Δεν χρειαζόταν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπήκε προχθές στο αεροπλάνο, ταξίδεψε στις Βρυξέλλες και κάθισε σε ένα πάνελ στο Ευρωκοινοβούλιο για να εκστομίσει τη φράση: «Εμείς, Βαγγέλη, δεν το παίζουμε δίπορτο». Δεν χρειαζόταν τέτοιος ξενιτεμός για να εξασκήσει τα «γαλλικά» με τον Μεϊμαράκη.
Πέρα από την πλάκα, η ανάγκη του Μητσοτάκη να αναφερθεί στην «τροπολογία Κουντουρά» –παρότι μιλούσε στους Ελληνες των Βρυξελλών για το brain drain– πιστοποιεί ότι οι ευρωεκλογές πολύ μικρή σχέση έχουν με την Ευρώπη. Για τη Νέα Δημοκρατία, όπως και για κάθε αξιωματική αντιπολίτευση στο παρελθόν, η ευρωκάλπη είναι η πιο σημαντική πολιτική αναμέτρηση πριν από τις «αληθινές» κάλπες.
Αυτή τη στόχευση αντανακλά, άλλωστε, και η χειροτονία του Μεϊμαράκη ως προκαθημένου του ευρωψηφοδελτίου. Τα κριτήρια συγκρότησης της λίστας αλλά και συνολικά η καμπάνια, πέρα από τα πρόσωπα, υπακούει μόνο σε αυτό που ο Μητσοτάκης ονόμασε «πρώτο ημίχρονο» της απομάκρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία.
Αν υπάρχει κάτι παράδοξο στο προεκλογικό σκηνικό ενόψει ευρωκάλπης, δεν είναι η αυτονόητη αντισύριζα στρατηγική της αντιπολίτευσης, αλλά η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να κατασκευάσει εκλογικά διλήμματα που να ακούγονται ευρωπρεπή. Η προσπάθεια, προτού καν στεγνώσουν τα δάκρυα του διαζυγίου με τον Καμμένο, να ταυτιστεί η Ν.Δ. με την ορμπανική Ακροδεξιά και να εμφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως προοδευτικό ανάχωμα.
Αν ήθελε να καταχραστεί κανείς την άλλη διάσημη φωνή της νεοδημοκρατικής ευρωλίστας –τη φωνή του Μανώλη Μαυρομμάτη– θα έλεγε ότι το στρατήγημα περί Ορμπαν άγγιξε τη Ν.Δ. σαν «σουτ – τηλεφώνημα». Σαν βολή καταδικασμένη να καταλήξει απαλά και ανώδυνα στην αγκαλιά του αντίπαλου τερματοφύλακα. Η επιλογή της Ν.Δ. να πρωτοστατήσει στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος για να τεθεί ο Ούγγρος πρωθυπουργός σε καραντίνα εξουδετερώνει το κεντρικό αφήγημα επί του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στηρίξει όλη τη στρατηγική του.
Η κατάληξη της υπόθεσης Ορμπαν θα μπορούσε να πανηγυριστεί ως επιβεβαίωση του ιστορικού στίγματος της Ν.Δ. μέσα στην παραδοσιακή ευρωπαϊκή της οικογένεια. Στον αντίποδα, ο νεοφώτιστος ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη αναζητεί ανάδοχους γονείς. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή είναι ότι, όταν ο Μητσοτάκης καταγγέλλει τις ορμπανικές μεθόδους του Τσίπρα, δεν υπάρχουν πολλοί εταίροι που να καταλαβαίνουν τι εννοεί. Δυσκολεύονται να τον παρακολουθήσουν κυρίως οι ισχυροί εκείνοι εταίροι, που, αν και φυσικοί σύμμαχοι της Ν.Δ., έχουν περιβάλει τον Τσίπρα με τη στοργή τους. Αυτό το λειτουργικό δίπορτο του Τσίπρα –και με τη Μέρκελ και με τον Μοράλες– δεν θα βοηθήσει τον ίδιο εκλογικά. Θα δυσκολέψει όμως μετεκλογικά την επόμενη κυβέρνηση, η οποία θα πρέπει να πείσει ότι αυτά που ο καλός Τσίπρας υπέγραψε, πρέπει να αναθεωρηθούν.