Κάπως στενάχωρες ήταν οι φωτογραφίες των βανδαλισμένων ηλεκτρικών πατινιών. Κάποια ήταν πεταμένα στη θάλασσα, άλλα μέσα σε κάδους σκουπιδιών, κάποιο άλλο το είχαν κάψει. Θα αναρωτηθεί κανείς, και λογικά, γιατί να είναι στενάχωρο ένα κατεστραμμένο αντικείμενο; Μα δεν είναι το αντικείμενο καθαυτό, αλλά ο σκοτεινός συμβολισμός που κρύβεται από πίσω. Τα δημοτικά ηλεκτρικά πατίνια κυκλοφόρησαν εσχάτως και έγιναν πολύ γρήγορα «τρέντι». Αμέσως ξεκίνησε μια αναγκαία συζήτηση περί ενός πλαισίου κανονισμών για την ασφάλεια των χρηστών αλλά και των γύρω τους. Την ίδια στιγμή, όμως, σημειώθηκαν και τα πρώτα κρούσματα βανδαλισμού. Οχι εγκατάλειψης αλλά κανονικής καταστροφής – και μάλιστα με μένος. Και όχι μόνον αυτό: κάποιοι επιτήδειοι έφθασαν στο σημείο να… πουλήσουν το πατίνι, κάτι δηλαδή που δεν τους ανήκει.
Μιλήσαμε παραπάνω για τον συμβολισμό που κρύβει η πράξη καταστροφής. Πρόκειται για έναν συμβολισμό του μηδενισμού. Υποτίθεται ότι τα πατίνια ήρθαν αρχικά στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη για να διευκολύνουν τουρίστες αλλά και κατοίκους, για να αλαφρώσουν τις δύο μεγάλες πόλεις από μερικά ακόμα αυτοκίνητα και να διευκολύνουν γενικώς τις μετακινήσεις. Δεν τέθηκε από την αρχή συγκεκριμένο πλαίσιο ασφάλειας και κανονισμών για τους χρήστες, ωστόσο είναι κάτι που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Το πρόβλημα έχει δύο μέρη, κατά τη γνώμη μου. Το ένα είναι ότι τα πατίνια μάς ήρθαν μέσω μιας ιδιωτικής εταιρείας. Θα μπορούσε κάποιος από τους βανδάλους να ισχυριστεί το τετριμμένο: ότι κάνει αγώνα κατά του ιδιωτικού κέρδους κ.λπ. κ.λπ. Αυτή, φαντάζομαι, θα μπορούσε να είναι μια κάποια «λογική» (εδώ βάλτε πολλά εισαγωγικά) πίσω από τη στοχευμένη καταστροφή τους. Δεν έχει σημασία αν βελτιώνεται η καθημερινή ζωή στην πόλη. Καλύτερα να μη βελτιωθεί αν είναι να βγάλει κέρδος κάποιος ιδιώτης.
Τι γίνεται όμως με όσους δεν έχουν κάποιο «αναρχικό ιδεώδες» πίσω από αυτή τη μανία για καταστροφή; Με όσους απλώς βρίσκουν ότι έχει πλάκα να τα καταστρέφεις και να τα αχρηστεύεις; Εδώ, νομίζω, έρχεται η δεύτερη πτυχή του προβλήματος: η κάκιστη σχέση που έχει ο Ελληνας (ναι, και οι νεότερες γενιές ακόμα) με τον δημόσιο χώρο, με το δημόσιο αγαθό. Ο,τι δεν είναι δικό μου αποκλειστικά μπορεί να καεί, πρέπει να καεί, έχει πλάκα όταν καίγεται. Αυτή είναι ακόμη μία, έστω και πιο ανώδυνη, πάντως χαρακτηριστική, πλευρά του νεοελληνικού μηδενισμού.