«Ούντο; Ποιος Ούντο;». Μια πρόσφατη δημοσκόπηση που –σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Süddeutsche Zeitung– κυκλοφορεί στα κεντρικά γραφεία του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος δείχνει ότι το 87% των Γερμανών δεν γνωρίζει τον Ούντο Μπούλμαν, παρότι συμπληρώνει δύο δεκαετίες στην Ευρωβουλή. Ο επικεφαλής των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών στο Eυρωκοινοβούλιο είναι μάλλον πιο γνωστός στην Ελλάδα απ’ ό,τι στην πατρίδα του. Φρόντισε γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, που από νωρίς ενέταξε τον Μπούλμαν στην καμπάνια της προεκλογικής του μεταμόρφωσης.
Περισσότερο και από τον αλησμόνητο Πιτέλα, ο Γερμανός δραστηριοποιήθηκε στην υιοθεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ερήμην του φυσικού τέκνου της σοσιαλδημοκρατικής ευρωπαϊκής οικογένειας – του ΠΑΣΟΚ. Η χθεσινή εσπερίδα του Μπούλμαν στην Αθήνα ήταν κλιμάκωση αυτής της λαθροβοσκής.
Ο επικεφαλής των Ευρωσοσιαλιστών εμφανίστηκε να δανείζει το σήμα της παράταξής του σε προεκλογική εκδήλωση άλλου κόμματος – της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Δάνεισε το σήμα στον ΣΥΡΙΖΑ για να διαφημίσει τη γεφύρωσή του με πρώην πολιτικούς, ήδη προσαρτημένους στο άρμα του.
Ο Μπούλμαν αναδεικνύεται έτσι περισσότερο χρήσιμος στον ΣΥΡΙΖΑ απ’ ό,τι στο μητρικό του κόμμα. Το SPD δεν του εμπιστεύτηκε την πρώτη θέση στην εκστρατεία και στην ευρωλίστα του. Τον έθεσε υπό την υπουργό Δικαιοσύνης, Καταρίνα Μπάρλεϊ, η οποία είναι πιο μετριοπαθής και λιγότερο καταγγελτική προς την Ε.Ε. Ο στόχος ήταν να απλωθεί η εκλογική σαγήνη –η απεύθυνση– των Σοσιαλδημοκρατών στις γυναίκες και στους νέους, πράγμα, που όπως λένε οι σύντροφοί του στο SPD, θα ήταν απίθανο να επιτύχει «ο τύπος με τη χρυσή αλυσίδα κάτω από το ανοιχτό πουκάμισο».
Πέρα από τα κοσμήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να δώσει υπόσταση στην προεκλογική ρητορική του περί «προοδευτικού μετώπου», αντιγράφοντας τα συνθήματα των Ευρωσοσιαλιστών: Η καταπολέμηση των ανισοτήτων· η παγκοσμιοποίηση· οι ελίτ που φοροδιαφεύγουν· η Ακροδεξιά.
Ολη αυτή η πρόζα μπορεί να ήταν περισσότερο πειστική αν δεν είχε ως κοινοβουλευτικούς σπόνσορες τους αυτονομημένους βουλευτές των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Μπορεί να ήταν περισσότερο αποδοτική, αν απευθυνόταν στα συγγενή κόμματα, όχι τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει κλαδί να κρατηθεί, αλλά όταν ανέβαινε. Θα ήταν πιο αξιόπιστη αν δεν υπονομευόταν από την ίδια την εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ να καταδικάζει τους «προοδευτικούς» ως εκπροσώπους του παλαιού διεφθαρμένου συστήματος.
Αν αποδείχθηκε κάτι από τη χθεσινή σκηνοθεσία, είναι ότι το «πλατύ κάλεσμα», στον χρόνο και με τον τρόπο που επιχειρείται, δεν κινδυνεύει μόνο να αποφέρει φτωχή ψαριά. Κινδυνεύει και από καρναβαλικό αυτοτρολάρισμα: ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία με Αντώναρο. Σαν να φοράς τη χρυσή αλυσίδα πάνω από το πουκάμισο.