωμένη σε συνεντεύξεις, ομιλίες και συγγράμματα, η βενιζελική τοξικολογία του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί και ως μπούσουλας για τη στρατηγική χάραξης των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ του κυβερνώντος κόμματος και του Κέντρου.
Αν κρίνει κανείς από όσα (δεν) είπε χθες στον ΣΚΑΪ ο Βενιζέλος, αυτός ο ρόλος δεν χωράει στην ιδιότητα του βουλευτή Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος απευθύνεται στο εθνικό ακροατήριο. Βρίσκεται, άλλωστε, σε άτυπη καμπάνια επικρατείας, με πρόσχημα το τελευταίο του βιβλίο (καμπάνια στην πρεμιέρα της οποίας, με τρόπο ασυμβίβαστο ως προς τη διαρκώς κηρυττόμενη θεσμική ορθότητα, είχε επιστρατευτεί και εν ενεργεία ανώτατη δικαστική λειτουργός).
Αποκλείοντας την υποψηφιότητά του στη Θεσσαλονίκη, ο Βενιζέλος φαίνεται να στέλνει το μήνυμα «ή στο Επικρατείας ή πουθενά». Αν αυτό ήταν το μήνυμα, έφτασε σε μια Χαριλάου Τρικούπη απορροφημένη με την τρίτη ή τέταρτη οργανωτική επανασυναρμολόγηση του κόμματος – με στόχο, αυτή τη φορά, την αφομοίωση της νεοπαπανδρεϊκής διάσπασης.
Χρειάζεται το ΚΙΝΑΛ τον Βενιζέλο, όσο χρειάζεται ο Βενιζέλος το ΚΙΝΑΛ – για να εξακολουθήσει να παίζει τον ρόλο του εντός κι εκτός Κοινοβουλίου; Την απάντηση καλείται να δώσει μια κομματική ηγεσία που, σαστισμένη, αλιεύει στελέχη από τον κουβά των media και τα ορφανά της Βουλής. Οταν από ένα σύμπλεγμα κομμάτων φεύγουν τα κόμματα, κινδυνεύουν να μείνουν μόνο τα συμπλέγματα.