Από χθες 1η Φεβρουαρίου, ισχύει η αύξηση του κατώτατου μισθού. Αυξάνεται για τους υπαλλήλους στα 650 ευρώ τον μήνα ενώ για τους εργατοτεχνίτες το κατώτατο ημερομίσθιο αυξάνεται στα 29,04 ευρώ. Ο υποκατώτατος μισθός και το υποκατώτατο ημερομίσθιο, για τους νέους έως 25 ετών, καταργούνται.
Η απλή απόφαση δεν είναι φυσικά καταστροφή της οικονομίας, ούτε προκαλεί ανυπέρβλητα εμπόδια. Είναι εύκολη, κατανοητή, επιλογή. Δίνει την ευκαιρία για ρητορική που κάποιοι νομίζουν ότι βοηθάει πολιτικά, αλλά είναι πολύ αμφίβολο να υπάρχουν οφέλη. Μάλλον ούτε καν κομματικά.
«Με την αύξηση του κατώτατου μισθού κάνουμε πράξη την κορυφαία δέσμευση που είχε αναλάβει η κυβέρνηση για την ενίσχυση του διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων και ειδικά των νέων, μέσω της κατάργησης της ρατσιστικής ηλικιακής διάκρισης του υποκατώτατου μισθού», σημειώνεται στην κυβερνητική ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο ρατσισμός εφαρμόζεται εναντίον όσων είναι κάτω από τα 25. Δεν ισχύει το ίδιο για τους υπερήλικους συνταξιούχους, που ζουν με συντάξεις παρόμοιου ύψους.
Αν το ζήτημα ήταν τόσο απλό και έκλεινε με τη δίκαιη επιστροφή εισοδήματος που «έκλεψε» το μνημόνιο, όλα θα ήταν απλά. Δεν είναι. Η αύξηση του κατώτατου μισθού φέρνει ανάλογη προσαρμογή στα επιδόματα τριετίας που καταβάλλονται. Ούτε αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Δεν είναι όμως το μόνο θέμα που προκύπτει.
Η αύξηση του κατώτατου μισθού παρασύρει και άλλα 24 επιδόματα που συνδέονται μαζί του. Δεν είναι μόνον η τακτική επιδότηση ανεργίας, η επίσχεση εργασίας και το επίδομα των μακροχρόνια ανέργων. Είναι άλλα, όπως το ειδικό βοήθημα μετά τη λήξη επιδότησης λόγω ανεργίας, το βοήθημα ύστερα από τρίμηνη παραμονή στα μητρώα του ΟΑΕΔ, αλλά και αυτά της παροχής προστασίας της μητρότητας, της μαθητείας, των ασκούμενων σπουδαστών ΤΕΙ κ.λπ. Τι πειράζει θα πείτε να αυξάνονται βοηθήματα σε άνεργους και ανθρώπους που έχουν πιεστικές ανάγκες. Μπορούσαν να είχαν αυξηθεί άμεσα χωρίς σύνδεση με τον κατώτατο μισθό. Θα ήταν μια ίσως αναγκαία διευθέτηση κοινωνικής πολιτικής, που δεν θα επιβάρυνε την ανταγωνιστικότητα και το κόστος των προϊόντων.
Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι η αντίληψη. Που δίνει προτεραιότητα στο ύψος του υποχρεωτικού μισθού και όχι στη δυναμική να δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Νομίζουν ότι η ανάπτυξη προέρχεται από τη διανομή περισσότερου εισοδήματος, όχι από τη δημιουργία. Με κατανάλωση. Αν ήταν έτσι, όλες οι χώρες θα είχαν ανάπτυξη.
Χωρίς αύξηση των επενδύσεων στην πραγματική οικονομία, πέρα από καταστήματα εστίασης, η αύξηση του κατώτατου είναι κοροϊδία. Ακόμη κι αν την εισπράττουν οι νέοι, πάει στη φορολογία που δεν έχει προσαρμοστεί ανάλογα ώστε να αυξηθεί το διαθέσιμο εισόδημα.
Το εισόδημα του μισθωτού με τον αυξημένο κατώτατο ξεπερνά τις 8.636 ευρώ που είναι το αφορολόγητο όριο και πληρώνει φόρο! Αρχίζει να συμφέρει να μην πάρει αύξηση ή να την κρύψει. Βέβαια, αν έχει την «ατυχία» να μένει σε διαμέρισμα π.χ. 70 τ.μ. που του έχουν παραχωρήσει δωρεάν οι γονείς του και διαθέτει παλιό αυτοκίνητο, θα φορολογηθεί λόγω των τεκμηρίων διαβίωσης. Το τεκμαρτό εισόδημά του ξεπερνά τις 10.000 ευρώ και πληρώνει φόρο. Ολα αυτά, βέβαια, θα είναι προβλήματα αφού λύσει το βασικό: Να τον προσλάβουν και να τον πληρώνουν, στην ώρα του.