Θανάσης Παπαχριστόπουλος: Η εποχή της κότας
Το είχε πει. Θα παραιτηθεί. Του είπαν όμως να μην παραιτηθεί ακόμη. Ετσι εκείνος ανακοίνωσε ότι δεν παραιτείται μέχρι να παραιτηθεί. Κι εντάχθηκε στην κυβερνητική πλειοψηφία, παραμένοντας ωστόσο στην αντιπολίτευση· μετρώντας δηλαδή διπλά ως νούμερο.
Πολλοί βουλευτές, ζαλισμένοι τις τελευταίες εβδομάδες από τέτοιες ταλαντεύσεις, έχουν αξιωθεί τον τίτλο του 151ου. Για κάποιες μέρες ο κρίσιμος λίθος στον ζυγό ήταν ο Δανέλλης. Αλλοτε η Παπακώστα. Αλλοτε ο Ζουράρις. Κανείς όμως δεν έπαιξε τον ρόλο τόσο πολύ όσο ο παρατεταμένα παραιτούμενος Παπαχριστόπουλος.
Πόσες ώρες τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού «αέρα» αναλώθηκαν για να διερμηνευθούν οι προθέσεις αυτού του πολιτικού όντος; Πόσες δηλώσεις και πόσες συνεντεύξεις έδωσε ο ίδιος, με το δικό του, το ιδιαζόντως παπαχριστοπούλειο, στόμα;
Ο θρήνος του συρμού διεκτραγωδεί την ανάδυση τέτοιων μονάδων σαν ελληνική ιδιαιτερότητα. Σαν δική μας παρακμή. Ομως, η παρακμή, αν είναι όντως παρακμή, δεν είναι μόνο δική μας.
Στην τελευταία τους ταινία, οι αδελφοί Κοέν αφηγούνται, ανάμεσα σε άλλες, μια σκοτεινή ιστορία. Ενας μπουλουξής χωρίς μπουλούκι, μόνο με έναν ηθοποιό, γυρνάει την αχανή αμερικανική Δύση. Το μοναδικό νούμερο του πλανόδιου θεάτρου είναι η «άπτερη κίχλη», που το υποδύεται ένας περφόρμερ κυριολεκτικά χωρίς άκρα. Χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, καρφωμένος σε ένα σκαμνί, ο ηθοποιός απαγγέλλει Σαίξπηρ και Σέλεϊ και την ομιλία του Aβραάμ Λίνκολν στο Γκέτισμπεργκ – για «την κυβέρνηση από τον λαό, με τον λαό και για τον λαό, που δεν μέλλει να εκλείψει». Ομως, το κοινό, που στην αρχή είναι πυκνό και ενθουσιώδες, σιγά σιγά φυραίνει. Και ο μπουλουξής αποφασίζει να επενδύσει σε άλλο νούμερο, πιο εμπορικό: Εναν ευνουχισμένο πετεινό που είναι «η μεγαλοφυΐα του αχυρώνα», επειδή –θαύμα!– μπορεί να υπολογίζει. Ξέρει πρόσθεση. Ξέρει πολλαπλασιασμό. Του λένε, ας πούμε, «πόσο κάνει 145 συν έξι;». Κι εκείνος με το ράμφος του χτυπάει 151.
Η παραβολή διαβάζεται και πολιτικά. Από τη σκηνή της Ιστορίας εξοβελίζεται η βαθιά και απαιτητική φωνή του δυτικού πολιτισμού – η φωνή της δημοκρατίας. Τη θέση της παίρνουν οι μάγοι των υπολογιστών. Στην Ιστορία πρωταγωνιστεί πια αυτός που έχει τους αριθμούς και τους αλγόριθμους με το μέρος του. Αυτός που μπορεί να αθροίζει πλήθη.
Η παρέλαση αυτών των προσώπων από τη σκηνή δημοκρατίας του 21ου αιώνα –της δικής μας και των άλλων– αναγγέλλει τον θάνατο της κίχλης με το αδύναμο σώμα και τη σύνθετη γλώσσα. Οι Παπαχριστόπουλοι είναι ο θρίαμβος της κότας.
Νίκος Νικολόπουλος: Ξεμαλλιάσματα
«Θα σ βγάλω». Σε αυτές τις δυόμισι λέξεις συνοψίζεται μια ολόκληρη πολιτική κουλτούρα, κι ας μένει το νόημά τους ξεκρέμαστο. Δεν έχει σημασία τι ακριβώς ήθελε να πει ο Πάνος Καμμένος με το μήνυμα που έστειλε στον Νίκο Νικολόπουλο. Ετσι είναι αυτές οι «προειδοποιήσεις». Πρέπει να είναι λίγο αινιγματικές – να υπαινίσσονται περισσότερη πληροφορία απ’ όση μεταφέρουν. Θα σ’ βγάλω. Θα σ’ φτιάξω. Θα σ’ ’ξηγήσω.
Τι δηλώνεται χωρίς να λέγεται σε αυτό το σπασμένο επίγραμμα; Οτι ένα μέρος του πολιτικού προσωπικού αντιλαμβανόταν και εξασκούσε το επάγγελμα της πολιτικής ως ντετεκτιβίστικη σκανδαλοθηρία. Οτι αυτό το μέρος, που ήταν περιθωριακό ακόμη κι όταν συμμετείχε στα μεγάλα κόμματα εξουσίας, ήρθε στα πράγματα μετά τη χρεοκοπία. Οτι, όταν πήρε στα χέρια του την εξουσία, τη διαχειρίστηκε όπως φανταζόταν και κατήγγελλε ότι τη διαχειρίζονταν οι προηγούμενοι – σαν παίγνιο ωμής ισχύος. Οταν σε στοιχειώνει ιδεασμός ότι στο ρετιρέ γίνονται μόνο όργια –συνωμοσίες, σφαγές και «δουλειές»– τι θα κάνεις όταν πια το ασανσέρ σε φέρει κατά τύχη εκεί;
Εχοντας κάνει καριέρα σαν αντισυστημικός ψάλτης, ο Νικολόπουλος βρήκε πεδίο σταδιοδρομίας στα εξεταστήρια που έστηνε ο ΣΥΡΙΖΑ για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο καταγγελτικός οίστρος, σε συνδυασμό με τα λαβαράκια της παλαιοημερολογίτικης Δεξιάς, κατέστησαν αυτονόητη την ταύτιση του αειθαλούς πολιτευτή Αχαΐας με τον Καμμένο. Το παράξενο δεν είναι ότι συνέπλευσαν. Το παράξενο είναι ότι οι δρόμοι τους χώρισαν.
Η αποχαλίνωση της μεταξύ τους αντιπαράθεσης υπερβαίνει τα όρια του απώτατου περιθωρίου της Δεξιάς επειδή λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός.
Αν αυτά τα SMS έστελνε ο Καμμένος στον Νικολόπουλο, μπορεί κανείς χωρίς δυσκολία να φανταστεί ποια μηνύματα ανταλλάσσει τις τελευταίες ημέρες με τον πρωθυπουργό. Μπορεί να φανταστεί ποια «θα σ βγάλω» στέλνει στους υπουργούς που ήδη δεν διστάζει να κατονομάσει ως διανομείς κρατικής διαφήμισης.
Λένε ότι από τις βίβλους σκανδάλων που έχει στην καριέρα του εκτοξεύσει ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ –από το πόνημα για τη «17 Νοέμβρη» μέχρι τα DVD για την προεδρική εκλογή το 2014– τίποτε δεν τελεσφόρησε. Το λένε για να δείξουν ότι ο θόρυβος που προκαλεί ο Καμμένος είναι δυσανάλογος προς τη βαρύτητα των καταγγελιών του.
Ομως, οι κάλπες δεν είναι δικαστήριο. Το ξεμάλλιασμα των πρώην εταίρων μπορεί να είναι το έργο που θα κυριαρχήσει στο προεκλογικό κλίμα. Κάποια στιγμή τελειώνουν τα σπαραξικάρδια ποιήματα. Κι αρχίζουν τα χολερικά SMS.