Αρχικά έμοιαζε ανεξήγητη «ιδιαιτερότητα». Η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να ξεπεράσει τον στόχο του πλεονάσματος που είχε δεσμευτεί να πετύχει. Δημιούργησε μεγαλύτερο πλεόνασμα απ’ ό,τι χρειαζόταν. Πέτυχε περισσότερα από όσα της ζήτησαν και ο τρόπος ήταν προφανής. Αύξηση των εσόδων από τη φορολογία, μείωση των κρατικών επενδύσεων. Αλλες χώρες που βρίσκονταν σε μνημόνιο και απαλλάχθηκαν ταχύτερα από την Ελλάδα είχαν ακολουθήσει αντίθετη πορεία. Περιόριζαν τα φορολογικά έσοδα. Η Ιρλανδία μείωσε τα κρατικά έσοδα από 27% του ΑΕΠ το 2015 σε 25,8% το 2018. Η Πορτογαλία επίσης βγήκε από το μνημόνιο περιορίζοντας τα κρατικά έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ, από 43,8% το 2015 σε 43,5% το 2018.
Την τετραετία αυτή πολλές χώρες επιτάχυναν ή διατήρησαν τον ρυθμό ανάπτυξης, μειώνοντας τα έσοδα του Δημοσίου. Αφησαν χώρο και πόρους στην οικονομία για να καταναλώσει, να επενδύσει, να αναπτυχθεί. Ακόμη και χώρες που δεν είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα μείωσαν τα έσοδα που απορροφούσε το κράτος προς όφελος της οικονομίας και της ανάπτυξης. Γειτονικές, όπως η Ρουμανία και η Βουλγαρία, πιο μακρινές, όπως η Αυστρία, η Δανία, ακόμη και η Μ. Βρετανία, μείωσαν τα έσοδα του Δημοσίου. Οχι όμως η Ελλάδα, επειδή «έπρεπε» να πετύχει μεγαλύτερο πλεόνασμα.
Η εξήγηση δεν είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει καλύτερους οικονομολόγους, που γνωρίζουν όσα αγνοούν στις άλλες χώρες. Εχει αδίστακτη, σχεδόν τοξική πολιτική. Προτιμά να διατηρεί μεγάλη φορολογική πίεση που την πληρώνει η μεσαία τάξη, στην υποστήριξη της οποίας δεν προσβλέπει, προκειμένου να μπορεί να κάνει χάρες και παροχές παραμονές εκλογών. Αδιαφορεί για την πορεία της πραγματικής οικονομίας, θέλει να κερδίσει τις επόμενες εκλογές και γι’ αυτό δημιουργεί απόθεμα προς διανομή. Πόρους για ρουσφέτια!
Μόνον η Γερμανία, η Βουλγαρία και η Μάλτα έχουν μεγαλύτερο πλεόνασμα από την Ελλάδα της κρίσης.
Θα νόμιζε κανείς ότι οι χώρες που μειώνουν τη φορολογία και διατηρούν χαμηλό έως και μηδενικό πλεόνασμα αυξάνουν το δημόσιο χρέος. Κι όμως, ούτε η υπόθεση αυτή ισχύει. Τα περισσότερα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, 19 για την ακρίβεια, το 2018 μείωσαν το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. Συγκεκριμένα, οι Εσθονία, Ιρλανδία, Ισπανία, Πολωνία, Πορτογαλία, Σλοβενία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Τσεχία, Δανία, Γερμανία, Λουξεμβούργο, Ουγγαρία, Μάλτα, Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Σουηδία, Μεγάλη Βρετανία μείωσαν πέρυσι το δημόσιο χρέος σε σχέση με το 2017. Στην Ελλάδα, το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε σε 181,1% το 2018, ενώ το προηγούμενο έτος ήταν 176,2%.
Κάποιοι ξένοι που παρακολουθούν με εύλογη απορία την ελληνική οικονομία νομίζουν πως «πετύχαμε» το πλεόνασμα επειδή μας αρέσει ή εκτιμούν ότι η κυβέρνηση προσχώρησε στη γερμανική δημοσιονομική ορθοδοξία. Λάθος. Η κυβέρνηση δεν άλλαξε οικονομική φιλοσοφία, παραμένουν το ίδιο επιπόλαιοι και ιδιοτελείς. Δεν κυβερνούν για να λύσουν προβλήματα, δουλειά τους είναι να κερδίζουν τις εκλογές. Ακόμη και με ανεύθυνες επιλογές.
Πείθει κάποιον η πολιτική αυτή; Οι εκπρόσωποι των πιστωτών παριστάνουν ότι ενθουσιάζονται επειδή η ελληνική κυβέρνηση προσφέρει περισσότερα από όσα της ζήτησαν. Δεν έχουν λόγο να είναι δυσαρεστημένοι.
Οι άνθρωποι των αγορών αντιλαμβάνονται ότι η ανάπτυξη της οικονομίας, με δεδομένη την πολιτική αυτή, καθίσταται αβέβαιη. Παραμένουν σε στάση αναμονής. Ασχολούνται μόνον με ό,τι θεωρούν ευκαιρία που προσφέρει η συγκυρία.
Μήπως γοητεύονται οι ψηφοφόροι, που είναι ο κύριος στόχος αυτής της πολιτικής; Αυτό θα φανεί σύντομα.