Χρειάζεται προσπάθεια πλέον για να επαναφέρουμε στη μνήμη μας τους κινηματογράφους «Αττικόν» – «Απόλλων». Παραμένουν εδώ και επτά χρόνια με καμένες προσόψεις, ατελέσφορες προσπάθειες επαναλειτουργίας, όλο και λιγότερο ορατοί στην καρδιά της πόλης. Η απουσία τους από τη ζωή της πρωτεύουσας «κόβει το κέντρο της Αθήνας στα δύο», όπως σωστά επισήμανε ένας από τους υποψήφιους δημάρχους, σε πρόσφατη συνάντησή του, σε φιλικό σπίτι, με κατοίκους κεντρικών περιοχών. Οταν όμως ρωτήθηκε τι σκοπεύει να κάνει, δεν είχε σαφή πρόταση καθώς εμπλέκονται στην υπόθεση ιδρύματα και ιδιώτες. Δεν είναι ο μόνος. Οι υποψήφιοι δήμαρχοι μιλούν για «επιθετική και όχι αμυντική στάση» στα προβλήματα, για «ακτιβισμό», για το τρίγωνο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο – Πολυτεχνείο – Ακροπόλ, για τα Εξάρχεια, το Πεδίον του Αρεως, την καθαριότητα, τον Αγιο Παντελεήμονα, για τα πολλά, σοβαρά και ακανθώδη, τα μη βιώσιμα μιας υποβαθμισμένης, στοιχειωδώς ευρωπαϊκής, πρωτεύουσας, αλλά προσπερνούν τους δύο κινηματογράφους.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι η «εξαφάνιση» από το οπτικό πεδίο και την καθημερινότητά μας δύο ιστορικών αιθουσών, με ισχυρό πολιτιστικό αποτύπωμα, περνάει απαρατήρητη. Κάποια, μάλιστα, ευαισθητοποιημένη Αθηναία, σε αυτήν την προεκλογική συνάντηση, πρότεινε να καλυφθεί η πρόσοψη με ένα ωραίο μπάνερ… Ας βελτιωθεί, δηλαδή, κάπως η όψη γιατί η ουσία, η επαναλειτουργία, αργεί.
Παραιτηθήκαμε. Το πήραμε απόφαση. Και αυτό προσμετρείται στις ήττες. Της πόλης, των υπευθύνων, των κατοίκων της. Στα πολλά επεισόδια της 7χρονης διελκυστίνδας, πρωταγωνιστεί σταθερά ο εμφύλιος των δύο ιδρυμάτων, Σταματίου Δεκόζη Βούρου, στο οποίο ανήκει το ακίνητο, και του παρακείμενου Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών – Ιδρυμα Βούρου-Ευταξία. Ο απερχόμενος δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης είχε αναλάβει πρωτοβουλίες ανάμεσα στα αντιδικούντα ιδρύματα, είχε φτάσει κοντά στη συμφωνία, αλλά στο παρά πέντε το ένα υποχώρησε.
Υπάρχει η έννοια του δημοσίου συμφέροντος; Και αν ναι, πώς αυτή μπορεί, εν προκειμένω, να ενεργοποιηθεί νομικά; Πώς απεμπλέκεται το κτίριο, περιουσία και μνήμη της πόλης, από την αδιαλλαξία των ιδρυμάτων; Η Αθήνα δεν στέκει στα πόδια της με ένα κέντρο σκοτεινό, απειλητικό, απωθητικό. Οι υποψήφιοι δήμαρχοι θέλουν να φαίνονται τολμηροί και αποφασισμένοι. Αρκεί να μην προσυπογράψουν το ελκυστικό φινάλε: να καλύπτεται ό,τι ενοχλεί με καλαίσθητα μπάνερ.