Eίναι μερικά σοφίσματα που δεν εγκαταλείπουν ποτέ το πολιτικό μας σκηνικό, η δε κομματική ρητορική τα λατρεύει. Το μειονέκτημά τους είναι ότι ενώ δείχνουν πως εξηγούν επαρκώς τα πάντα, δεν ερμηνεύουν τίποτε. Γι’ αυτό και μόνο τους ήδη πεπεισμένους μπορούν να «πείσουν». Το πλεονέκτημά τους; Είναι ορφανά από γεννησιμιού τους. Οποιοσδήποτε λοιπόν έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να τα υιοθετήσει προσωρινά ή να τα προσλάβει και να τα εντάξει στο υπηρετικό του προσωπικό. Σαν δικά του πια, τα χρησιμοποιεί εναντίον των μόλις προ ολίγου πατεράδων του και αμέσως έπειτα τα απολύει ή τα απαρνιέται. Χωρίς ενοχές. Περιττεύουν. Ξέρει άλλωστε ότι δεν θ’ αργήσει η νέα τους υιοθεσία, από κάποιον άλλον πια, που θα τα στρέψει εναντίον όλων των υπολοίπων, μια και όλοι οι υπόλοιποι τα έχουν εκτοξεύσει εναντίον του σε προηγούμενες περιόδους. Προκύπτουν έτσι αλλεπάλληλες ισοπαλίες στη λίγκα της πολιτικής, τη στιγμή ωστόσο που όλοι οι ανταγωνιζόμενοι νιώθουν θριαμβευτές. Καλό για την ψυχολογία μας, κακό για την πολιτική μας.
Ενα από αυτά τα σοφίσματα φέρει την επιγραφή «αποπροσανατολισμός του λαού»: Οτιδήποτε κάνει οποιοσδήποτε –και προπαντός η εκάστοτε κυβέρνηση– το κάνει υποτίθεται για να αποπροσανατολίσει τον λαό. Για να του αποσπάσει το μυαλό από τα σοβαρά και τα πραγματικά και να το στρέψει στα ασήμαντα και τα φτιασιδωμένα.
Πώς εννοείται εδώ ο λαός, από αυτούς τους ίδιους που υποδύονται τους άσπιλους, αμόλυντους και θερμότατους υπερασπιστές του, αλλά και τους διαφημιστές της ισχυρής μνήμης και της ευφυούς κρίσης του; Σαν παιδάριο εννοείται, που άγεται και φέρεται, δίχως συναισθηματικά ερείσματα, δίχως ικανότητα σκέψης και σύγκρισης, δίχως ιδεολογικές άγκυρες. Σαν πλάσμα καταδικασμένο στη διά βίου ανωριμότητα, το οποίο, με μια κατάλληλη εκπαίδευση μεταπαβλοφιανού τύπου, το μαθαίνεις να επηρεάζεται από τον βαρύ γδούπο, όχι από τον λόγο· από τα συνθηματολογημένα ουρλιαχτά, όχι από την αναστοχαστική σιωπή. Ή σαν ένα κινητό τηλέφωνο όχι πολύ έξυπνο: Του ενεργοποιείς εξ αποστάσεως την εφαρμογή «αποπροσανατολισμός», δίχως να το πάρει είδηση, και το ρυμουλκείς όπου επιθυμείς. Σου λένε, αφού το δόγμα ΟΦΑ,
«Οπου Φυσάει ο Ανεμος», επηρεάζει εμάς, στα υψηλά της πολιτικής, και μας μετακινεί από κόμματος εις κόμμα ή από μια «κάθετη» άποψη στην εντελώς αντίθετή της, αλλά πάντα «κάθετη», πώς είναι δυνατόν ν’ αφήσει ανεπηρέαστο το αγύμναστο και ανενημέρωτο πόπολο;
Η συνέχεια αύριο.