Αυτή τη φορά θα μπορούσε κανείς να πιστέψει την ημιεπίσημη εκδοχή της κυβέρνησης. Θα μπορούσε να πιστέψει ότι το Μαξίμου δεν προτίθεται (πλέον) να πειράξει τους κανόνες των ευρωεκλογών, προκειμένου να βραχυκυκλώσει την τελευταία στιγμή τους αντιπάλους του, προκαλώντας τους εσωκομματική φαγούρα. Η σχετική καταγγελία της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε, άλλωστε, και χαρακτήρα προληπτικό: Να «κάψει» εγκαίρως τον κυοφορούμενο αιφνιδιασμό.
Ακόμη κι αν πιστέψει κανείς την κυβέρνηση, η μεγάλη εικόνα δεν αλλάζει. Για πρώτη φορά στη ζωντανή πολιτική μνήμη, επικρατεί αβεβαιότητα όχι ως προς τον χρόνο των εκλογών, αλλά ως προς τους ίδιους τους κανόνες και τη διοικητική τους οργάνωση. Οι πολλές ταυτόχρονες κάλπες –που μπορεί να είναι και πέντε– προκαλούν εδώ και μήνες ανασφάλεια για τη διοικητική επάρκεια του υπουργείου Εσωτερικών να φέρει εις πέρας το πρωτοφανές εγχείρημα.
Η κυβέρνηση, αντί να διασκεδάζει, υποδαυλίζει αυτή την ανασφάλεια. Παίζει με τις ποσοστώσεις των γυναικών στα ψηφοδέλτια. Παίζει με τα όρια κάποιων δήμων. Παίζει παρελκυστικά με την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού. Η εικόνα του αρμόδιου υπουργού Εσωτερικών να συμμετέχει σε σχεδόν παρακομματικές συσκέψεις σε αλλότρια υπουργεία τροφοδοτεί τις ανησυχίες περί μαγειρείου.
Πολύ πριν ο Αλέξης Χαρίτσης επιχειρήσει να δραπετεύσει στον σαρκασμό –«ποιος ασχολείται με τις εκλογές;»–, πολύ πριν αρχίσουν τα σχεδόν μυστικά συμβούλια, ήταν ορατή η προσπάθεια της κυβέρνησης να προκαλέσει ελεγχόμενη εκλογική αβεβαιότητα. Μαρτυρώντας ότι από νωρίς πίστευε τα γκάλοπ πολύ περισσότερο απ’ όσο έλεγε, σχεδίασε ένα σκηνικό πολλών και θολών διακυβευμάτων.
Το σενάριο έλεγε ότι οι τρεις ταυτόχρονες κάλπες θα λειτουργούσαν εκτονωτικά για την αντικυβερνητική δυσαρέσκεια και αποπροσανατολιστικά για τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης: Οι ψηφοφόροι, υποτίθεται, θα εξαντλούσαν την οργή τους στην ευρωκάλπη. Και οι υποψήφιοι στην αυτοδιοίκηση θα έτρεχαν για την προσωπική τους εκλογή, παραμελώντας τις ανάγκες του κόμματός τους.
Αυτός ο τζόγος –προϊόν μάλλον φαντασίωσης, παρά υπολογισμού– αποτυγχάνει προτού δοκιμαστεί στην κάλπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπαγιδεύτηκε περισσότερο απ’ όσο κατάφερε να δυσκολέψει τους αντιπάλους του. Οι δημοσκοπικές επιδόσεις των υποψηφίων του στην αυτοδιοίκηση είναι μόνο μία από τις ενδείξεις. Η άλλη ένδειξη είναι η αγωνιώδης αναποφασιστικότητα της ίδιας της κυβέρνησης ως προς το ποια τεχνάσματα –διαδικαστικά και παλαιοψηφοθηρικά– πρέπει τάχα να δοκιμαστούν την ύστατη ώρα. Αλλο προεκλογικό πλάνο δεν υπάρχει. Μόνο τι θα δώσουμε για να σωθούμε. Και τι να κάνουμε για να τους μπερδέψουμε.
Για μία ακόμη φορά, το κόλπο είναι τόσο άχρηστο, όσο και επικίνδυνο. Δυσκολεύει την εκλογική διαδικασία, χωρίς καν να ωφελεί τους αυτουργούς του.