«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια Καλή Χημεία…» Ετσι θα μπορούσε να επιγράφεται σε δέκα χρόνια μια ιστοριογραφική αναδίφηση της περιόδου Ιανουάριος 2015 – Ιανουάριος 2019. Με τον επεξηγηματικό υπότιτλο «Σαν παραμύθι». Και αφού οι εικόνες μετράνε πάντα, έστω και όχι στην υποτιμητική για τον λόγο κινεζική αναλογία «μία προς χίλιες λέξεις», η ομιλητική φωτογραφία στο εξώφυλλο δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το δίδυμο Αλέξη Τσίπρα – Πάνου Καμμένου στην πανηγυρική εξέδρα των Προπυλαίων. Τότε που ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, κατά το συνήθειο της ηγεμονικότητάς του, εξανάγκασε τον κόσμο της παράταξής του να γευτεί τη χαρά της νίκης δηλητηριασμένη εξαρχής από την κυβερνητική σύμπραξη με έναν ακροδεξιό εξπέρ της αχαλίνωτης συνωμοσιολογίας και λάτρη του τσαμπουκά.
Πολύ γρήγορα, ο κ. Καμμένος έδειξε ότι ο θώκος του υπουργού Εθνικής Αμυνας τον στένευε. Και έδρασε σαν ισοδύναμος συγκυβερνήτης, παρότι αρχηγός τού κατά πολύ μικρότερου εταίρου, και σαν στρατάρχης. Η ηδονή του με το κόκκινο χαλί θα μπορούσε να θεωρηθεί σχεδόν ψυχαναλυτικής τάξεως: Επιτέλους πατούσε το κόκκινο (δηλαδή τους «κόκκινους»), ακριβώς όπως τον προδιέθετε η αντιαριστερή ιδεολογία του. Αλλά ο κ. Τσίπρας δεν το κατανόησε αυτό. Προτίμησε να δανειστεί έναν όρο από τον χώρο του αθλητισμού και να εισαγάγει τη θεωρία της «καλής χημείας του με τον Πάνο». Χημεία που υποτίθεται ότι θεμελιώθηκε σε κάποιο νησί κάποιο μακρινό καλοκαίρι.
Αλχημείες. Ή, μία επιπλέον αυταπάτη.
Εκτός κυβερνήσεως πλέον, ο κ. Καμμένος δρα όπως ακριβώς και εντός αυτής και προ αυτής: Εξαπολύοντας απειλές, στον τόνο του εκβιασμού, υβρίζοντας τους μέχρι χθες εταίρους και φίλους του, καταγγέλλοντας τον Τζορτζ Σόρος σαν φάντασμα που πλανιέται πάνω από τα Βαλκάνια και την Ευρώπη όλη, εξαγοράζοντας πολιτικούς, κυβερνήσεις, χώρες ολόκληρες. Φυσικά κραδαίνει και μια σάρισα, όπως τόσοι άλλοι υποκριτές ή επιλήσμονες της ίδιας της προϊστορίας τους. Και αφού άλλαξε εχθρό, άλλαξαν στάση απέναντί του και τα ΜΜΕ – από τις λοιδορίες στην υπερπροβολή. Ο συνήθης καιροσκοπισμός.
Η συμμετοχή του ΛΑΟΣ στη συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ πρόσφερε πολιτική και ηθική νομιμοποίηση στην Ακροδεξιά και εντέλει κατέστησε τον κ. Γεωργιάδη Νο 2 της Ν.Δ., με φανερές –καθότι αχαλίνωτες– ορέξεις για περαιτέρω άνοδο. Η νομιμοποίηση αυτή ενισχύθηκε σαφώς με τη συμμετοχή των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η πατριδοκαπηλία πάντα ανταμείβεται. Και πάντα γυρνάει και δαγκώνει αυτούς που την ταΐζουν.