Το 66 μ.Χ., όταν ο Νέρων ταξίδεψε στην Ελλάδα και σάρωσε τα βραβεία στους Ολυμπιακούς (παρότι έπεσε από το άρμα του, που το έσερναν μάλιστα δέκα άλογα), καθώς και σε άλλους αγώνες, αθλητικούς και μουσικούς, που στήθηκαν κατεπειγόντως προς τιμήν του, ο Τίτος Φλάβιος Βεσπασιανός ήταν μέλος της ακολουθίας του. Είχε διολισθήσει όμως σε βαρύ αμάρτημα: Αποκοιμήθηκε ενώ ο θείος Νέρων τραγουδούσε. Επεσε λοιπόν στην αυτοκρατορική δυσμένεια, προσωρινή εντούτοις, μια και στα τέλη του ίδιου έτους του ανατέθηκε το καθήκον να τσακίσει την εξέγερση των Ιουδαίων.
Ο αντιμουσικός ύπνος του Βεσπασιανού είναι μία μόνο από τις σχετικώς ευτράπελες ιστορίες που έμειναν να τον θυμίζουν. Μια άλλη, η πιο γνωστή ίσως, αφορά την αντίδρασή του όταν ο γιος του ο Τίτος, μετέπειτα αυτοκράτορας, γκρίνιαξε που ο πατέρας του είχε βάλει φόρο στα δημόσια αποχωρητήρια της Ρώμης. Του δίνει λοιπόν ένα νόμισμα ο Βεσπασιανός, «μυρίζει;» τον ρωτάει με κρυφή ειρωνεία, «όχι» απαντάει ο Τίτος. «Ωστε λοιπόν το χρήμα δεν βρωμάει», αποφαίνεται ο αυτοκράτορας, με φανερή τώρα την ειρωνεία του. Και λατινιστί: «Pecunia non olet». Τίποτε δεν αφήνει κακό σημάδι στα νομίσματα, και χάρτινα αν είναι. Μήπως μυρίζουν θάνατο όταν έχουν πάνω τους το αίμα ανθρώπων που πέθαναν για να πλουτίσουν οι επιτηδευματίες του εμπορίου ναρκωτικών, όπλων ή και ανθρώπων;
Ούτε η ψήφος βρωμάει, όποιος και ό,τι κι αν είναι αυτός που ρίχνει το ψηφοδέλτιο στην κάλπη. Και κάθαρμα αν είναι, εφόσον δεν έχει στερηθεί τα πολιτικά του δικαιώματα, διαθέτει και αυτός μια ψήφο ευωδιαστή, ποθητή. Ικανή να κάμψει τις αντιστάσεις, ισχνές άλλωστε, όσων κυνικών υπολογίζουν την κοινωνία ενστερνιζόμενοι το δόγμα του Ρωμαίου αυτοκράτορα για τις βεσπασιανές. Στο τελικό εξαγόμενο η ψήφος του φασίστα που σε επέλεξε για τους δικούς του λόγους έχει το ίδιο χρώμα –λευκό, κατάλευκο– και το ίδιο βάρος με την ψήφο του δημοκράτη. Και το ίδιο συμβαίνει με τη ρουσφετολογημένη ψήφο και την ιδεαλιστική.
Θα ψηφίσει άραγε τον κ. Παναγιώτη Κουρουμπλή ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος μετά τη συνάντησή τους; Δεν φαίνεται πιθανό να εγκαταλείψει τη Χρυσή Αυγή, που τόσο την εκτιμά. Προς τι λοιπόν η ψηφοθηρική «ανεξιθρησκία» του πρώην υπουργού; Πιστεύει άραγε ότι θα γεμίσει με ψήφους και όχι με φακές το προεκλογικό του πινάκιο, ανταμειβόμενος από αμβροσιόφιλους που θα εκτιμήσουν τη «δημοκρατική μεγαλοψυχία» του; Είτε για αφέλεια πρόκειται είτε για πονηρία, ασυγχώρητη παραμένει.