Ο παραλληλισμός που επιχειρείται ανάμεσα στην αναπληρώτρια υπουργό κ. Παπακώστα και τη Μαρία Αντουανέτα είναι βέβαια βολικός για όσους τον χρησιμοποιούν στον λόγο τους, αλλά είναι εσφαλμένος και αδικεί αμφότερες τις πλευρές. Κατά πρώτον, επειδή η Μαρία Αντουανέτα της Ιστορίας δεν ήταν όσο Μαρία Αντουανέτα τη θέλει ο μύθος που επικράτησε – ποτέ δεν είπε την περιβόητη φράση για το μπριός. Υστερα, επειδή η κ. Παπακώστα είναι πολύ πιο Παπακώστα από όσο δείχνει και ακούγεται. «Τα Εξάρχεια είναι για εμένα μια ιστορική γειτονιά της Αθήνας, είναι ένα κέντρο τέχνης και πολιτισμού, την οποία η δική μου πολιτική οπτική τη βλέπει ως Μονμάρτρη της πρωτεύουσας, όχι ως πολύπαθη περιοχή». Ποιος άλλος θα μπορούσε ποτέ να το έχει πει με τέτοια γλαφυρότητα; Πάντως, όχι η κακομοίρα Μαρία Αντουανέτα, τα τελευταία λόγια της οποίας ήταν για να ζητήσει συγγνώμη από κάποιον που τον πάτησε κατά λάθος, καθώς την ανέβαζαν στο ικρίωμα.
Η Κατερίνα Παπακώστα ζει στον δικό της κόσμο – είναι γνωστό αυτό εδώ και καιρό. Το βλέπουμε στο μάτι της, που ώρες-ώρες στριφογυρίζει, το ακούμε και στην περίεργη γλώσσα με την οποία επικοινωνεί με τους γύρω της, γλώσσα την οποία χαρακτηρίζουν η επισημότητα και ο στόμφος, λες και η κ. Παπακώστα διεξάγει μια συνομιλία με την Ιστορία. Αλλά γιατί τέτοιος αποτροπιασμός με τη δήλωσή της δεν καταλαβαίνω. Φυσικά είναι απολύτως ηλίθιο να παρομοιάζεις τα Εξάρχεια με τη Μονμάρτρη. Τόσο μάλιστα, ώστε επικοινωνιακά να πετυχαίνεις το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο. Υπηρεσία στον προεκλογικό αγώνα της Ν.Δ. προσέφερε, άθελά της, η κ. Παπακώστα. Μην της επιτίθεστε.
Επειτα, αν ξεχάσουμε το βλακώδες της παρομοίωσης και προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το γενικότερο νόημα των λεγομένων της, θα βρούμε μια πολύ ενδιαφέρουσα ομολογία πολιτικού αμοραλισμού, την οποία παραβλέπουμε επειδή μας εντυπωσιάζει η ιδέα των Εξαρχείων ως Μονμάρτρης της Αθήνας. Αν προσέξατε, η κ. Παπακώστα δεν λέει ακριβώς ότι η ίδια βλέπει τα Εξάρχεια ως Μονμάρτρη· λέει ότι η πολιτική της οπτική, όπως το θέτει, τα βλέπει ως Μονμάρτρη. Με άλλα λόγια, η πολιτική οπτική που η κ. Παπακώστα υιοθέτησε από το καλοκαίρι, αφότου και μετέχει ως αναπληρώτρια υπουργός στην κυβέρνηση. Μας λέει, πολύ απλά, πώς βλέπει τα Εξάρχεια μέσα από τα γυαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Η κ. Παπακώστα παραδέχεται την πολιτική σκοπιμότητα στην οποία βασίστηκε μια ηλιθιότητα την οποία εκστόμισε. Προσωπικώς, πιστεύω ότι με την ακούσια ειλικρίνειά της, η κ. Παπακώστα προσφέρει μια υπηρεσία στη δημοκρατία.
Μπράβο στην κ. Παπακώστα, λοιπόν. Αλλοι πρέπει πρώτα να δαπανήσουν χιλιάδες ευρώ για ιατρικές αμοιβές και εκατοντάδες ώρες για ψυχανάλυση, προκειμένου να φθάσουν στο σημείο να παραδεχθούν τόσο σκληρές αλήθειες για τον εαυτό τους. Η κ. Παπακώστα το πετυχαίνει αμέσως, ανέξοδα, το κυριότερο δε, ανώδυνα: ούτε που κατάλαβε τι είπε!
Θα γίνουμε ταινία
Πολλή φασαρία γίνεται επίσης για την επιχορήγηση της ταινίας που ετοιμάζει ο διάσημος Κώστας Γαβράς και η οποία βασίζεται στο γνωστό βιβλίο του Βαρουφάκη. Τι πειράζει, δεν μπορώ να καταλάβω, που ενισχύουν με κάτι παραπάνω από 600.000 ευρώ την παραγωγή; Πρέπει δηλαδή οι κρατικές επιχορηγήσεις να πηγαίνουν μόνον σε ταινίες «σοβαρών προθέσεων» και θεωρείται σκάνδαλο όταν επιχορηγείται μια κωμωδία;
Ζητείται κορόιδο
Ακόμη ψάχνουν υπουργό στον ΣΥΡΙΖΑ, αν καταλαβαίνω σωστά, για να δώσει το πολιτικό βάρος που ελλείπει από το ψηφοδέλτιο των ευρωεκλογών. Ο Π. Κουρουμπλής ήταν υπουργός και βεβαίως διαθέτει βάρος, αλλά δεν είναι αυτό ακριβώς το βάρος που θα ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως όταν ο Κουρουμπλής φωτογραφίζεται με τον Αιγιαλείας Αμβρόσιο. Το ζήτημά του ενοχλεί ιδιαιτέρως τον συνυποψήφιό του στο ίδιο ψηφοδέλτιο, τον Κ. Αρβανίτη, που ως κομμουνιστής είναι πολύ εύθικτος και πάντα συνοφρυωμένος. Εξυπακούεται, βέβαια, ότι όταν ο Κ. Αρβανίτης αμφισβητεί την αριστερή γνησιότητα του Κουρουμπλή, επειδή ο τελευταίος φωτογραφίζεται με έναν παρανοϊκό ιεράρχη, η αμφισβήτηση εκτείνεται και στην άλλη επιλογή του πρωθυπουργού για το ίδιο ψηφοδέλτιο, δηλαδή εκείνης της Ελενας Κουντουρά, διότι και αυτή φωτογραφήθηκε με τον Αμβρόσιο.
Τέτοιου είδους τριβές μεταξύ συνυποψηφίων είναι ένδειξη της ελαφρότητας του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό ο Τσίπρας ψάχνει εναγωνίως για υπουργό πρόθυμο να αυτοθυσιαστεί.
Για όσους πάντως ανησυχούσατε, ο ίδιος ο Κουρουμπλής παραδέχθηκε ότι «μπορεί να ήταν λάθος» εκ μέρους του η συνάντηση, διαβεβαίωσε όμως ότι: «Οι απόψεις μου για τη Δημοκρατία είναι γνωστές, δεν σημαίνει ότι αλλοιώθηκαν επειδή έγινε αυτή η συνάντηση». Πολύ ευγενικό από πλευράς του, διότι δεν φαντάζεστε πόσος κόσμος είχε ανησυχήσει μήπως μολύνθηκαν οι απόψεις του Κουρουμπλή…
«Τυμβωθηρία»
Ετσι το είπε ο Τσίπρας, εννοούσε όμως «τυμβωρυχία». Δεν εκπλήσσει κανέναν πια, νομίζω, ο Τσίπρας και όσα απίθανα μπορεί να εκστομίσει. Το εντυπωσιακό, κατά την κρίση μου, είναι ότι κατηγορεί για τυμβωρυχία τον Τύπο και την αντιπολίτευση για τους νεκρούς στο Μάτι, όταν ο ίδιος ανασύρει από τη λήθη τον Τζουμάκα…