Αν σε κάποια κοινωνική εκδήλωση, έχω την ατυχία οι άλλοι να μυριστούν (κατά κυριολεξία να μυριστούν, λόγω του αντικειμένου της εργασίας μου…) τι κάνω για να ζήσω, το πρώτο πράγμα που θα με ρωτήσουν είναι πότε θα γίνουν εκλογές. Λες και ξέρω να τους πω. Αυτό δεν είναι απλώς ένας εύσχημος τρόπος για να ανοίξεις κουβέντα με έναν δημοσιογράφο, είναι αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο τον κόσμο. Οχι βέβαια όλο τον κόσμο, εκείνον όμως που παρακολουθεί, ενημερώνεται και έχει επίγνωση.
Αυτό συμβαίνει, επειδή ο κόσμος έχει καταλάβει τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν περιμένει πια τίποτε από αυτόν. Τα θέματα της καθημερινής διαβίωσης, τις ανησυχίες και τις ελπίδες του για το κοινό μέλλον, όλα αυτά που ονομάζουμε τέλος πάντων «πραγματικά προβλήματα», ο κόσμος τα έχει από τώρα φορτώσει στην επόμενη κυβέρνηση.
Από την παρούσα, το μόνο που περιμένει είναι πότε θα φύγει. Γι’ αυτό, το βασικό ερώτημα, χωρίς την απάντηση του οποίου κάθε συζήτηση για τις πολιτικές εξελίξεις γίνεται στον αέρα των υποθέσεων και της θεωρητικολογίας, είναι ο χρόνος των εκλογών – αυτό είναι το κλειδί των εξελίξεων.
Αν βέβαια πάσχεις από το ναρκισσιστικό σύνδρομο του ηθικού πλεονεκτήματος, αν δηλαδή είσαι αθεράπευτα αριστερός και συγχέεις το χιούμορ με την αλαζονεία, τότε μπορείς, όπως ο υπουργός Αλ. Χαρίτσης, να αναρωτηθείς «μα ποιος ασχολείται με τις εκλογές». Να ληφθεί υπ’ όψιν ότι ο Χαρίτσης ως υπουργός Εσωτερικών είναι ο αρμόδιος για τη διεξαγωγή των εκλογών. Ωστόσο, δεν ασχολείται με τις εκλογές και μάλιστα απορεί που ασχολούνται οι άλλοι. Οπως απορεί η Μαρία Αντουανέτα που ο κόσμος τρώει ψωμί όταν υπάρχει μπριός. Ή όπως τότε που επιβλήθηκαν τα capital controls και ο Βαρουφάκης έλεγε «σιγά, καλέ, μην πάω εγώ να στηθώ στην ουρά στα ΑΤΜ!». Παρεμφερές το ύφος, αλλά το ήθος ολόιδιο.
Σιγά μην ασχολούμαστε με τις εκλογές, λες και δεν έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε. Ας πούμε, ένα πρόχειρο και, φοβάμαι, τελείως κοινότοπο παράδειγμα είναι ότι στις 15 Φεβρουαρίου ξεκίνησε η κυνηγετική περίοδος της ελαφίνας (και της κόκκινης και της καφετιάς, παρακαλώ!) στη Σκωτία και θα διαρκέσει μόλις μέχρι το τέλος του Μαρτίου. Με εκλογές θα ασχολούμαστε;
Οι επιπτώσεις
Είμαστε σε προεκλογική περίοδο και δεδομένου ότι η κυβέρνηση έχει ένα αξιόλογο προηγούμενο (23 στην πλημμύρα της Μάνδρας, 101 στην πυρκαγιά στο Μάτι…), ο «πρωθυπουργός (σ.σ. αυτοπροσώπως) δίνει προτεραιότητα στην προστασία της ανθρώπινης ζωής», όπως τόνισε ο Χρήστος Σπίρτζης. Γι’ αυτό και, ενώ η «Ωκεανίς» μάνιαζε πάνω από την Κρήτη, ο υπουργός Σπίρτζης, επικεφαλής κλιμακίου γενναίων (ο Μπρανκαλεόνε και τα παλικάρια του), επιχείρησε να μεταβεί επιτόπου, αλλά το ελικόπτερο Super Puma που τους μετέφερε δεν κατόρθωσε να προσγειωθεί την πρώτη φορά και αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αθήνα.
Με όλο τον σεβασμό στον πιλότο του ελικοπτέρου (είμαι βέβαιος ότι για ένα τόσο πολύτιμο φορτίο θα είχε επιλεγεί ο καλύτερος), το περιστατικό είναι μία από τις επιπτώσεις της αποχώρησης του Πάνου Καμμένου από την κυβέρνηση. Αν δεν είχε πάει σπίτι του, θα τον έπαιρναν στο τηλέφωνο να τους πει τι θα κάνουν. Ας πούμε, «Βαγγέλη, λύσε τα κορδόνια, βγάλε παπούτσι και κάλτσα! Ναι, το αριστερό πόδι! Βάζεις τη γραβάτα στο στόμα και την κρατάς με τα δόντια, με το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού πιέζεις το κίτρινο κουμπί αριστερά, ενώ με το δεξί χέρι, ξεβιδώνεις το κόκκινο λαμπάκι επάνω αριστερά και βάζεις μέσα το δάχτυλο του χεριού σου…».
Αφήνω τη φαντασία μου ελεύθερη, καθώς ουδεμία εμπειρία έχω από ιπτάμενα αντικείμενα, παρά μόνον ως επιβάτης. Αλλά, τι στο καλό; Κοτζάμ πιλότος έχει πει ότι είναι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ και μάλιστα με 3.000 ώρες πτήσης· συνεπώς, κάτι θα ήξερε. Και όσον αφορά τις ώρες πτήσης, δεν θα τα χαλάσουμε τώρα για ένα ψωρομηδενικό. Αν θέλει και 30.000 ώρες, από μένα ευχαρίστως…
Δώσε πόνο!
Από τον τσαμπουκά στην κλάψα. Ο Πολάκης το γύρισε και, χθες, έπιασε να εξηγεί γιατί καπνίζει, να αφηγείται πώς προσπάθησε να το κόψει, αλλά δεν τα κατάφερε λόγω του στρες των χειρουργείων και άλλες προσωπικές ιστορίες, οι οποίες δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Σε κάθε περίπτωση, εδώ ταιριάζει γάντι το «δώστε πόνο!» της Μαντάμ Σουσούς του ΣΥΡΙΖΑ, Τασίας Χριστοδουλοπούλου…
Παρεμπιπτόντως
Οταν ο Πολάκης είπε τηλεφωνικώς στον Στουρνάρα ότι τον γράφει, μήπως το εννοούσε με τον τρόπο που γράφει όλους εκείνους που ενοχλούνται όταν αυτός καπνίζει;
Τέτοια αφέλεια;
Αφού είδα το αξιοθρήνητο (και κατά τούτο μόνο ρεαλιστικό…) σποτ της επανεκκίνησης του Ποταμιού, μένω με μια απορία. Οταν πια είναι κοινό κτήμα ότι το Ποτάμι διαλύθηκε, επειδή απέφευγε συστηματικά να απαντά στα διλήμματα που έστηνε μπροστά του η πραγματικότητα, δεν είναι πολύ σαχλό να επιχειρεί τώρα ένα νέο ξεκίνημα με παραμυθάκια;