Πρόσφατα, μια πολύ αγαπημένη οικογενειακή φίλη έχασε ό,τι πολυτιμότερο είχε σε αυτή τη ζωή, τη 10χρονη εγγονή της σε τροχαίο δυστύχημα. Με το ίδιο τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας έχασε και κάτι άλλο, τουλάχιστον προσωρινά: το στήριγμά της στη ζωή, την πίστη της. Οσες δυσκολίες κι αν είχε αντιμετωπίσει έως τότε –και υπήρξαν πολλές– τις είχε υπομείνει στωικά, με ασπίδα την καλοσύνη και την προσευχή της. Οχι αυτή τη φορά. Τις επόμενες ημέρες επισκέφθηκε μία προς μία όλες τις εκκλησίες της πόλης όπου ζει. Εμπαινε μέσα, σήκωνε τα μάτια ψηλά και ρωτούσε: Γιατί; Γιατί. Ο κόσμος της, και αυτός και ο άλλος, είχε γκρεμιστεί.
Με λαβωμένη και την πίστη τους χρειάστηκε να αντεπεξέλθουν τις πρώτες δύσκολες ώρες και οι οικογένειες των θυμάτων, αλλά και οι ίδιοι οι επιζήσαντες του μακελειού στη Νέα Ζηλανδία. Εάν υπήρχε ένα μέρος όπου ένιωθαν θαλπωρή και ασφάλεια, αυτό ήταν το τζαμί τους. Εάν υπήρχε μια στιγμή που ένιωθαν προστατευμένοι, άτρωτοι, αυτή ήταν η ώρα της προσευχής.
Ο ακροδεξιός τρομοκράτης δεν τους στέρησε μόνον τους δικούς τους ανθρώπους, αλλά και τον ιερό τους χώρο όπου τις πρώτες στιγμές θα μπορούσαν να βρουν παρηγοριά. Σηματοδοτεί κι αυτό ένα πένθος, να χάνεις το αίσθημα ασφάλειας στο καταφύγιο λατρείας σου. Μοιάζει με διάρρηξη βαθιά στην καρδιά.
Η πίστη κλονίζεται, αλήθεια είναι, σε κάθε τραγωδία. Οι εκκλησίες στο Μάτι δεν χτύπησαν τις καμπάνες τους στις 23 του Ιουλίου του 2018, δεν στάθηκε δυνατό να προειδοποιήσουν τους πιστούς, να σωθούν τα παιδάκια και οι παππούδες από τη φωτιά που ερχόταν με μανία καταπάνω τους. Σε αυτές τις εκκλησίες είχαν βαφτιστεί, εκεί κοινωνούσαν, αυτές ενίσχυαν για να αποπερατωθούν. Σε αυτές προσευχήθηκαν την ώρα της κρίσης, αλλά δεν εισακούσθηκαν. Πόσες μάνες και πόσοι πατεράδες να ’χουν κάτσει τους τελευταίους οκτώ μήνες απέναντι από τις ιερές εικόνες ρωτώντας «γιατί»;
Η οικογενειακή μας φίλη επέστρεψε στον Θεό της – χωρίς αυτόν, λέει, δεν θα είχε σωθεί το άλλο της εγγόνι που χαροπάλευε για εβδομάδες στην Εντατική. Στο Μάτι, οι κάτοικοι ξαναγεμίζουν τους ναούς γιατί θέλει χρόνο, αλλά και η πίστη αναστηλώνεται. Οι μουσουλμάνοι του Κράισττσερτς αλλά και παντού στον κόσμο προσεύχονται σήμερα με ακόμα μεγαλύτερη θέρμη (όπως οι Εβραίοι του Πίτσμπουργκ, οι χριστιανοί του Τσάρλεστον και τόσοι άλλοι). Είμαστε ασφαλείς όσο είμαστε μαζί.