Συμβαίνει κάτι σχεδόν πρωτοφανές: η κυβέρνηση να κερδίζει όλες τις μάχες σε όλα τα μέτωπα και την ίδια στιγμή να παρουσιάζεται με απόλυτη βεβαιότητα ως η επόμενη αξιωματική αντιπολίτευση.
Συνοψίζω τις μικρές και τις μεγάλες της νίκες: πέρασε με χαρακτηριστική άνεση την πλέον αντιδημοφιλή συμφωνία των τελευταίων δεκαετιών κλείνοντας ταυτόχρονα μια βασική εκκρεμότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Απέτρεψε τη (νομοθετημένη!) μείωση των συντάξεων, ενώ λίγους μήνες αργότερα πέτυχε την (οριακή, έστω) αύξηση του κατώτατου μισθού. Απαλλάχθηκε από τον «βραχνά» του κυβερνητικού της εταίρου και όχι μόνο δεν απώλεσε τη δεδηλωμένη, αλλά μόλις χθες κατόρθωσε να διευρύνει έμμεσα την κοινοβουλευτική δύναμη του κυβερνώντος κόμματος.
Και είναι πρωτοφανές για έναν επιπλέον λόγο: ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόταν μέχρι το περασμένο καλοκαίρι καταδικασμένος σε ταπεινωτικά δημοσκοπικά ποσοστά, η ίδια η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός δείχνουν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο των πρωτοβουλιών και της πολιτικής ατζέντας της χώρας. Προσπαθώ να πω ότι δεν θυμάμαι άλλη υπό κατάρρευση κυβέρνηση τόσο ζωηρή στα «τελευταία» της. Μπορεί αυτό να σημαίνει κάτι για την ίδια; Ή για την αντιπολίτευση; Ή για την πολιτική ζωή του τόπου;
Ενα πρώτο σχετικά ασφαλές συμπέρασμα έχει να κάνει με την πολιτική υποθήκη του Αλέξη Τσίπρα για την επόμενη μέρα των εκλογών.
Οι πρωτοβουλίες των τελευταίων έξι μηνών τον έχουν καταστήσει απόλυτο πρωταγωνιστή στον χώρο της Κεντροαριστεράς, γεγονός που αποτυπώνεται και στη γοητεία που ασκεί σε προσωπικότητες οι οποίες δεν ανήκαν σε καμία περίπτωση στη σφαίρα επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ προ του 2018. Αν όντως «πέφτει» ο Τσίπρας, «πέφτει» εγγράφοντας κέρδη στα δεξιά του, δηλαδή στον ζωτικό χώρο του Κέντρου.
Κι εδώ είναι το κρίσιμο σημείο. Το στοίχημα για τον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι τόσο η έκβαση των επόμενων εκλογών που πιθανότατα θεωρούνται ήδη χαμένες, αλλά ένα ποσοστό που θα του επιτρέψει να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος την ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού πόλου με τον ίδιο πρωταγωνιστή.