Mπορείς να διορθώσεις ένα λάθος με λάθος; Ο πρωθυπουργός μπορεί. Αρκεί κανείς να σκεφθεί τι κατόρθωσε με τη χθεσινή επιστολή του: Ματαίωσε μια αντικοινοβουλευτική μεθόδευση – την κοπτική του Κανονισμού στο πατρόν του Καμμένου. Αποκάλυψε ότι αυτή τη μεθόδευση τη μεθόδευε ο ίδιος – παραγγελιά στον πρόεδρο της Βουλής. Και τη ματαίωσε με έναν αναλόγως αντικοινοβουλευτικό τρόπο – αποσύροντας δημοσίως την παραγγελία προς τον κοινοβουλευτικό του σερβιτόρο.
Αυτή η κριτική εντοπίζει άλλο ένα κρούσμα θεσμικού αναλφαβητισμού από μια κυβέρνηση που συχνά δίνει την εντύπωση ότι δεν ξέρει καν ποια όρια παραβιάζει. Οι επιστολογράφοι –ο δηλωμένος, αλλά και οι σκιώδεις που τον συνδράμουν– δεν υποψιάζονται τα αυτοενοχοποιητικά αποτελέσματα του διαβήματός τους. Ομως, αυτή η κριτική αυτή δεν απαντά στο ερώτημα γιατί ο Τσίπρας αποφάσισε να μην παραδώσει το δώρο που είχε ήδη συσκευάσει για τον παλιό του εταίρο;
Αν το Μαξίμου ενέδιδε, δεν θα κέρδιζε τίποτε. Θα εμπέδωνε την εντύπωση ότι φοβάται τον Καμμένο, χωρίς να έχει εξασφαλίσει τη σιωπή του. Αποψιλωμένος από κόμμα και αξίωμα, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ δεν έχει άλλο τρόπο να μείνει στη σκηνή, εκτός από την τέχνη που τον καθιέρωσε: Σκανδαλοθηρία, συνωμοσιολογία, ασυνάρτητα τουίτ που παριστάνουν τους πολιτικούς γρίφους. Ακόμη κι αν του κάνουν τελικώς το μισό ρουσφέτι, επιτρέποντάς του να εμφανίζεται στην Ολομέλεια με παραλλαγή αρχηγού, είναι αδύνατο να του εκμαιεύσουν μετα-συνεταιρική διακριτικότητα.
Με την αναδίπλωσή του, ο Τσίπρας μπορεί να λέει ότι δεν έχει να φοβηθεί όσα μέχρι τη Δευτέρα το πρωί φοβόταν. Φαίνεται επίσης ότι αποφεύγει μια πρόταση μομφής κατά του Βούτση – μία ακόμη δύσκολη δοκιμασία για την εύθραυστη πλειοψηφία του, όπου θα βρισκόταν πάλι σε θέση απολογουμένου.
Δεν είναι όμως αυτό το πιο σημαντικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη επιλέξει ως προεκλογικό του μάρκετινγκ το «προοδευτικό μέτωπο». Πόσο πειστικά μπορεί να υπηρετήσει αυτό το προϊόν, όταν εκτίθεται διαρκώς στην κατηγορία ότι η αποστασιοποίησή του από τους ΑΝΕΛ είναι προσχηματική – ότι το διαζύγιο στην πραγματικότητα είναι ένα συναινετικό «όχι πια σεξ, μόνο φίλοι»; Μήπως το μάρκετινγκ θα ήταν πιο πειστικό αν δημιουργούνταν μια εικόνα βίαιης αποκόλλησης από τον Καμμένο;
Θα ήταν. Αλλά γι’ αυτό είναι ήδη αργά. Η κυβέρνηση είναι πολύ αδύναμη για να μπορέσει να αψηφήσει τους ΑΝΕΛ. Τους έχει ακόμη ανάγκη. Απόδειξη, ότι για να σταθεί υποχρεώθηκε να προχωρήσει σε «μαϊμού» μεταγραφή δύο ενεργών βουλευτών της κοινοβουλευτικής τους ομάδας.
Ομως, πέρα από την κοινοβουλευτική αριθμητική, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί πια να κάνει ότι δεν ξέρει τον Καμμένο. Γιατί ο Καμμένος υπάρχει μόνο αν θυμίζει καθημερινά πως τέσσερα χρόνια παραγνωριστήκανε. Δεν υπάρχει χρόνος για «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ». Ως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήρθαν. Ως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ φεύγουν.