Αν κάτι μέχρι στιγμής επιτυγχάνει η διεθνής φεμινιστική απεργία –μεθαυριανό κάλεσμα όλων των γυναικών σε 24ωρη αποχή από εργασία, μαθήματα, αγορές, οικογενειακές υποχρεώσεις– είναι να βγάλει για τα καλά το φεμινιστικό κίνημα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας. Γιατί υπάρχει επείγουσα ανάγκη. Οχι μόνο σε περιοχές της γης όπου τα κορίτσια δολοφονούνται αν πάνε σχολείο ή βιάζονται μέχρι θανάτου αν κυκλοφορήσουν ασυνόδευτα, αλλά και σε ανεπτυγμένες χώρες όπου οι γυναίκες δεν θεωρούνται κατώτερο ή εξωκοσμικό είδος, φίδια του πειρασμού και της καταστροφής.
Η πρόοδος και η (όση) εξίσωση καθιστούν αόρατες τις ανισότητες, την εκμετάλλευση γυναικών που δεν είναι μεσοαστές λευκές, τον ρατσισμό και τον μισογυνισμό που εκκόλαψε η άνοδος της ακροδεξιάς, τα στερεότυπα, τις ποσοστώσεις, την υποεκπροσώπηση σε υψηλόβαθμες θέσεις, τις σεξιστικές συμπεριφορές, τις παρενοχλήσεις, τις κακοποιήσεις, τα φονικά. Εκαναν να μοιάζει αχρείαστο το φθαρμένο κομματιασμένο γυναικείο κίνημα και γραφικά όλα τα ρεύματα – ο μαρξιστικός, σοσιαλιστικός, ριζοσπαστικός, μαύρος, φιλελεύθερος, κοινωνικός, μετανεωτερικός φεμινισμός, ο αναρχοφεμινισμός, οικοφεμινισμός, ο φεμινισμός της διαφοράς (επαναφορά της θηλυκότητας), υπέρ της μητρότητας, υπέρ της ατεκνίας, υπέρ της βιολογικής ανωτερότητας των γυναικών, οι γυμνόστηθες Femen, οι Slutwalks…
Ηδη το #niunamenos (ούτε μία λιγότερη) που ξέσπασε στην Αργεντινή ενάντια στις γυναικοκτονίες και τους βιασμούς και το #metoo έχουν κάνει την αρχή.
Σίγουρα οι επώδυνες συνθήκες, οι περιορισμοί, οι παραγκωνισμοί, το άγχος δεν είναι αποτέλεσμα μόνο του παραδοσιακού δυϊσμού που συντηρεί πατριαρχικές δομές και διακρίσεις αλλά και της σύνθλιψης, της υποβάθμισης ανδρών και γυναικών σε κοινωνίες που δεν έχουν λύσει βασικά προβλήματα ελευθερίας, συνοχής, δημοκρατίας. Από την άλλη, η κρίση έφερε ανακατατάξεις στην καθημερινότητα των δύο φύλων, αναμειγνύοντας ρόλους, ωστόσο το ευρύ πλαίσιο παραμένει λίγο έως πολύ στις βασικές δομές του, μεροληπτώντας συχνά κατά των γυναικών.
Τι ακριβώς είναι το κίνημα «αν σταματήσουμε εμείς σταματάει ο κόσμος»; Λένε ότι πρόκειται για ένα διαταξικό, πολυστρωματικό, πολυφυλετικό κίνημα με CEO εταιρειών και εργάτριες, με λευκές και μαύρες, Ασιάτισσες, Λατίνες, με ετερόφυλες και ΛΟΑΤΚΙ+ πάνω σε μια πλατφόρμα «κοινών συμφερόντων». Δεν αφορά ιδεολογίες, λένε, αν και υπερασπίζεται πολιτικά θέματα γυναικών που υπερβαίνουν κοινωνικές ομάδες και τάξεις. Τι είναι; Ενα πολυσυλλεκτικό κύμα από εκείνα που νικούν στη μάχη των επιχειρημάτων όμως ηττώνται στην πράξη; Ενα δυναμικό ρεύμα από αυτά που εύκολα διογκώνονται και τάχιστα προσκρούουν στην υπερβολή και την κόπωση; Ή ένας νέος ανθεκτικός καθημερινός παγκόσμιος φεμινισμός;