Η αδικημένη στρουθοκάμηλος

Η αδικημένη στρουθοκάμηλος

1' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Και τη δουλειά σου να μην έχασες στα χρόνια της κρίσης, και καλοπληρωμένος να είσαι, δίχως δύο και τρεις μειώσεις μισθού, κι άλλες δουλίτσες να κάνεις τεντώνοντας το εικοσιτετράωρο, και κανείς πελάτης σου να μη σου χρωστάει, αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας, και την εφορία να ψιλοκλέβεις, για να γίνεις μέρος της παράδοσης, και στο Στοίχημα να κερδίζεις μια στο τόσο ένα ψευτοποσό, για να ανανεώνεται το τζογαδόρικο πάθος σου, και πάλι η μοναδική φυσική και θεμιτή σου αντίδραση όταν ακούς για κατοσταριές χιλιάδες ευρώ είναι ο ίλιγγος. Η ζάλη. Οχι η ζήλια.

Εκατό ο ένας, διακόσια ο άλλος ή η άλλη, εξακόσια, εφτακόσια και κάτι ψιλά. Απορείς και εξίστασαι: «Σοβαρά, κυκλοφορούν ακόμα τέτοια ποσά εκεί έξω;» Κυκλοφορούν. Τα διαθέτουν γενναιόδωρες τράπεζες σε ανθρώπους με κύρος. Δηλαδή με αέρα. Δεν έχει σημασία αν είναι τραμουντάνα, γραίγος ή γαρμπής, απηλιώτης ή σκίρων· αν τα γραφεία δηλαδή του κόμματος ή του ενημερωτικού μέσου απ’ όπου φυσάει ο άνεμος, βρίσκονται νότια, δυτικά ή βορειοανατολικά. Γραφεία να ’ναι, έστω σκέτα ντουβάρια, αρκεί ο τίτλος. Κόμμα να ’ναι, έστω κι απόκομμα, αρκεί το αρχαίο γόητρό του. Το είχαμε ακούσει άλλωστε από επιτυχημένο στέλεχος δημοσιογραφικού οργανισμού στην Εξεταστική της Βουλής: «Πώς παίρναμε δάνεια; Μα με τον αέρα μας». Είχε συμπληρώσει «και με τον τσαμπουκά μας», αλλά αυτό διεγράφη από τα πρακτικά.

Τα κόμματα, καθώς και κάποιοι σπουδαίοι συμπολίτες μας, στους οποίους η πατρίδα χρωστάει πολλά για τη συμβολή τους στην παρακμή της, και οι οποίοι είναι λίγο πιο ίσοι από τους υπόλοιπους, συνεχίζουν να απολαμβάνουν το πολιτικό δικαίωμα να δανείζονται τεράστια, τερατώδη μάλλον, ποσά σε καιρούς που οι πηγές ρευστού έχουν παγώσει. Πρόκληση. Εξόφθαλμη. Απ’ όλους. Και προς όλους. Αν συναρτήσουμε το μέγεθος της πρόκλησης με το ύψος του δανείου, αν συμπεράνουμε ότι ο εφτακοσάρης είναι προκλητικότερος από τον κατοστάρη ή τον διακοσάρη, απλώς σχετικοποιούμε τον αμοραλισμό. Δηλαδή τον αθωώνουμε. Το ίδιο συμβαίνει όταν, φορώντας τα κομματικά γυαλιά μας, ψελλίζουμε διάτρητες δικαιολογίες για τον δικό μας τραπεζικώς ευεργετηθέντα και βλέπουμε το σκοτεινό μόνο στις δοσοληψίες του εχθρού μας. Το αυτοαπαλλακτικό επιχείρημα «κι εμείς χάλια είμαστε, οι άλλοι όμως είναι πιο χάλια» δεν θα το χρησιμοποιούσαν ούτε οι στρουθοκάμηλοι, αν είχαν φωνή. Αλλωστε, αν μιλούσαν, θα μας έλεγαν ότι εντελώς άδικα τους χρεώνουμε φερσίματα των διπόδων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή