Υπάρχει ένας Ανδρέας για όλες τις χρήσεις. Χρήσεις που, στην επέτειο των εκατό χρόνων από τη γέννησή του, τυχαίνει να είναι de facto προεκλογικές. Υπάρχει ο Παπανδρέου της Μυρσίνης Ζορμπά, όπως συσκευάστηκε σε βιβλίο, για τις ανάγκες της συριζαϊκής καμπάνιας. Η υπουργός Πολιτισμού ανέλαβε, λέει, «τη διερεύνηση της πολιτισμικής ενδοχώρας του Ανδρέα» – σε αντίθεση, προφανώς, με το πολιτισμικό ακρωτήριο του Ανδρέα, το οποίο δεν χρήζει εκσυγχρονιστικής διερεύνησης, μια και ο εκλιπών το κρατούσε διαρκώς σε κοινή θέα.
Υπάρχει ο Ανδρέας ο Σοροκτόνος. Ετσι τον θυμήθηκε η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, που έκρινε τη στιγμή πρόσφορη για να εξάρει την αντίσταση του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ στα «παιχνίδια των ξένων κερδοσκόπων με προεξάρχοντα τον Σόρος» εναντίον της δραχμής το 1994. Για όποιον διστάζει να κάνει τον συνειρμό, η πρόεδρος ξεκαθάρισε ότι ακούει Σόρος και «το μυαλό της πάει στο θέμα των Σκοπίων». Οπως και το μυαλό του Καμμένου.
Υπάρχει ο Ανδρέας της παραψυχολογίας, που μιλάει από το υπερπέραν. Μιλάει στο αυτί του Γιώργου Παπανδρέου. Σύμφωνα με τον πρώην πρωθυπουργό, αν ήταν σήμερα εδώ ο πατέρας του θα μας ρωτούσε: «Πώς περιμένετε να αλλάξουν τα πράγματα; Από τον καναπέ; Από το Ινσταγκραμ; Αν δεν γίνουμε εμείς ξανά οι φορείς της αλλαγής;». Φαίνεται ότι ο θάνατος άλλαξε πολύ τον Ανδρέα. Τον παραμαλάκωσε και τον έκανε να μιλάει γλυκερά, σαν ελληνόφωνος Κοέλιο.
Υπάρχει και ο αμίμητος Ανδρέας, που, σύμφωνα με τον έτερο υιό του, τον Νίκο, αντιστέκεται στους επίδοξους μιμητές του. Ο φερόμενος ως υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΚΙΝΑΛ αναφέρεται ειδικά στον συστηματικό πιθηκισμό του Τσίπρα, ο οποίος, όντως, αντιγράφει το κοστούμι, χωρίς να μπορεί να κατακτήσει τον ρόλο. Ο Ανδρέας του Τσίπρα είναι τόσο Παπανδρέου, όσο εύζωνες είναι οι τσολιάδες έξω από τις χασαποταβέρνες.
Εχει δίκιο ο Νίκος Παπανδρέου. Από το να υποδυθείς τον Ανδρέα, είναι πιο εύκολο να τον εκμεταλλευτείς. Είναι πιο εύκολο να τον εξαργυρώσεις σαν κληρονομικό τίτλο – να τον πουλήσεις σαν βιβλίο ή να τον μεταχειριστείς σαν εκλογική άγρα. Και μόνο το πλήθος των ανδρεοπωλείων αρκεί για να επιβεβαιώσει την ακτινοβολία του προϊόντος.
Αυτό που συνήθως διαφεύγει από τους ανδρεοπώλες είναι ότι πρώτος ο Ανδρέας παραχάρασσε τον αυθεντικό ανδρεϊσμό, αποδομώντας επίμονα τον εαυτό του – «μεταναστεύοντας» στην ΕΟΚ και στο ΝΑΤΟ, αναβαπτίζοντας τις ιδιωτικοποιήσεις σε «αποκρατικοποιήσεις», κλείνοντας την πληγή που ο ίδιος είχε ανοίξει με την ίδρυση του ΑΣΕΠ.
Εκείνο που σίγουρα δεν έχει ανάγκη ο Ανδρέας είναι «επικαιροποίηση». Είναι επίκαιρος όχι γιατί εκείνος τάχα προηγήθηκε της Ιστορίας, αλλά γιατί η Ιστορία γύρισε πίσω για να τον ξεθάψει. Από τα μαγειρέ-ματα με το εκλογικό σύστημα μέχρι τον νόμο–πλαίσιο για τα πανεπιστήμια και από τον «αυριανισμό» του Διαδικτύου μέχρι τα ζεϊμπέκικα της εξουσίας, όλα τον θυμίζουν. «Αντρέα», ζεις.