Για να κατηγορηθεί ένα μέλος της κυβέρνησης για δωροληψία πρέπει να είναι μέλος της κυβέρνησης – να ασκεί υπουργικά καθήκοντα. Σαν να λέμε ότι για να κατηγορηθεί κάποιος για διγαμία πρέπει να είναι ήδη παντρεμένος – να ασκεί συζυγικά καθήκοντα. Αυτό περίπου είπε και χθες, με ακαμψία βετεράνου εισαγγελέα και χωρίς πολιτικά αντανακλαστικά, ο Χαράλαμπος Αθανασίου: Για να κατηγορηθείς για μίζα πρέπει να ασκείς υπουργικά καθήκοντα – και όχι ότι είναι καθήκον του υπουργού να παίρνει μίζα.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς σε θέση να ξεχωρίσει τη νομική από την κοινή γλώσσα, για να καταλάβει τι είδους μεταφραστική βία άσκησε το Μαξίμου στη δήλωση του βουλευτή της Ν.Δ. Το ίδιο είχε επιχειρήσει και με την πρόβλεψη του Ευάγγελου Βενιζέλου ότι η συριζαϊκή πρόταση για εμπλουτισμό του άρθρου 86 του Συντάγματος με το «επ’ ευκαιρία των καθηκόντων του» δεν θα τελεσφορήσει στην επόμενη αναθεωρητική Βουλή.
Το οξύμωρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κρύφτηκε πρώτος πίσω από την παραγραφή. Τη χρησιμοποίησε για να αφήσει αφηρημένο το πόρισμα, διά του οποίου η κοινοβουλευτική πλειοψηφία ανέπεμψε την υπόθεση στη Δικαιοσύνη, χωρίς να μπει στη βάσανο να περιγράψει συγκεκριμένες κατηγορίες. Την επικαλείται και τώρα, με αφορμή την αναθεώρηση, παρά το προφανές: Αν κάποιος μπορεί ακόμη να εκμεταλλευθεί τη σύντομη παραγραφή του 86, όπως ισχύει, είναι τα μέλη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, οι πράξεις των οποίων δεν έχουν ακόμη παραγραφεί.
Η αντιπαράθεση, βέβαια, δεν είναι νομική. Η κυβέρνηση επιχειρεί να καμουφλάρει με νομικούς όρους το αδιέξοδο της καμπάνιας της Novartis, μετατρέποντάς το σε εκλογικό δίλημμα: «Αν ψηφίσετε αυτούς, θα κουκουλώσουν τις αμαρτίες τους», είναι το μήνυμα.
Το δίλημμα ισχύει, βεβαίως, αντιστρόφως: Οποιος ψηφίζει –ή υποστυλώνει γεφυρικώς– τον ΣΥΡΙΖΑ, ζητεί και τη νομιμοποίηση της ρασπουτινοκρατίας. Στηρίζει τις μεθόδους που εφαρμόστηκαν.
Ακόμη και αν η Novartis δεν επιζήσει ως κριτήριο στις προτεραιότητες των ψηφοφόρων, οι επόμενες κάλπες θα έχουν αντικειμενικά αυτό το αποτέλεσμα: Καταψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ θα αναχαιτίσει αυτό που ο Βενιζέλος όρισε ως «βαρβαρότητα κατά των θεσμών».
Αν το πολίτευμα χρήζει, όπως λέει ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όντως, προστασίας,
η πιο δραστική δημοκρατική άμυνα θα είναι η αντικυβερνητική ψήφος. Η εκλογική εξουδετέρωση της θεσμικής απειλής θα σημάνει και την εκπλήρωση της αντιπολίτευσης που άσκησε –όχι αποκλειστικά, αλλά πρωταγωνιστικά– ο Βενιζέλος.
Ολα αυτά ακούγονται αυτονόητα, όμως δεν είναι. Για κάποιους στην αντιπολίτευση οι εκλογές δεν είναι αρκετές. Θα πρέπει και μετεκλογικά η Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝΑΛ να συγκροτήσουν έναν διωκτικό συνεταιρισμό. Ενα μέτωπο Αντινοβάρτις – σαν αυτό που προσπαθεί να τους χρεώσει ο ΣΥΡΙΖΑ.