«Εξέστη φρενών,, η προοδευτική συνηγορία του μηδενιστικού αμοραλισμού», σημείωνε ο Χρήστος Γιανναράς («Κ», 10/2): «Προοδευτικός σήμαινε κάποτε στα ελληνικά τον “πρωτοπόρο”, τον ρηξικέλευθο τολμητία, που άνοιγε δρόμο εκεί που οι άλλοι έβλεπαν αδιέξοδο, άνοιγε θέμα σε καινούργιους ορίζοντες».
Ο κ. Τσίπρας, στο κατώφλι του πάλαι ποτέ «Συν της αριστεράς και της προόδου» προσπάθησε, για νιοστή φορά, να μας πείσει ότι: Πρώτον, εκπροσωπεί –μόνον αυτός– την «πρόοδο» και, δεύτερον, θα ήθελε να εκπροσωπήσει ένα «μέτωπο προοδευτικών» πολιτικών. Ακόμη και στη χώρα τού «είσαι ό,τι δηλώσεις» ξεπερνά την πιο αχαλίνωτη φαντασία να «επανανοματοδοτείσαι» όταν η ετικέτα του «αριστεροπροοδευτικού» έχει χάσει την αξία της (αν και δεν είχε και πολλή!). Οι προοδευτικές πεποιθήσεις χρειάζονται «επανανοηματοδότηση», επιβεβαίωση δηλαδή του πραγματικού τους ΝΟΗΜΑΤΟΣ (όπως έσπευσε να διορθώσει στο Instagram η υποψήφια δήμαρχος συμπρωτευούσης).
Ο κ. Τσίπρας μετατρέπει τους στόχους του σε γόρδιο δεσμό. Την προσεχή Κυριακή, η Κεντρική Επιτροπή, όργανο μειωμένης δημοκρατικής φερεγγυότητας προσωποκεντρικού αρχηγικού κόμματος, που φρόντισε να διορίσει τους βουλευτές του διοργανώνοντας δεύτερες εκλογές το 2015, θα συνεδριάσει με σκοπό την«απεύθυνση πλατιού καλέσματος σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις (…) που αυτοπροσδιορίζονται στον χώρο τον προοδευτικό». Αφήστε την απαράδεκτη (για πρωθυπουργό, που πρέπει να τον καταλαβαίνουν όλοι…) επιλογή του ακατάληπτου όρου «απεύθυνση»: Πρόκειται για μοδάτο νεολογισμό, χρήσιμο μόνο μεταξύ των πολιτικών κοινωνιολόγων, που χρησιμοποιείται συνωμοτικά μεταξύ των αριστερών που κρύβονται κάτω από τις εγγυήσεις ελευθερίας που παρέχει η αστική δημοκρατία, την οποία κρυφίως βδελύσσονται.
Οι αυθεντικά προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται, σήμερα περισσότερο από ποτέ, στην Κεντροδεξιά. Το κριτήριο είναι απλό: Ποιος έχει και θέλει να εφαρμόσει χωρίς περιστροφές τη μεταρρυθμιστική ατζέντα; Ποιος στηρίζει τις δημιουργικές πρωτοβουλίες του πολίτη; Ποιος ήταν, είναι και θα είναι αφοσιωμένος στην Ενωμένη Ευρώπη; Ποιος εγγυάται καλύτερα τις προσωπικές ελευθερίες; Ποιος επιθυμεί λιγότερους φόρους; Ποιος δεν θέλει το κράτος να λέει στους πολίτες ποιο είναι το «σωστό»;
Δεν συνεχίζω. Εχει όμως χρόνο ο κ. Τσίπρας να κατανοήσει ότι τα κύματα της Ακροδεξιάς πέφτουν πάνω στη… Δεξιά. Αντιθέτως, ο ίδιος και οι φίλοι του κάνουν πολλά για να ενδυναμώνουν τους επικινδύνως ανεγκέφαλους της Ευρώπης. Οι Ευρωπαίοι το ξέρουν πολύ καλά.