Δεν ήταν κεραμίδα εξ ουρανού η σύλληψη του Ασάντζ στο Λονδίνο, για όσους τουλάχιστον είχαν διαβάσει ένα εξονυχιστικό ρεπορτάζ του Γερμανού δημοσιογράφου Μίχαελ Ζόντχαϊμερ, σχετικά με την κατάσταση του Ασάντζ, το οποίο δημοσιεύθηκε σε «χρόνο ανύποπτο», κατά το λεγόμενο, στις 21 Νοεμβρίου 2018 στο Spiegel on Line. Επειδή έτυχε να είμαι ένας από τους πολλούς αναγνώστες και το είχα μάλιστα αρχειοθετήσει, προεξοφλώντας τη μελλοντική χρησιμότητά του, να σας μεταφέρω τα όσα ενδιαφέροντα βρίσκουμε εκεί σχετικά με το πολιτικό υπόβαθρο της έξωσης του Ασάντζ από την πρεσβεία του Ισημερινού.
Η αρχή του τέλους για τον Ασάντζ, σύμφωνα με την αφήγηση του Γερμανού δημοσιογράφου, ξεκινά την άνοιξη του 2017 με την αλλαγή κυβέρνησης στον Ισημερινό, τη χώρα η οποία του είχε παραχωρήσει άσυλο στην πρεσβεία της στο Λονδίνο από τον Αύγουστο του 2012. Τον αριστερό πρόεδρο Κορέα διαδέχθηκε τότε ο αντιπρόεδρός του, ονόματι Λενίν Μορένο, ο οποίος όμως έκανε στροφή 180 μοιρών στην εξωτερική πολιτική της χώρας του: εγκατέλειψε την αντιιμπεριαλιστική γραμμή του προέδρου Κορέα και επεδίωξε αμέσως και χωρίς περιστροφές τη βελτίωση των σχέσεων της χώρας με τις ΗΠΑ.
Μολονότι στη χώρα μας η έκφραση «έγινε της Κορέας» ξεχνιέται όσο απομακρύνεται και η ανάμνηση του αιματηρού ιστορικού γεγονότος που τη γέννησε, του πολέμου της Κορέας, για την περίπτωση του Ισημερινού θα μπορούσαμε να πούμε ότι, αφότου άλλαξε η κυβέρνηση, γίνεται κυριολεκτικά «του Κορέα», καθώς μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ του νυν προέδρου και του τέως. Ο τελευταίος αντιμετωπίζει δεκατρείς ξεχωριστές κατηγορίες για διαφθορά και έχει καταφύγει, όπως και ο Καταλανός Πουτζντεμόν, στο Βέλγιο. Από τότε όμως ο Ασάντζ έχει γίνει πιόνι στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι του Ισημερινού και η νέα κυβέρνηση της χώρας αναζητούσε ευκαιρίες για να τον πιέζει σταδιακά προς την έξοδο.
Την αφορμή έδωσε ο ίδιος, ακριβώς ένα χρόνο αργότερα, όταν τον Μάρτιο του 2018 δημοσίευσε ένα σχόλιο στο Twitter υπέρ του Πουτζντεμόν. (Να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση του προέδρου Μορένο επιδιώκει καλές σχέσεις και με την Ισπανία.) Η πρεσβεία μπλόκαρε αμέσως τις επικοινωνίες του Ασάντζ με τον έξω κόσμο και σταδιακά άρχισε να του κάνει τη ζωή δύσκολη με κανόνες και περιορισμούς: Αρχισαν να τον χρεώνουν για τα έξοδα της συντήρησής του, διέκοψαν τις επισκέψεις δημοσιογράφων και συμπαραστατών, του επέβαλαν μέχρι και κανόνες για τη φροντίδα της γάτας του. Επόμενο ήταν, λοιπόν, να καταλήξει να πασαλείβει περιττώματα στους τοίχους της πρεσβείας, όπως έγινε γνωστό από αξιωματούχους της πρεσβείας, αφού είχε μαζέψει τον Ασάντζ η βρετανική αστυνομία.
Φαντάζομαι ότι όλο και κάποιο κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί για να εκδώσει μια ανακοίνωση στήριξης προς τον Ασάντζ, γιατί η σύλληψή του και η επερχόμενη έκδοσή του στις ΗΠΑ είναι ένα δεινό πλήγμα για τη μόδα του αντισυστημικού ακτιβισμού, ο οποίος στην περίπτωση του Ασάντζ και των WikiLeaks έθεσε σε κίνδυνο την ασφάλεια της Δύσης με τις διαρροές απόρρητων εγγράφων. Δεν είναι δυνατόν, θεσμοί δοκιμασμένοι επί δεκαετίες και αιώνες να τίθενται σε κίνδυνο εξαιτίας του κάθε ψώνιου που κάνει το ναρκισσιστικό του σύνδρομο πολιτική. Ο Ασάντζ είχε το τέλος που του άξιζε.
Lost in space
Ο τέως Πάπας Βενέδικτος, ο οποίος παραιτήθηκε λόγω γήρατος το 1993, υποστήριξε σε γραπτό κείμενό του ότι για τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ευθύνεται η σεξουαλική επανάσταση της δεκαετίας του 1960. Πιο σοβαρό θα ήταν αν είχε υποστηρίξει ότι φταίει ο Διάβολος ή ο Λένιν ή, ακόμη καλύτερο, ο Ανδρέας Παπανδρέου! (Που διανύουμε και το Ετος του, θυμίζω…) Ωστόσο, η παρέμβασή του ήταν χρήσιμη, παρά τη φαιδρότητά της, διότι επιβεβαίωσε τη σοφία της απόφασής του να παραιτηθεί από τον θρόνο του Αγίου Πέτρου.
Γέροντα η ευχή!
Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής δικαιολογείται για τη συνάντησή του με τον λεγόμενο Αγιο Αιγιαλείας, τον γνωστό Αμβρόσιο: «Στη δημόσια πορεία μου μέχρι σήμερα έχω αγωνιστεί ενάντια σε κάθε είδους ρατσισμό και μίσος. Ομως στη Δημοκρατία δεν χωρούν αποκλεισμοί. Γι’ αυτό δέχτηκα να συναντήσω τον μητροπολίτη, παρότι έχω διαφωνήσει μαζί του για τις μισαλλόδοξες απόψεις που έχει κατά καιρούς εκφράσει». Το χαριτωμένο είναι ότι τα λέει αυτά ο Κουρουμπλής, επειδή όπως εξηγεί στην εισαγωγική πρόταση της δήλωσης, που εγώ τη φύλαξα για το τέλος, «δεν συνηθίζω να κρύβομαι πίσω από τις λέξεις, θέλω να είμαι ξεκάθαρος». Ο «ξεκάθαρος» ισχυρισμός του αποκαλύπτει, πάντως, ότι ο Κουρουμπλής συγχέει σκοπίμως την Εκκλησία με τη δημοκρατία. Για την ακρίβεια, υποδύεται τον ρόλο του μητροπολίτη και μιλάει σαν τέτοιος. Χωριάτικες πονηριές από έναν επτάψυχο πασόκο του πιο ξεδιάντροπου είδους…
Δεν τους είχε
Πόσο ψύχραιμα και ατάραχα δέχθηκε ο Πολάκης το κράξιμο στη Χαλκιδική! Μα τι κύριος! Ούτε καν έστρεψε το βλέμμα προς το μέρος τους, τους αγνόησε τελείως. Ισως από τις φωνές να κατάλαβε ότι οι διαμαρτυρόμενοι ήσαν αρκετοί και δεν «τους είχε». Ισως πάλι να είχε πάρει ηρεμιστικά. Μακάρι, γιατί τα χρειάζεται…