Αλέξης Τσίπρας: Παραθεριστές

Αλέξης Τσίπρας: Παραθεριστές

2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είναι από τις φωτογραφίες που μοιάζουν ιδιωτικές, αλλά δεν είναι. Φαίνεται σαν να απεικονίζουν δύο φίλους που λιάζονται. Αλλά ποιος μπορεί, βλέποντας αυτό το ζεύγος, να δει την ιδιωτική της πλευρά, αγνοώντας τα πολιτικά κυβικά της;

Λένε πως ένα πολιτικό ζώο σαν τον Τσίπρα δεν μπορεί να μην είχε υπολογίσει τον αντίκτυπο που θα είχε αυτήν ακριβώς τη στιγμή το πασχαλινό του ξεμονάχιασμα με τον Παύλο Πολάκη. Δεν μπορεί να μην είχε υπολογίσει ότι η συνύπαρξή τους θα ερμηνευόταν ως δήλωση στήριξης προς τον υπουργό του.

Πρόκειται, όμως, για υπερανάλυση μιας μάλλον αψήφιστης συμπεριφοράς. Οταν ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής έχει συνηγορήσει υπέρ του δικαιώματος στην αψύτητα, γιατί τού χρειάζονται οι συμβολισμοί της τάβλας; Γιατί να δοκιμάσει να στηρίξει τάχα ιδιωτικώς και πλαγίως τον Πολάκη αφού τον είχε ήδη κατηγορηματικά και επισημότατα επωμιστεί;

Η προσέγγιση της σχέσης του Τσίπρα με τον συμπαραθεριστή του θυμίζει προηγούμενες απόπειρες να εξηγηθούν πολιτικές αγχιστείες στις οποίες ο πρωθυπουργός επέμενε, παρά το δυσανάλογο κόστος τους. Γιατί, έλεγαν, κουβάλησε τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και τους λοιπούς δραχμιστές μέχρι το καλοκαίρι του 2015, που τον άφησαν εκείνοι στερώντάς του τη δεδηλωμένη;

Το ίδιο συνέβη και με τον Καμμένο: Ο Τσίπρας αγνοούσε τις φωνές από το κόμμα του που ζητούσαν απαγκίστρωση. Υπερασπιζόταν τον Καμμένο όχι μόνο για όλες τις βαριές υποθέσεις του, αλλά και για το ύφος του – που αθωωνόταν ως πρόσφορο «και στα σαλόνια και στα αλώνια».

Αυτά τα προηγούμενα φωτίζουν και το σημερινό ερώτημα: Γιατί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αψηφά ακόμη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που του διαμηνύουν δημοσίως το αυτονόητο – ότι ο Πολάκης ρυπαίνει προεκλογικά την εικόνα του κόμματος;

Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Τσίπρας. Δεν υπάρχει η απόσταση που θα του επέτρεπε να δει σαν αλλότριο βάρος τον Πολάκη. Ο πολακισμός είναι συστατικό του μείγματος Τσίπρα – όπως ήταν έως το 2015 ο δραχμισμός· όπως ήταν, μέχρι τις Πρέσπες και τα γεφυρώματα, ο εθνικολαϊκισμός των ΑΝΕΛ.

Για να κυβερνήσει, ο πρωθυπουργός έχει υποβάλει τον εαυτό του σε τόσες μεταλλάξεις, σε τόσο λίγο χρόνο, που θα ήταν μάταιο να αναζητήσει κανείς συνοχή. Θα ήταν μάταιο να αναζητεί κανείς σκεπτικό μεταστροφής, εκεί που δεν υπάρχει ούτε σκέψη ούτε πραγματικά μεταστροφή, παρά μόνον αντανακλαστικά εξουσίας.

Με τον Πολάκη και με τον Κόκκαλη. Με τον Μαδούρο και με τον Σάντσεθ. Με τον Πλουμπίδη και με τον Παππά. Χωρίς τον Καμμένο, αλλά με τους βουλευτές του.

Σαν ξύλινη ρωσική κούκλα που μέσα της κλείνει μια άλλη φιγούρα, που κλείνει μια άλλη φιγούρα, που κλείνει μια άλλη. Ο «ώριμος» Τσίπρας κουβαλάει αχώνευτους τους προηγούμενους ασύμβατους εαυτούς του.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή