Του τηλεφώνησε για το παιδί, τον πρωτότοκο. Ψάχνει για δουλειά. Eχει ανάγκη από δουλειά! Στην οικογένειά τους έχουν πέντε παιδιά –ζωή να ’χουν–, το γνωρίζει αυτό ο βουλευτής, τον ψηφίζουν χρόνια, γι’ αυτό και τώρα η μητέρα καταφεύγει σ’ εκείνον για να βρει δουλειά στον μεγάλο. Ξέρετε πώς εκτοξεύονται τα έξοδα στο ταβάνι όσο μεγαλώνουν τα παιδιά. Με πέντε παιδιά, λοιπόν, και ένα μισθό είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, ο μεγάλος πρέπει να δουλέψει. Δεν έχει τίποτε αξιόλογες σπουδές, το σχολείο τελείωσε, ξεμπέρδεψε και με το στρατιωτικό του. Oμως θέλει να βρει δουλειά και το προσπαθεί. Μάλιστα, όπως είπε τόσο γλαφυρά η μητέρα του, προκειμένου το παιδί να βρει δουλειά αναγκάστηκε (sic) να πάρει επαγγελματικό δίπλωμα οδηγού γ΄ κατηγορίας. (Μιλούμε, δηλαδή, για τέτοιες θυσίες! Γιατί το δίπλωμα οδήγησης δεν το κατεβάζεις από το Iντερνετ και το τυπώνεις. Πρέπει να πας αυτοπροσώπως εκεί όπου σου ορίζουν και να δώσεις εξετάσεις. Είναι μπελάς, εν ολίγοις…)
Ο βουλευτής τα έβαλε κάτω και ύστερα από λίγο τηλεφώνησε σε ένα φίλο του επιχειρηματία – σημειωτέον, επιτυχημένο επιχειρηματία και άξιο άνθρωπο, που δουλεύει ακατάπαυστα και έχει ξεχάσει τι σημαίνει διακοπές. Ανέλπιστη τύχη, διότι συνέβη ο επιχειρηματίας να ψάχνει για προσωπικό οδηγό και αφού το συγκεκριμένο παιδί το συστήνει ο φίλος του, τον οποίον τόσο πολύ εκτιμά και υπολήπτεται, γιατί να μην το δει; Ευχαρίστως να περάσει από το γραφείο στις 7 το βράδυ, όταν χαλαρώνει κάπως η ένταση της μέρας. (Ξέχασα να σας έχω πει ότι αυτά όλα συμβαίνουν νωρίς το μεσημέρι της Παρασκευής.) Αμέσως ο βουλευτής, πασίχαρος, καλεί στο τηλέφωνο τη μητέρα του παιδιού να της πει τα καλά νέα, ώστε εκείνη να ειδοποιήσει τον γιο της. Το ραντεβού είναι για τις 7 το ίδιο βράδυ και, αν όλα πάνε καλά, από Δευτέρα πιάνει δουλειά.
Δεν πήγαν όλα καλά, όμως. Ο νεαρός είχε φύγει για τριήμερο σε γειτονική πόλη με ωραίες παραλίες. Είναι δύο ώρες δρόμος με το αυτοκίνητο, αν πάρεις τον καινούργιο δρόμο. Αλλά δύο να πας κι άλλες δύο να γυρίσεις, δεν γίνεται να το κάνουμε από Δευτέρα; Αυτά είπε στη μητέρα του κι εκείνη τα είπε στον βουλευτή. Ο τελευταίος νόμισε προς στιγμήν ότι τον δουλεύουν: «Μα καλά», διαμαρτυρήθηκε, «δεν μπορεί να τον πάρει ο πατέρας του και να του πει να τσακιστεί να γυρίσει πίσω αμέσως;». Και η μαμά, πάντα με απεριόριστη κατανόηση για το σπλάχνο της: «Ε, ξέρετε τώρα πώς είναι τα παιδιά…». Και το τελευταίο που ξέχασα να σας πω: το παιδί για το οποίο έγινε όλη η φασαρία είναι 27 ετών. Ζωή να ’χει. Ελπίζω μόνο να μην κάνει τίποτε σχέδια για γάμο, οικογένεια και τα συναφή – είναι πολύ μικρός ακόμη για τέτοια.
Τέλος, για να κλείσω την εξιστόρηση με μια θετική νότα, όπως το συνηθίζω, να επισημάνω ότι τουλάχιστον ο άνεργος νέος της ιστορίας μας δεν χαραμίζει τον χρόνο του στα καφενεία. Προτιμά τις εκδρομές, που οπωσδήποτε έχουν ευεργετική επίδραση στον οργανισμό, καθώς η αλλαγή παραστάσεων πάντα ανανεώνει τη σκέψη και ελαφραίνει την ψυχή. Επίσης –και ας μην το υποτιμάμε καθόλου αυτό, παρακαλώ– πηγαίνοντας εκδρομές, το παιδί αξιοποιεί το προσόν του (επαγγελματικό δίπλωμα γ΄ κατηγορίας), βελτιώνει τη δεξιότητά του στην οδήγηση και έτσι ενισχύει τις πιθανότητές του για επαγγελματική αποκατάσταση.
Δεν τα έβγαλα από τον νου μου αυτά παραπάνω, ούτε καν τα εμπλούτισα με λεπτομέρειες που επινόησα για να «βοηθήσω» την αλήθεια να προβάλει ευκολότερα. Τα μετέφερα όπως ακριβώς μου τα είπε ο άνθρωπος που τα έζησε. Εκρινα ότι άξιζε τον κόπο, γιατί το περιστατικό φωτίζει την αθέατη πλευρά του «brain drain» που τόσο μας απασχολεί. Ξέρουμε ποιοι φεύγουν από την Ελλάδα: οι καλύτεροι, οι πιο τολμηροί και δημιουργικοί. Οχι ότι όσοι μένουν πίσω είναι σαν το καλόπαιδο της ιστορίας – θα ήταν πολύ άδικο να το ισχυριστούμε. Ομως, μια κοινωνία της οποίας οι άριστοι την κοπανάνε («από μακριά και αγαπημένοι») στερείται εκείνη την κρίσιμη μάζα των ικανών και τολμηρών ανθρώπων που φτιάχνουν το μέλλον. Αυτός είναι ένας από τους κυριότερους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να απαλλαγούμε οριστικά από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Διότι κάτω από την επιφάνεια της συμμόρφωσης με τους κανόνες και τους όρους της Ευρώπης, ο ΣΥΡΙΖΑ με τις πολιτικές του στο εσωτερικό δημιουργεί τις βάσεις για μια κοινωνία στην οποία θα κυριαρχεί ο τύπος του άχρηστου, αυτός που κάποτε τον φορτωνόταν το Δημόσιο. (Θυμίζω το αποδιδόμενο στον Γεώργιο Σουφλιά ιδιόχειρο σημείωμα, που κατά τον θρύλο συνόδευε το αίτημα για διορισμό ψηφοφόρου του στο Δημόσιο: «Δεν κάνει για τίποτε, βολέψτε τον κάπου»…)
Αυτοί είναι, ας πούμε, οι «Ινδιάνοι», οι απαραίτητοι για να έχει ρεύμα ο Τσαβισμός, που ως γνωστόν είναι η μόνη ελπίδα για τον σοσιαλισμό. Είναι παράδοξο, βέβαια, ότι ο σύγχρονος δρόμος για τον σοσιαλισμό πρέπει να περνάει από την υπανάπτυξη και την καθυστέρηση, αλλά αυτός είναι ο σοσιαλισμός: μια ξεπερασμένη θρησκεία, όπως το Ισλάμ και οι υπόλοιπες…