Για να σ’ εκδικηθώ σου σκίζω τις φωτογραφίες. Τα γράμματά σου καίω. Τα πόστερ που αγαπούσες. Kαι τα λοιπά, και τα λοιπά. Ο ηλεκτρισμός που επικρατεί όταν ο Πάνος Καμμένος απευθύνεται στον πρώην του –εκείνος ο βουβός λυγμός, όταν η συγκίνησή του κόβει τη φωνή σαν άγαρμπη χαψιά από καυτό λουκανικοπιτάκι– ανακαλεί τις πιο δακρύβρεχτες στιγμές του ερωτικού λυρισμού. Εκείνου του είδους που μιλάει για πτώσεις και ματαιώσεις και σέρνει τον Καμμένο από πίστα σε πίστα.
Αυτή η υπερπαραγωγή πολιτικού μελοδράματος δεν είναι άμοιρη πολιτικής σημασίας. Επιβεβαιώνει με θεατρικό τρόπο πόσο ταυτισμένες ήταν οι συνιστώσες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κι έτσι, εμμέσως, αποδομεί τους ισχυρισμούς του προέδρου των Ανεξαρτήτων Ελλήνων ότι ο Τσίπρας περίπου απήγαγε τους βουλευτές του.
Ο Τσίπρας δεν χρειάστηκε να απαγάγει κανέναν, απλούστατα διότι οι ΑΝΕΛ τού είχαν ήδη παραδοθεί μέχρι πλήρους αφομοιώσεως. Γι’ αυτό και ο οδυρόμενος πρόεδρός τους, από εξομολόγηση σε εξομολόγηση, εκδηλώνει τόσο κραυγαλέα τη δυσκολία του να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα της διάλυσης του συνεταιρισμού.
Τι ήταν δηλαδή ο Κουίκ, που επισφράγισε το κοινοβουλευτικό τέλος των ΑΝΕΛ; Δεν ήταν ήδη ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ χωρίς επιστροφή; Και τι ήταν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αν όχι ένας οργανισμός που συγκροτήθηκε για την εξουσία και σφυρηλατήθηκε μέσω αυτής – χωρίς τις δήθεν προγραμματικές συμφωνίες που ανακάλυψε στη χθεσινή δήλωση νομιμοφροσύνης του ο Κουίκ;
Μέχρι να τους χωρίσουν οι προσωπικές του σταδιοδρομίες, ο υφυπουργός των πέντε ηπείρων και των επτά θαλασσών έκανε ό,τι και ο Καμμένος: Απολάμβανε το χαρτοφυλάκιό του σε ξηρά, αέρα και θάλασσα, χωρίς μιλιταριστικές μεταμφιέσεις, αλλά με ίση δίψα: Από το Λάγος της Νιγηρίας («ο πρώτος Ελληνας υπουργός που την επισκέφτηκε τα τελευταία πενήντα χρόνια») μέχρι το Ανόι του Βιετνάμ, και από την Μπάνια Λούκα μέχρι την Αυστραλία.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιζούν του χωρισμού με τον Καμμένο. Ο θίασος είναι πάνω–κάτω ίδιος, όπως και το ρεπερτόριο. Γι’ αυτό και το άνοιγμα προς την Κεντροαριστερά είναι τόσο λίγο σαγηνευτικό, ώστε έχει αλιεύσει μόνο εξωκοινοβουλευτικά φύκια.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιζούν, αλλά ο χωρισμός έχει πολιτικές συνέπειες. Η κυβέρνηση τζογάρει με τις τράπεζες, χρεοκοπεί τη ΔΕΗ και τα ΕΛΤΑ, μοιράζει λεφτά, καθηλώνει την οικονομία. Ομως, τίποτε από όλα αυτά δεν φαίνεται να έχει τον αντίκτυπο που προκαλούν οι Ματρόζοι, τα Κοχίμπα και τα φτερουγοτσακισμένα ζεϊμπέκικα.
Οι νεοσυριζανέλ παραμένουν στα πράγματα μόνο σαν προεκλογικός μηχανισμός – μόνο με ατζέντα εκλογικής κερδοσκοπίας. Το οξύμωρο είναι ότι το πιο μεγάλο βάρος δεν είναι όσα (δεν) κάνουν. Είναι το θέαμα που παράγει ο προδομένος Καμμένος.