Αλήθεια, τώρα. Κολακεύεις τον Τσίπρα όταν τον συγκρίνεις με τον Ανδρέα; Τον βοηθάς, άραγε, όταν τον τοποθετείς σε έναν μεγάλο ίσκιο ικανό να τον καταπιεί; Θα περίμενε κανείς ότι αυτή η ερώτηση θα είχε απαντηθεί εδώ και χρόνια από το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ και τους μιντιακούς του διαύλους. Θα είχε από νωρίς διαγνωσθεί η ανισορροπία της σύγκρισης μεταξύ του πασοκικού μύθου και της εξόφθαλμης συριζαϊκής πραγματικότητας.
Η αυτοϋπονομευτική σύγκριση δεν ήταν ούτε το μόνο ούτε το πιο σημαντικό στοιχείο που έμοιαζε πολύ καθυστερημένο στο σκηνικό της αναβάπτισης του ΣΥΡΙΖΑ σε «ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία». Ο Τσίπρας επιχείρησε προχθές κάτι που πολλοί περίμεναν ότι θα είχε κάνει ήδη από το 2012. Περίμεναν ότι, έχοντας υποσκελίσει εκλογικά το ΠΑΣΟΚ, θα έχτιζε τα ερείσματά του σε αυτό τον χώρο που επιχειρεί ύστερα από επτά χρόνια να καταλάβει.
Αν ήθελε να πετύχει την εδραίωσή του στον χώρο του Κέντρου, ο Τσίπρας θα όφειλε από τότε, πρώτον, να απαλλάξει το κόμμα του από τους νεοκομμουνιστές οπαδούς της δραχμής· και, δεύτερον, να μην ενδώσει στην ευκολία του αντιμνημονιακού πολτού, συγχωνευόμενος με τον Καμμένο. Δεν έκανε τίποτε από τα δύο. Αντιθέτως, τα εμπόδια της «σοσιαλδημοκρατικοποίησής» του έφυγαν μόνα τους. Οι λαφαζαναίοι –το 1/3 του ΣΥΡΙΖΑ– αποσκίρτησαν όταν εξουδετερώθηκαν τα δραχμικά τους όνειρα. Ο Καμμένος αποκολλήθηκε όταν πια οι Πρέσπες τον είχαν βρέξει μέχρι τον λαιμό.
Η κριτική κατά του όψιμου ανοίγματος του Τσίπρα επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στα πρόσωπα. Κρίνεται ανεπιτυχές, γιατί προσείλκυσε παράγοντες που ήθελαν, αλλά δεν μπόρεσαν να σταδιοδρομήσουν στο ΚΙΝΑΛ. Ο ένας δεν μπορούσε να εκλεγεί στην Αιτωλοακαρνανία. Ο άλλος δοκίμασε να γίνει αρχηγός του ΚΙΝΑΛ και πήρε 2,4%.
Ο τρίτος διατηρεί τη ΔΗΜΑΡ – ένα «κόμμα» που δεν κατεβαίνει σε εκλογές. Ενα «κόμμα» που, πριν από κάθε κάλπη, αναζητεί ένα κανονικό κόμμα σαν εκλογικό ξενιστή για να μένει βουλευτής ο σφραγιδοφύλακας αρχηγός του.
Η περίπτωση του Τζουμάκα συνοψίζει γλαφυρότερα –δηλαδή γραφικότερα– όλη την υπόλοιπη ψαριά του Τσίπρα: Αν ο ανερχόμενος, αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ περισυνέλεξε στελέχη που στο μεγάλο ΠΑΣΟΚ δεν είχαν εκτόπισμα –όπως, ας πούμε, ο Κουρουμπλής ή η Σακοράφα– ο ώριμος ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε να μαζεύει εκείνους που δεν μπορούσαν να σταθούν ούτε στο μικρό ΠΑΣΟΚ.
Η απήχηση του εγχειρήματος εξηγείται έτσι διά των προσώπων. Η «απεύθυνση» είχε τελικά βεληνεκές τζουμακομαγνήτη. Ομως, ακόμη κι αν τα πρόσωπα ήταν λιγότερο ξεβαμμένα, την «Προοδευτική Συμμαχία» του Τσίπρα θα τη βάραινε και πάλι η καθυστέρηση – ότι ήρθε πολύ αργά για να πείσει. Ηρθε μάλλον ως προϊόν πολιτικού ατυχήματος, παρά ως στρατηγική επιλογή. Αν ο Καμμένος είχε κάνει kolotoumba στο Μακεδονικό, θα κυβερνούσε ακόμη με τον Τσίπρα.