Τελικώς, το έθεσε πολύ εύστοχα η κ. Ρένα Δούρου: έτυχε η στραβή στη βάρδιά της. Οχι όμως μονάχα στη δική της αλλά σε ολόκληρη την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (και των ΑΝΕΛ τότε), την τραγική νύχτα που κάηκε το Μάτι. Θυμήθηκα την αποστροφή της (με την ίδια αποστροφή που την άκουσα και όταν την πρωτοείπε) παρακολουθώντας βουβός και ακίνητος το ρεπορτάζ του διευθυντή της «Κ» Αλέξη Παπαχελά στον ΣΚΑΪ, «Μάτι. Τα ντοκουμέντα μιλούν».
Θυμήθηκα την αποστροφή της κ. Δούρου ιδίως στη σκηνή κατά την οποία βλέπουμε τον πρωθυπουργό να επισκέπτεται το Κέντρο Επιχειρήσεων (sic) τη δραματική εκείνη νύχτα, έχοντας στον πλάι τους Σκουρλέτη, Τόσκα, Πολάκη, καθώς και αξιωματικούς της Πυροσβεστικής, της Τροχαίας κ.ά.
Θυμήθηκα την αποστροφή της κ. Δούρου παρατηρώντας τα βλέμματά τους, την έκδηλη αμηχανία τους. Είχαν ξεπεράσει τον Βαρουφάκη (που πρώτοι αυτοί εμπιστεύτηκαν), είχαν ξεπεράσει το δημοψήφισμα (κι ας μην τους βγήκε ακριβώς όπως το υπολόγιζαν, ο κ. Τσίπρας όμως το έφερε στα μέτρα τους με άνεση), είχαν ξεπεράσει τις κλειστές τράπεζες και τον κεφαλαιακό έλεγχο που επιβλήθηκε και είχαν ξεπεράσει τις δεύτερες εκλογές του Σεπτεμβρίου – αλλά αυτό τώρα, δεν το είχαν προβλέψει, δεν το περίμεναν, σύμφωνα μάλιστα με μια μαρξιστική λογική, δεν θα έπρεπε σε αυτούς να συμβεί κάτι τέτοιο.
Αλλά γιατί δεν το περίμεναν; Είχε ξανασυμβεί: το 2007. Ναι, αλλά εκείνη τότε ήταν δεξιά κυβέρνηση, σχεδόν όφειλε από την Ιστορία να της συμβεί κάτι τέτοιο. Και πάλι όμως: γιατί δεν περίμεναν ότι θα συνέβαινε μια τέτοια καταστροφή; Οποιος παρακολούθησε το ρεπορτάζ και άκουσε τους ηχογραφημένους διαλόγους δεν μπορεί να μη σοκαρίστηκε από το μέγεθος της ευθυνοφοβίας που απέπνεαν όλες οι φωνές των υπεύθυνων κάθε φορά που μιλούσαν είτε μεταξύ τους είτε με ανθρώπους που κινδύνευαν.
Για να μην παρεξηγηθώ: εύκολα μπορούμε εμείς σήμερα να καταδικάσουμε απλούς υπαλλήλους και κατώτερους αξιωματικούς οι οποίοι καλούνταν να πάρουν αποφάσεις ζωής και θανάτου μέσα σε δευτερόλεπτα, και την ίδια στιγμή να προσπαθούν να ηρεμήσουν πανικόβλητους πολίτες αλλά και να υπακούσουν σε αντιφατικές διαταγές.
Ας είμαστε ξεκάθαροι: το Μάτι μπορεί να συμβεί ξανά ανά πάσα στιγμή. Η όποια στραβή στην όποια βάρδια της όποιας ελληνικής κυβέρνησης θα συμβαίνει ξανά και ξανά όσο θα βλέπεις την αλυσίδα ενός κρατικού μηχανισμού να είναι διαλυμένη. Διότι αυτό πιστοποιήθηκε με το ρεπορτάζ του ΣΚΑΪ στην ουσία: μηδέν ετοιμότητα, μηδέν ψυχραιμία, μηδέν αυτοματισμοί. Μηδέν όμως.
Και μηδέν ενσυναίσθηση επίσης. Εκεί βαρύνεται με έναν μοναδικό τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Οχι τόσο στο πώς αντιμετώπισε την καταστροφή (ουσιαστικά κινήθηκε και αυτός μέσα στην κλασική παθογένεια του ελληνικού δημοσίου) αλλά στο πώς αντιμετώπισε τους επιζώντες, τους συγγενείς των νεκρών, τους ίδιους τους νεκρούς. Με αλαζονεία, με απαξίωση, με ύβρη. Σε αυτό, όντως, υπήρξαν μοναδικοί, πρώτοι στο είδος τους.