Καλός πολιτικός είναι μάλλον αυτός που έχει «ακούσει» το ακροατήριό του πριν τον ακούσει εκείνο. Παλιά στον περιπατητικό ακτιβισμό, και στην κομματική γραφειοκρατία, αλλά νεοσύλλεκτη στην πρώτη γραμμή της πολιτικής, η Ελευθερία Χατζηγεωργίου δεν έχει αντιμετωπίσει πολλά ακροατήρια, ούτε έχει δοκιμαστεί στην πίεση της σκηνής. Η αυτοσχεδιαστική έξοδός της από την εκδήλωση για τα 20 χρόνια του νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» θα μπορούσε να αποδοθεί στην απειρία και στη νεανική παρόρμηση.
Χάρη στην πολιτική της προπαίδεια, της ήταν πιο φυσική η μετάβαση στην πλατεία του «Ολύμπιον» –από όπου κατέληξε να φωνάζει αγανακτισμένη– παρά ο χειρισμός της αντίδρασης του κοινού από το βήμα.
Η υφυπουργός Μακεδονίας – Θράκης είπε εκ των υστέρων ότι δέχτηκε τραμπούκικες και σεξιστικές επιθέσεις από ακροβολισμένους προβοκάτορες. Ευτυχώς, η εκδήλωση παραήταν κυριλέ, ώστε να μην μπορεί να σταθεί η κατηγορία περί «ενέδρας»· ώστε να φαίνεται στα πλάνα ότι η ίδια ήταν η πιο θυμωμένη στην αίθουσα.
Πέρα από την πηγαία μαύρη κωμωδία, μπορεί κανείς να δει σε αυτές τις σκηνές το στίγμα της πολιτικής συγκυρίας. Η Χατζηγεωργίου είχε κληθεί να μιλήσει για την επέτειο ίδρυσης ενός νοσοκομείου και, αντ’ αυτού, έκανε προεκλογική διαφήμιση της συριζαϊκής πολιτικής στην Υγεία. Το κοινό της δεν άντεξε να την υποστεί ούτε από καθωσπρεπισμό. Της φώναξε ότι είναι εκτός θέματος. Κι εκείνη εισέπραξε την αποδοκιμασία ως συνωμοσία.
Δεν θυμίζει αυτό το επεισόδιο όσα διαδραματίζονται στην κεντρική πολιτική σκηνή; Η κυβέρνηση καταστρώνει αφηγηματικά μια δική της πραγματικότητα. Οποιος αντιλαμβάνεται αλλιώς την πραγματικότητα, είναι είτε ακροδεξιός, είτε θύμα fake news, είτε εκπρόσωπος του παλαιού συστήματος που διεκδικεί την παλινόρθωσή του – είτε όλα μαζί. Οταν τη διέκοψαν, έλεγε την επομένη η Χατζηγεωργίου, δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να παρουσιάζει «το αναμφισβήτητα θετικό έργο της κυβέρνησης».
Φαίνεται έτσι ότι η αντίδραση της υφυπουργού δεν οφείλεται ούτε σε απειρία, ούτε στο ταμπεραμέντο της. Αντιθέτως, αποτελεί γνήσια έκφραση μιας κυβέρνησης που, παρότι βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπη με κατακλυσμιαίες αμφισβητήσεις, διεκδικεί για τον εαυτό της το «αναμφισβήτητο». Μια κυβέρνηση που, παρότι ο βίος της έχει ξεπεράσει την τετραετία, διακηρύσσει ότι «καθεστώς» είναι οι άλλοι.
Πόσος χρόνος χρειάζεται για να παραγραφεί η ισχύς του «παλαιού καθεστώτος»; Πόσος χρόνος για να γίνει καθεστώς μια νέα κατάσταση; Το κριτήριο δεν μπορεί, βέβαια, να είναι μόνο ημερολογιακό.
Το κριτήριο θα μπορούσε να είναι η δημοκρατική ακοή της. Και αντίστροφα: Η ταχύτητα με την οποία ακόμη και τα νέα στελέχη της συμπεριφέρονται σαν τρόφιμοι ενός συστήματος. Συμπεριφέρονται με αυτό που λέμε καθεστωτισμό.