Δεν υπάρχει πιο φρικτή δυνατότητα από εκείνη που, σε μια μόνη στιγμή, καταργείς όλες τις στιγμές σου. Πολλές, τον τελευταίο μήνα, οι αυτοκτονίες γυναικών. Και καταγράφεται ένας ανησυχητικός μιμητισμός στον τρόπο αυτοχειρίας: η ανατριχιαστική πτώση στο κενό. Η γυναίκα που έπεσε από τον 3o όροφο σε εμπορικό κέντρο, η παιδοκτόνος και αυτόχειρ στον Νέο Κόσμο, η 52χρονη που πήδηξε από τον 5ο όροφο πολυκατοικίας στην Πάτρα, η 62χρονη που έπραξε το ίδιο στις Συκιές Θεσσαλονίκης, η γυναίκα που πήδηξε από μπαλκόνι στο Παγκράτι, εκείνη που έπεσε από ταράτσα στο Γύθειο…
Το μεγάλο ερώτημα, για τους λόγους των απονενοημένων διαβημάτων, μένει συχνά αναπάντητο. Πλήθος τα σενάρια και οι ιστορίες που πλέκονται ώστε να αιτιολογήσουν το γεγονός, να «κλείσουν» και να «αρχειοθετήσουν» την υπόθεση – ένας εξηγημένος κόσμος είναι περισσότερο ανεκτός. Κι επινοούνται όλα τα πιθανά ελατήρια που ώθησαν στην τυφλή σήραγγα: χρέη, ανεργία, ανίατη αρρώστια, ψυχικό νόσημα, απόρριψη, εμπέδωση της ολοκληρωτικής αποτυχίας, αίσθηση του απόλυτου (επαγγελματικού, κοινωνικού, ερωτικού) αδιεξόδου, της ασήκωτης ζωής, του αφόρητου πόνου. Τόσο συντριπτική, που κανένα ένστικτο να μην ανθίσταται πια. Και πλάθονται ευρύτερα και βαθύτερα κοινωνικοψυχολογικά πλαίσια. Φταίει –τίθεται το ερώτημα– η έλλειψη κοινωνικής συνοχής, η απουσία υποστηρικτικού δικτύου, η εξουθενωτική μοναξιά; Είναι η εμμονή στην ύλη που αφαιρεί από τις επιδιώξεις την αναζήτηση άυλων αξιών; Είναι η ζωή χωρίς το παλιό κυνήγι των μεγάλων υπερβατικοτήτων, η καταβροχθισμένη από το επιταχυνόμενο γίγνεσθαι, τους μισθούς, τις τιμές, τις ημέρες που ξαφνικά άλλαξαν, άδειασαν;
Ο Τύπος, συχνά, επιπόλαια, σκανδαλοθηρικά, ντύνει την τραγική κίνηση με τον μανδύα της αυτοθυσίας, της μετάδοσης ενός τρανταχτού κοινωνικού μηνύματος, ενθαρρύνοντας τη μίμηση. Οταν θα έπρεπε –ενάντια στην πίεση για απαντήσεις– να αποτρέπει, με τη μικρότερη δυνατή δημοσιότητα, την ιδέα της αυτοκαταστροφής.
Δεν υπάρχει πάντα μια απάντηση να δοθεί σε όποιον σκεφθεί την έσχατη αυτοτιμωρία, όμως πάντα οι ψύχραιμες φωνές –φορείς, υπηρεσίες, οικείοι– μπορούν να επιχειρήσουν να ζωντανέψουν τα ένστικτα που έχουν φθαρεί από την αποδοχή του ραγδαίου λυκόφωτος.