Το ενδόμυχο «σχέδιο» του κ. Τσίπρα αναδεικνύεται, καθώς η χώρα βυθίζεται σε μια ακατανόητη προεκλογική αφασία. Τρομάζουν η απρονοησία και ο θρασύς χειρισμός των δημόσιων πραγμάτων. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θέλει μια Ελλάδα στα μέτρα του. Mακριά από το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Κρατικο-εξαρτημένη και με τους φόρους να ωθούν τους πολίτες σε έναν νέο διχασμό. Μια ανερμάτιστη δημοσιονομική απάτη, μέσω της οποίας η κυβέρνηση φτωχοποιεί τη μεσαία τάξη. Ο κ. Τσίπρας καλλιεργεί στην κοινωνία νέους ρατσισμούς. Πληθαίνουν όσοι διηγούνται, χαμηλώνοντας τη φωνή: «Ποιoς νομίζετε ότι παίρνει τα επιδόματα; Οι ξένοι που κάνουν ψεύτικες φορολογικές δηλώσεις, οι τεμπέληδες και οι φοροφυγάδες». Οι νοικοκυραίοι μόνον πληρώνουν και μένουν έξω: είτε γιατί έχουν κάποιο ακίνητο, είτε τους πιάνουν τα τεκμήρια, είτε πήραν, κάποτε, ένα δάνειο, είτε γιατί έχουν μια μικρή επιχείρηση που χαροπαλεύει με φόρους και εισφορές δεκαετίας.
Η ομάδα του Μαξίμου, που λειτουργεί πλέον σε σχεδόν συνωμοτικό καθεστώς, έχει πολλούς εχθρούς. Εχει βεβαίως και λίγους, αλλά δυνατούς, φίλους. Κάποιοι, μεταξύ των εχθρών της, ελπίζουν να ανακαταλάβουν την Κουμουνδούρου, την οποία όμως προστατεύει καλά η «φρουρά Σκουρλέτη». Χαρακτηριστική είναι η υποκριτική εύνοια προς τον κ. Λάμπρου, υποψήφιο ευρωβουλευτή της «γκρίζας αριστερής ζώνης». Δεν πείθει, όμως, όσους βλέπουν καχύποπτα τους εναγκαλισμούς του προέδρου με τους δήθεν κεντρώους. Οι πραγματικοί «φίλοι» είναι οι μεγάλοι επιχειρηματίες, τα συμφέροντα των οποίων επηρεάζονται καθοριστικά από κυβερνητικές αποφάσεις. Το καθεστώς διολισθαίνει, η δημοκρατία τρεμοπαίζει. Σε βαθμό που πολλοί είναι πλέον εκείνοι που εξηγούν με όρους «καραμπινάτης διαπλοκής», τη με κάθε μέσο διατήρηση στην εξουσία αυτής της μισοπεθαμένης πλειοψηφίας, μέχρις ότου κλείσει η Βουλή για διακοπές.
Το «κατά Αλέξη (εκλογικό) ευαγγέλιο» μιλά για μια φοβισμένη χώρα. Με τους κατοίκους της να προσπαθούν να κρυφτούν από τον φοροεισπράκτορα. Με τις νεότερες γενιές να αναζητούν «μαύρη» εργασία ή την «έξοδο» προς άλλους τόπους ή, άλλοτε, να μένουν μακριά από την κοινωνία. Αν προσέξετε, η κυβέρνηση αποφεύγει να μιλά για την επόμενη μέρα. Τι να πει άλλωστε; Στις οδηγίες που έδωσε το υπουργείο Οικονομικών για το μεσοπρόθεσμο μέχρι το 2023 (συμπτωματικά το έτος των επόμενων εκλογών), ο ρυθμός του ΑΕΠ μειώνεται συνεχώς. Μια πασίγνωστη μέτρηση του πρακτορείου Bloomberg, ο δείκτης μιζέριας (το άθροισμα ανεργίας και πληθωρισμού) κατατάσσει την Ελλάδα στην 5η χειρότερη θέση. Φανταστείτε να μην είχαμε ελάχιστο πληθωρισμό, λόγω ευρώ!
Είναι να αναρωτιέται κανείς πού βρίσκει την αισιοδοξία ο κ. Τσίπρας για να φθάνει στο σημείο να «απειλεί» πως δεν πρόκειται να σηκωθεί από την καρέκλα τής εξουσίας μέχρι τελικής… πτώσεως. Η μόνη λογική εξήγηση είναι η εξής μη προγραμματισμένη διαστροφή. Η κυβέρνηση θα συνεχίσει βεβαίως να δολώνει το εκλογικό της παραγάδι με ό,τι εκ του προχείρου ετοιμάζουν οι υπουργοί της. Αυτό όμως που παραδόξως θα τον βοηθήσει περισσότερο και από τις παροχές, είναι μια καθηλωτική ήττα απέναντι στον Μητσοτάκη. Αν το συνδυασμένο αποτέλεσμα ευρωεκλογών, δημαρχιακών και περιφερειακών δείξει ότι το σώμα των ψηφοφόρων δεν πρόκειται να αναποδογυρίσει, τότε η Ελλάδα θα δρέψει αμέσως τους καρπούς της προοπτικής για πολιτική σταθερότητα και εφαρμογή φιλοαναπτυξιακής πολιτικής. Οι αγορές θα προεξοφλήσουν τη νίκη Μητσοτάκη, άρα και την προοπτική σταθερότητας, αφού, ευτυχώς είναι πλέον βέβαιο ότι δεν θα υπάρξει ανατροπή κατά την προσεχή εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Με δύο λόγια, μια «καθαρή εντολή», όπως άλλωστε ζητεί ο Μητσοτάκης, θα σταθεροποιήσει την οικονομία.
Ηδη, σε αυτή την προοπτική, οι αγορές, με τη νέα υποστήριξη από τις κεντρικές τράπεζες, ζητούν επιτάχυνση των αναπόδραστων πολιτικών εξελίξεων. Θα ήταν λοιπόν σπουδαίο λάθος του κ. Τσίπρα να επιτρέψει στους εσωτερικούς κινδύνους, όπως είναι οι δικαστικές αποφάσεις, να εκδηλωθούν. Ο προσωπικός πολλαπλασιαστής λαθών είναι ήδη μεγάλος: ας μην προκαλεί κι άλλο την τύχη του!